ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

 

Τις δύο πρώτες Κυριακές είδαμε την αγάπη του Θεού ως έλεος και ευσπλαχνία , τώρα όμως θα την δούμε ως κρίση και διχασμό. 

Και είναι καθαρή και ατόφια αγάπη και η Κρίση και ο διχασμός γιατί είναι μια πραγματικότητα, η οποία πρώτον κρατάει σε εγρήγορση τον καθένα μας, δεύτερον γιατί ο καθένας από εμάς θα απολαύσει την επίσκεψη του Θεού είτε ως μακαριότητα φωτός είτε ως κάθαρση από την τυραννία της κακίας του, μέσα από σκληρή φωτιά, τρίτον γιατί θα δικαιώσει όλους τους μαρτυρήσαντες για τον Λόγο και το Αρνίον και θα είναι ημέρα χαράς γι' αυτούς να Τον δουν να φανερώνεται στην πλήρη δόξα Του.

Την παραβολή αυτή του ποιμένα βασιλιά την είπε ο Κύριος λίγο πριν το Πάθος Του . Είναι σαν διαθήκη κάποιου βασιλέα, ο οποίος εγκαταλείπει τον κόσμο και δίνει εντολές στους υπηκόους του πως ακριβώς να χειριστούν τα αγαπημένα του παιδιά. Με την διαφορά όμως ότι δεν θα μείνει για πάντα στη μνήμη των υπηκόων του αλλά θα επιστρέψει με δόξα και εξουσία για να εξετάσει την πιστότητα και την πίστη των δούλων του και να ανταποδώσει στα έργα τους. 

Εκλεκτοί του Θεού , αυτοί των οποίων την φροντίδα μας αναθέτει, είναι οι ελάχιστοι δηλαδή όσοι κακοπαθούν από φτώχεια ή βρίσκονται σε περιστάσεις αβάσταχτες. Πείνα, δίψα, γυμνότητα, ξενιτεία, ασθένεια, φυλακή. Η σταση μας απέναντι τους θα κρίνει και την θέση μας απέναντι στον Χριστό, ο οποίος δεν ντρέπεται να ταυτιστεί μαζί τους . 

Για την ακρίβεια στην πρώτη παρουσία Του, πράος και ταπεινός, είναι αυτός ο οποίος ζει σαν ελάχιστος και βιώνει θεληματικά όλες τις παραπάνω δυστυχίες για να ταυτιστεί με το δράμα του ανθρώπου και να μας υποδείξει που ακριβώς να εστιάσουμε την φροντίδα και το ενδιαφέρον μας.Άλλοι λοιπόν θα Τον ακούσουν και θα ασκηθούν στην φιλοπτωχεία και θα δικαιωθούν, άλλοι θα σκοτιστούν από εγωπάθεια και αδιαφορία και γι' αυτό θα καταδικαστούν.

Αλλά τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με τον άσωτο, τον τελώνη, τον φαρισαίο των προηγούμενων εβδομάδων; Αν η φιλοπτωχεία μόνο σώζει γιατί είναι απαραίτητες η μετάνοια, η ταπείνωση, οι άλλες αρετές; Γιατί οι νηστείες, οι προσευχές, η άσκηση, η εκκλησιαστική ζωή; Πως μπορεί να μας σώσει μια ελεημοσύνη, η οποία δεν έχει πάντα αγνά κίνητρα;

Η απάντηση βρίσκεται πάλι εντός της παραβολής. Οι δίκαιοι ονομάζονται πρόβατα ενώ οι κολασμένοι ερίφια. Αυτό δείχνει ότι οι πρώτοι είναι ασκημένοι ήδη στην υπακοή, την απλότητα, την εκκλησιαστική εμπειρία, την αγνότητα, την καθαρότητα. Είναι οι ευάγωγοι εν Χριστώ, οι αγνοί και έχουν τα πνευματικά μάτια να Τον αναγνωρίζουν ως ποιμένα. Επίσης έχουν εξάρτηση από την ύπαρξη του Χριστού και αναθέτουν σε Αυτόν αγόγγυστα και αβασάνιστα το μέλλον τους.

Ενώ οι άλλοι ως ερίφια είναι οι αποστάτες, οι αρνητές του Χριστού, οι υπερήφανοι,οι καταφρονητές κάθε εντολής, οι μισάνθρωποι, αυτοί οι οποίοι χαράζουν τον δικό τους δρόμο και κάθε στιγμή βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού της απωλείας τους. Είναι επίσης αποίμαντοι και αυτοποιμαινόμενοι και απομακρυσμένοι από τον Θεό, ακόμα και την ιδέα ενός Θεού. Επίσης η κατάσταση τους διαφαίνεται στις απαντήσεις τους. Οι δίκαιοι αναρωτιούνται πότε έκαναν όλα αυτά τα καλά στους φτωχούς και αυτό δείχνει την τελωνική τους ταπείνωση και την συναίσθηση ότι όλα αυτά τα έκαναν αυτοπροαίρετα και από αγάπη και δεν τα θεωρούν προσωπικά κατορθώματα. 

Ενώ οι άλλοι δείχνονται τυφλοί, αμαθείς και τόσο στραμμένοι στον εαυτό τους όπως ο φαρισαίος, ώστε να είναι διαρκώς απασχολημένοι με τα πάθη τους και να μην προσέξουν την επίσκεψη και την ύπαρξη όσων έπασχαν γύρω τους και ανάμεσα τους!

Η πίστη της Εκκλησίας στην Δευτέρα Παρουσία προβάλλεται στα προπύλαια της Μ.Τεσσαρακοστής ως ευκαιρία βαθιάς κατάνυξης, συναίσθησης, αυτοσυγκρότησης,ενδοσκόπησης, επιστροφής στον τρόπο και τον τόπο της Εκκλησίας! Η δε αγάπη φανερώνεται σε όλους μας ως στενή αλλά απαραίτητη πύλη την οποία πρέπει να περάσουμε για να εισέλθουμε στο μυστήριο της μετανοίας.