Η Ορθοδοξία είναι η πίστη που αναγνωρίζεται από τον τρόπο που τη ζούμε.

 

 

Μην μιλάτε στους ανθρώπους για τον Κύριο, αν δεν θέλουν να ακούσουν γι’ Αυτόν. Ζήστε όπως ο Κύριος και οι ίδιοι θα σας ρωτήσουν για να μάθουν…
Η Ορθοδοξία είναι η πίστη που αναγνωρίζεται από τον τρόπο που τη ζούμε, το πως ενεργούμε και το πως φερόμαστε. Η Ορθοδοξία είναι τρόπος ζωής.
Όλοι μας κοιτούν. Όλα τα μάτια είναι στραμμένα στην Εκκλησία, και η Εκκλησία είναι η δύναμη του Υιού του Θεού. Δεν έχουμε δικαίωμα να την ταπεινώνουμε με τις αυθαίρετες πράξεις μας.

Ό,τι κι αν κάνεις, να ξέρεις ότι σε παρακολουθούν τα μάτια των μαρτύρων. Ας είναι κι αυτοί μπροστά στα δικά μας μάτια για να μην ατιμάσουμε το χριστιανικό μας όνομα, αυτούς και ολόκληρη την Εκκλησία. Όποτε θέλετε να πάτε σε ένα μπαρ, να θυμάστε ότι οι μάρτυρες σας παρακολουθούν.
Δίδασκε στους μαθητές θεολογία πάνω στα λειτουργικά κείμενα, μιλώντας τους για τα πάντα, και κυρίως για τη θέωση και την αγιότητα ως απώτερο σκοπό της ανθρώπινης ζωής.
Ο Επίσκοπος Παύλος έλεγε στους φοιτητές του:

Είναι καθήκον σας να κηρύξετε το Ευαγγέλιο. Ο ιερέας κηρύττει και με λόγια και με το προσωπικό παράδειγμα. Ειδικά με το παράδειγμα. Αν εκπληρώσεις τις διδασκαλίες του Ευαγγελίου στη ζωή σου, ακόμα κι αν δεν πεις ούτε μια λέξη, το κήρυγμά σου θα είναι πιο επιτυχημένο παρά αν μιλάς εύγλωττα και δεν ζεις σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

Οι θεολόγοι της Πρίζρεν όχι μόνο άκουσαν τις διδασκαλίες του επισκόπου Παύλου, αλλά και έζησαν μαζί του, παρακολούθησαν τη ζωή του, τον γνώρισαν και τον βίωσαν ως άνθρωπο. Ήταν για αυτούς ζωντανός δάσκαλος, γιατί πέτυχε προσωπικά όσα συνιστούσε στους αποφοίτους στον λόγο του, κήρυττε με λόγια γεμάτα σοφία, αλλά και με τη συμπεριφορά του, ζώντας το Ευαγγέλιο.

Ο επίσκοπος Παύλος άφησε το στίγμα του και στην προσωπική ζωή του καθενός μας…
Ο Επίσκοπος σκεφτόταν συνεχώς τη Σωτηρία. Είχε στόχο, και στο σεμινάριο και στα μοναστήρια, και σε κάθε άλλο μέρος, να μεταφέρει το Ευαγγέλιο στους άλλους, να τους διδάξει την Ευαγγελική ζωή, δείχνοντάς τους πάντα προσωπικό παράδειγμα σε αυτό. 

Η προσπάθειά του αυτή φάνηκε περισσότερο μια φορά στο μοναστήρι του Ντέβιτς, όταν, βλέποντας το έργο των μοναχών που έκαναν με μεγάλη αυτοθυσία, την ανακαινισμένη εκκλησία και τα καταλύματα, εξήρε τις προσπάθειές τους και μετά είπε: Αν μπορούσαμε τώρα να ρωτήσουμε τον Άγιο Ιωαννίκιο τι θα έκανε, θα ενέκρινε τις προσπάθειές μας, αλλά πιστεύω ότι θα έλεγε, ότι η σωτηρία μιας ψυχής είναι πιο σημαντική από όλα αυτά τα κτίρια στο μοναστήρι, ακόμα και από τον ναό που βρίσκεται στον τάφο του.

(Αθανάσιος ιερομόναχος, Πρίζρεν)