Η… Αγαπολογία των Καναλιών

 

Γράφει ο Αρχιμ. Διονύσιος Λαζαρίδης

---

Ευρισκόμεθα εν τη εισόδω της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Η συγκεκριμένη χρονική συγκυρία βρίσκει την Εκκλησία μας σε μία ιδιάζουσα θέση να εγκαλείται εις την τάξιν.

Η εκκλησία Του Χριστού βρίσκεται στο σκαμνί κατηγορούμενη μέσα από τις ζωντανές εκπομπές των καναλιών ότι διχάζει.

Δημοσιογραφικά ρεπορτάζ που καλύπτουν την εκκλησιαστική και κοινωνική επικαιρότητα, σταυρώνουν και αμαυρώνουν καθημερινά στις ζωντανές τους εκπομπές την Εκκλησία του Χριστού, ότι είναι μία εκκλησία που διαιρεί το κοινωνικό σύνολο της πατρίδας μας.

Με αποτέλεσμα οι χώροι των πάνελ των εκπομπών να έχουν μεταβληθεί σε προσομοιωτές δικαστικής έδρας και οι πανελίστες σε πρωτότυπους εισαγγελείς, που δικάζουν επιμελώς και ανερυθρίαστα την εκκλησία του Χριστού.

Κατά τους πανελίστες η εκκλησία κάνει «απρέπειες», όπως λένε χαρακτηριστικά, «διχάζει με τα λεγόμενα και τις πράξεις της, αντί να ενώνει.»
Άλλοτε λένε, ότι η εκκλησία επιδεικνύει «εκδικητική συμπεριφορά.»

Τις τελευταίες μέρες βρέθηκε να εγκαλείται on air γνωστός Ιεράρχης του λεκανοπεδίου από γνωστό πανελίστα δημοσιογράφο, όπως δεν γλύτωσε από τα κατηγορητικά πυρά του και ο Μακαριώτατος Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Είπε χαρακτηριστικά: «Παπάδες μου, διώχνετε τον κόσμο από την εκκλησία με τη στάση σας.»

«Σεβασμιώτατε μου, Μακαριώτατε μου, όλα αυτά τα αποδέχεστε;»

Eσείς είστε οι άνθρωποι που εκφράζετε το λόγο αγάπης του Χριστού;

Διχάζετε τον κόσμο!!!»

Παρεμπιπτόντως, οι κατηγορίες τους βασίζονται σε μία εκκωφαντική αλλά ρηχού περιεχομένου αγαπολογία, προτεσταντικού τύπου, η οποία άκρως επιλεκτικά παρατηρείται να αναπτύσσεται αργά και σταθερά, σαν άλλη λερναία Ύδρα το τελευταίο διάστημα στα πάνελ των καναλιών.

Οι πανελίστες έχουν εξελιχθεί σε ιδιόμορφους πόλους ιεροκηρυκτικής αγαπολογίας.

Τα δε πάνελ των ζωντανών εκπομπών που την εξάγουν αφειδώς, έχουν μεταβληθεί σε προτεσταντικούς άμβωνες αγαπολογνείας.

Οι αγαπολάγνοι πανελίστες τείνουν να επαναφέρουν στην τάξη της εγω-σύστατης και εγω-παραγωγικής αγάπης, μία εκκλησία που κατά τη γνώμη τους ξέρει μόνο να διχάζει και η οποία έχει ενδυθεί όπως ισχυρίζονται, τον εκδικητικό της χιτώνα.

Όμως η εκκλησία δεν χρησιμοποιεί ούτε personal ισχυρισμούς, ούτε προσωπικές γνώμες, ούτε στηρίζει την ύπαρξη και διακονία της ανά τους αιώνες, επάνω σε στείρες αγαπολογίες.
Ούτε πάλι ενδύεται εκδικητικό χιτώνα, «επιδεικνύοντας εκδικητική συμπεριφορά», όπως κατηγορείται.

Η Εκκλησία εις τους αιώνας γνωρίζει να ορθοτομεί συνοδικώς τον Λόγον της Αληθείας, μέσα από τις Θεόπνευστες Γραφές, κάτι που αμφιβάλλω μετά συνοχής καρδίας, εάν όντως οι αυτοαποκαλούμενοι ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι δημοσιογράφοι των ζωντανών εκπομπών, έχουν τα ορθά αισθητήρια και κριτήρια για να αντιληφθούν και να κατανοήσουν.

Η συγκεκριμένη αγαπολογία των ζωντανών εκπομπών, (από την οποία εξαιρείται αποκλειστικά η εκκλησία και το σώμα της, διότι δεν αγαπήθηκε ποτέ από τους συγκεκριμένους πανελίστες), μάλλον στηρίζει την ύπαρξη της στην απολυτοποίηση του ορισμού της αλήθειας σε ανθρωποκεντρικές διαστάσεις.

