Η ελευθερία της Ανάστασης.

 

 

Το Πάσχα είναι για την Εκκλησία η αφετηρία της νέας δημιουργίας. 

Η φθορά και ο θάνατος πλέον δεν έχουν δύναμη στη ζωή του ανθρώπου και της κτίσης, αλλά «τα πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Αυτό φαντάζει οξύμωρο για την νοοτροπία μας.

Όλοι διαπιστώνουμε την συνεχή καταστροφή του περιβάλλοντος, τον θάνατο που κρατά δέσμιο τον κάθε άνθρωπο, αλλά και το γεγονός ότι ο κόσμος μας ελάχιστα έχει αλλάξει, παρά τα μηνύματα και την παρουσία της πίστης στον Χριστό. 

Αδικίες και πόλεμοι γίνονται, τα συμφέροντα κυριαρχούν, η ζωή είναι πάντοτε απλόχερη για τους λίγους, ενώ οι πολλοί βιώνουν την δυσκολία, η πρόοδος δεν έχει εξασφαλίσει την ευτυχία, αλλά έχει εξοβελίσει τον Θεό από την ζωή των πολλών.

Επομένως, το ερώτημα ποια είναι η σημασία της Ανάστασης για τον σημερινό άνθρωπο φαντάζει δυσκολοαπάντητο. Η πλειοψηφία των ανθρώπων περιμένει να ακούσει το «Χριστός Ανέστη» και να διασκορπισθεί. 

Είμαστε όμως τα παιδιά του Αναστημένου Θεού. Ο Χριστός δεν είναι ένα κήρυγμα ηθικής, ένας κοινωνικός αναμορφωτής,  ένας απλός επαναστάτης,  ένας από τους πολλούς που πέρασαν από την ιστορία.

 Ο Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος που μας κάνει θεούς κατά χάριν, μας δίνει την δυνατότητα και στην ζωή αυτή και στην άλλη να βλέπουμε Θεού πρόσωπο. Έφερε για όλους, ακόμη και για εκείνους που δεν Τον πιστεύουν,  την  καινούρια δημιουργία, την Εκκλησία.

Σ’ αυτήν και το τελευταίο φυλλαράκι έχει αξία, καθώς και μέσα απ’ αυτό μπορούμε να θαυμάσουμε την ομορφιά της ζωής, που ο Θεός έπλασε,  το μυστήριο της αγάπης, την μεταμόρφωση του καθενός που πιστεύει κι αγωνίζεται, την δύναμη της μετάνοιας, την αγιότητα που αγκαλιάζει τον άλλο και όλο τον κόσμο.

 

Την δύναμη εκείνη που κάνει την Εκκλησία να προχωρά, χωρίς τα λάθη των όσων την απαρτίζουν να την καταστρέφουν, με το αίμα και τους διωγμούς να αυξάνουν την πίστη και όχι να την αποτρέπουν.

Αν τα πάντα γίνονται καινά, αν η φθορά και ο θάνατος καταργούνται, αυτό μπορούμε να το ζήσουμε μόνο με το να δούμε τον Χριστό ως τον Θεό μας, τον  Σταυρωμένο, Αναστημένο, Ερχόμενο για μας προσωπικά. Στην σχέση μαζί Του αποκτούμε ως δωρεά την γνήσια και μοναδική ελευθερία, τού να μπορούμε να είμαστε παιδιά Του, παιδιά της Ανάστασης.

Όσοι ζούμε το φως που ανατέλλει από τον Πανάγιο Τάφο, πιστεύοντας, συγχωρώντας, κοινωνώντας, δεν αγνοούμε τον ταραγμένο κόσμο μας. Αγωνιζόμαστε να τον καλυτερέψουμε. Η ελπίδα μας είναι η Αναστάσιμη Ελευθερία. Ξεφεύγουμε από ό,τι μας θανατώνει.

Και γευόμαστε σε κάθε Θεία Λειτουργία την μετάληψη του Φωτός, ζώντας την χαρά στο πρόσωπο του αδελφού μας και περιμένοντας την στιγμή εκείνη που ο Αναστημένος Χριστός θα μας αρπάξει στην ουράνια βασιλεία Του, περνώντας μας από  το Πάσχα τού θανάτου στην χαρά της άλλης βιοτής, της αιώνιας, της Αναστάσιμης, της μοναδικά ελεύθερης.

Ζούμε λοιπόν την μυστική χαρά! Έχουμε την Αναστάσιμη φωνή του Χριστού άγκυρα ελπίδας στη ζωή μας. Γιορτάζουμε «μη εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμη κακίας και πονηρίας, αλλ’ εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας» (Α’ Κορ. 5,8). Και ζυμώνουμε ως μικρά ζύμη όλο το φύραμα, καλώντας τον κόσμο να μετάσχει στην χαρά μας. Γινόμαστε οι χριστιανοί αυτοί που ζούμε στην Εκκλησία την Ελπίδα, την Αλήθεια, την Ελευθερία της Ανάστασης! Χριστός Ανέστη!

Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Δρ. Θεολογίας