Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο.

 

 

Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο.
Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό.
Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει..
Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται.
Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει.
Όταν αγαπήσουμε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν.
Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό.
Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό.
Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό.
Μετά μπορεί ν' αρχίσει η ζήλεια, η γκρίνια, μέχρι κι ο φόνος.
Μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος.
Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται.
Η κοσμική αγάπη λίγο διατηρείται και σιγά σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει.
Κάθε άλλος έρωτας μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε απελπισία.
Ο θείος έρως όμως, μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα.
Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται.

Είναι μία ηδονή ακόρεστος, που δεν την βαριέται κανείς ποτέ.
Είναι το άκρον αγαθόν.
Όταν αγαπάς τον Χριστό, παρόλες τις αδυναμίες και τη συναίσθηση που έχεις γι' αυτές έχεις τη βεβαιότητα ότι ξεπέρασες τον θάνατο, γιατί βρίσκεσαι στην κοινωνία της αγάπης του Χριστού. Είναι φίλος μας.
Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «Εσείς είστε φίλοι μου» (Ιω. 15,14).

Άγιος Πορφύριος