Όμως, η Εκκλησία ως ένα Ζών Θεοσύστατο Καθίδρυμα δεν διχάζει, αλλά εκ φύσεως μόνο ενώνει.

Διότι στην εκκλησία: «εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη.»

Κατά το: «῾Υμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους.»(Α΄Κορ. 12, 26-27).

Σύμφωνα με το ορθοπρακτικό βίωμα της εκκλησίας εγώ, εσύ, ο άλλος, που είμαστε μέλη Χριστού, είμαστε ένα, μία σάρκα και μία ψυχή.

Ο άνδρας, η γυναίκα, ο ομοφυλόφιλος, ο straight, η ύπανδρος, ο ανύπανδρος, ο μοναχός, η μοναχική, ο γέροντας, η νέα, ο έφηβος, και κάθε της γης άνθρωπος, αποτελεί στους κόλπους της Αγίας Εκκλησίας τον πλησίον μας που τον αγαπάμε «ως εαυτόν».

Αυτό διότι κατά το εν Χριστώ εκκλησιαστικό και εκκλησιολογικό βίωμα, ο κάθε πλησίον αποτελεί «σαρξ εκ της σαρκός μας.»

Μέσα στα σπλάχνα της Μάνας Εκκλησίας η αγαπολογία των καναλιών εξοστρακίζεται, ως στείρα και άκαρπος πρακτική, που δεν δύναται να καρποφορεί, διότι στερείται βιωματικής ρίζας μη έχουσα εμπειρικές ροπές.

Στην εκκλησία το εκκλησιολογικό θεμέλιο της ενότητας γίνεται βίωμα εκάστου πιστού ως λογικού προβάτου.

Ενώ, η κάθε στιγμή, εντός της μάνδρας της θεόσωστης εκκλησίας μας, αγιάζεται και αποκτά αιώνιο χαρακτήρα, για κάθε ξεχωριστά εν Χριστώ μέτοχο, που πορεύεται την εν χάριτι Χριστού τελείωση χρονικά και πνευματικά κατά το….ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι εἰς ἕν,ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ.»(Ιων. 17, 23-24)

Τέλος η εκκλησία δεν διχάζει με τη στάση της και δεν αποδιώχνει ουδένα ερχόμενον προς αυτήν, λίαν αγαπητοί αδελφοί πανελίστες, γιατί αυτό αποτελεί ξένο ιδίωμα προς τη θυσιαστική φύση της.

Η εκκλησία αποπνέει εντός των σωστικών και αέναων κόλπων της, μία ατέρμονη και αναστάσιμη αγάπη.

Μία εν Χριστώ αγάπη που γνωρίζει να διακηρύσσει ενότητα και κοινωνία προσώπων, εκείνη την εκκλησιολογική ενότητα, κατά την οποίαν είμαστε όλοι ένα με κεφαλή το Χριστό.

Επίσης, η εκκλησία γνωρίζει σαν πονετική μάνα να συγχωρεί όσους δεν ενστερνίζονται την ενωτική, σωστική και θυσιαστική της διάθεση και διακονία.

Με τον τρόπο αυτό η εκκλησία, εξάρει στους πιστούς της, το μεγαλείο του βάθους του μυστηρίου της Θυσιαστικής της Αγάπης.

Της αγάπης εκείνης που την διακρίνει ως σταυρο-αναστάσιμο οργανισμό.

Η εκκλησία διακονεί θυσιαστικώς και επουλώνει ψυχικά τραύματα εντός των σωστικών τειχών της.

Η εκκλησία δεν αποδιώχνει και δεν διχάζει ποτέ αγαπητοί πανελίστες.

Αντιθέτως, συσπειρώνει και ενώνει εντός των τειχών της και το πιο δύσπιστο μέλος της.

Ιδιαιτέρως δε κατά τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, σκορπίζει φως στην καθημερινή αχλύ, με την ακραιφνή και διαυγή στάση της.

Εν τέλει, με διάθεση συγχώρεσης και εν αγάπη Χριστού Ζώντος, πορεύομαστε την απαρχή του σταδίου της καθ’ ομοίωσιν και άνευ διχασμών πορείας μας, εις το ιερόν και καρποφόρον στάδιον της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Αδιαμφισβήτητα, η προσωπική μας μετοχή εις το ευλογημένον στάδιον, αναντίρρητα θα μας μεταποιήσει εμπειρικά, σε ζωηρούς μετόχους, εις σάρκαν και ψυχήν μίαν.

Παρισταμένους εν σιγή και κατανύξει, κατά το «σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία», ενώπιον του Ζωαρχικού Ακτίστου Αγίου Φωτός, που αναδύεται μέσα από το σωτήριον γεγονός της Λαμπροφόρου Αναστάσεως.

Πηγή: romfea.gr