Η Δευτέρα παρουσία στην παλιά Κοκκινιά.

 

Γράφει ο π.Διονύσιος Ταμπάκης

ΠΡΩΤΗ φορά , μετά παιδικού δέους, ἄκουσα γιὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία ἀπὸ τὸν ἀπλόκαρδο καὶ νηπιόψυχο Πατέρα μου ,Χρῆστο .

Ἀνθρωπος ἀγράμματος,του λαοῦ.Ένας ἀσήμαντος ἐργατης στὸ λιμάνι τοῦ Πειραιά, αλλα μὲ παιδική, αθώα κι' απονήρευτη πάντα ματιά, μας μίλησε ἐνῷ ἐπιστρεφαμε , θυμάμαι Κυριακή βράδυ, μὲ τὰ πόδια μαζι μὲ τὸν ἀφελφο μου, ὅταν γυρνούσαμε ἀπὸ τὴν Γιαγιὰ καὶ τὸν Παπποῦ ἀπο στὴν παλια Κοκκινιά.

Μόλις ζυγώναμε κοντα στὰ Ἀρμένικα, κατά τὴν γεφυρα , ἐνω οἱ σταχτες κεραμόγατες, σεργιανίζανε νωχελικὲς κι' ἤρεμες στὶς σκοτεινές κεραμοσκεπὲς τῶν χαμηλοτάβανων προσφυγικῶν.

Θὰ μουνα πέντε-ἕξι χρονων.

Καὶ τοτε μὲ βεβαιότητα, με παος καὶ μὲ ἱερο θυμὸ σὰν ἀπὸ ἔκρηξη, δὲν ξερῷ πὼς τὸ ἔφερε ἡ κουβέντα, μας λέει ὁ Πατέρας μας...

-Θὰ ξανακατέβει πάλι ὁ Χριστὸς στὴν γῆ , αλλὰ ὄχι γιὰ νὰ τὸν Σταυρώσουνε.

Θὰ πάρει καὶ ἕνα μαστίγιο, καὶ μὲ τὸ χέρι του μας ἐδειχνε παραστατικὰ σφίγγοντας τὶς γερὲς καὶ πολυκάμματες γροθιές του, καὶ θὰ πεῖ στοὺς πλούσιους (τοὺς άδικους και μεγιστᾶνες) ....ΕΛΑ ΔΩ ΡΕ  καὶ νὰ δεῖς ξύλο ποὺ θὰ τὸ φᾶνε....

καὶ ἔβλεπες ἐκείνη τὴν στιγμὴ τὰ μάτια του νὰ ἀντικρύζουν, μὲ δέος κι' ἅγιο θυμό , τὴν ἴδια τὴν Δευτερα Παρουσία , καὶ νὰ συγκλονίζονται ἀπὸ τὴν Θεική ἐπέμβαση γιὰ τὴν ἀδικία στὴν γῆ, σὰν ἑνὸς παιδιοῦ ποὺ τοῦ στερησαν τὸ παιχνιδάκι του.

Καὶ νὰ οἱ φωτιές ...νὰ οἱ Ἀγγελοι νὰ ἀνεβοκατεβαίνουν ....νὰ οἱ Ἅγιοι νὰ τρέχουν πέρα δῶθε, σὰν τοὺς νιόλεκτους στρατιωτες , σὲ αὐτὸ τὸν χαλασμό!

Καὶ τότες ναί... έβλεπα σὰν νὰ ἀνακατεύονταν οἱ παράγκες μὲ τοὺς οὐρανούς  ,τὰ στενὰ καὶ περιφρονημένα δρομάκια νὰ γίνονται ἕνα ἀξέχωρο πραγμα μὲ τοὺς ὑπερουράνιους ἀστέρες, ,ὅλη ἡ Κοκκινια νὰ γίνεται κόκκινη ἀπὸ τὶς Θεικες φλόγες τοῦ πυρὸς καὶ ὅλα νὰ ματαγεννιόνται ἀπὸ τὴν Θεικὴ ἐντολὴ σὲ νέους κόσμους, αληθινούς καὶ αἰώνιους.

Φοβήκα στ'αλήθεια μὰ χάρηκα κιόλας σὰν ἄκουσα πὼς θὰ ξαναδοῦμε τὸν Χριστὸ κοντά μας.

Πρώτη φορά ἀκουσα μὲ τὀσο πάθος μὰ καὶ μὲ τόση ἀδείλιαστη βεβαιότητα νὰ μιλοῦν γιὰ τὴν Δευτερα Παρουσία, εκεί σὲ ἐνα φτωχὸ δρομάκι της παλιάς Κοκκινιάς, ἀπο ἕναν ἄνθρωπο καταφρονεμένο ἀπὸ τοὺς πολιτισμένους  καὶ γνωστικοὺς κι' ἀμάθητο στὶς περγαμηνές.

Μὲ τετοιο τροπο δὲν ματάκουσα νὰ ὁμιλοῦν γιὰ τὴν Κριση οὔτε Καθηγητάδες τοῦ Πανεπιστημίου μὰ οὔτε καὶ Καλογήρους.

Καὶ ἠταν γιὰ μένα ἡ καλύτερη καὶ ἡ πιὸ ἰσχυρὴ διδαχὴ τῆς ζωῆς μου.

Τέτοια βεβαιότητα πίστης σὲ κάτι ποὺ ὅλοι σημερα ἀμφισβητοῦν, χλευάζουν καὶ περιφρονοῦν, ἀκόμη καὶ προφεσὀρες "Χριστιανοὶ " καὶ κληρικοί ,δὲν ξανασυνάντησα.

Σὲ εὐχαριστῶ Πατέρα μου !

-Κυριακή της Κρίσεως 2024-

AΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