Χριστός Ανέστη!
Για άλλη μία Κυριακή, έκτη από την Κυριακή του Πάσχα, θυμόμαστε άλλο ένα θαύμα που επιτέλεσε ο Χριστός στους ανθρώπους· την ίαση του τυφλού. Προσπαθεί να θεραπεύσει κάθε πονεμένο άνθρωπο και να του δώσει την πολυπόθητη ίασή του.
Η ευαγγελική περικοπή είναι γνωστή σε όλους μας, αλλά θα ήθελα να σταθώ σε μία φράση του Χριστού: «Eις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται» (Ιω. 9:39). Δηλαδή· «Ήρθα για να φέρω σε κρίση τον κόσμο, έτσι ώστε αυτοί που δεν βλέπουν να βρουν το φως τους, κι εκείνοι που βλέπουν ν’ αποδειχθούν τυφλοί».
Τι πάει να πει με αυτά τα λόγια ο Χριστός;
Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει όλους τους ανθρώπους. Με την πίστη των ανθρώπων σ’ Αυτόν, να μπορούν να σωθούν και να ζουν αιώνια.
Όμως, «ποιοι είναι αυτοί που βλέπουν ν’ αποδειχθούν τυφλοί»; Οι Φαρισαίοι της εποχής εκείνης, δηλαδή οι ιερείς που κατείχαν το Νόμο. Αυτοί που δεν πίστεψαν στο Χριστό. Αυτοί που Τον πολέμησαν και έφτασαν μέχρι να Τον σταυρώσουν.
Τι ήταν οι Φαρισαίοι εκείνη την περίοδο;
Οι Φαρισαίοι νόμιζαν ότι είχαν την αλήθεια του Θεού. Ήξεραν τα πάντα για Αυτόν, χωρίς να ξέρουν τίποτα. Γνώριζαν τις Γραφές αλλά είχαν δίπλα τους τον Αληθινό Θεό και δεν Τον κατάλαβαν. Μιλούσε ο Χριστός για το Νόμο και αυτοί έμεναν με τον εγωισμό τους ότι ήξεραν τα πάντα.
Ας έρθουμε και στον 21ο αι.· μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και σήμερα;
Νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα και, στην πραγματικότητα, δεν ξέρουμε τίποτα.
Σηκώνουμε τοίχους στο Χριστό και δεν Τον αφήνουμε να μπει στη ζωή μας. Γιατί; Γιατί εμείς ξέρουμε τα πάντα. Εμείς, μπορούμε να τα καταφέρουμε. Εμείς, με τις δικές μας δυνάμεις θα τα βγάλουμε πέρα στη ζωή μας. Και στο τέλος, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Με ένα πρόβλημα και με μία κρίση, ο άνθρωπος φαντάζει ένα μηδενικό. Φαντάζει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Φαντάζει μπροστά στο πρόβλημα τόσο μικρός και τόσο ασήμαντος.
Μπορεί να πηγαίνουμε εκκλησία, να μετέχουμε στα μυστήριά της, να διαβάζουμε τη Γραφή, αλλά δεν κάνουμε τίποτα. Γιατί;
Γιατί δεν αφήνουμε το Φως που είναι ο Χριστός να μπει στη ζωή μας. Δεν Τον δίνουμε την απαιτούμενη θέση στη καρδιά μας, γιατί εμείς ξέρουμε τα πάντα.
Φτάνουμε στο σημείο να έχουμε λόγο και στα πνευματικά θέματα. Να κόβουμε και να ράβουμε ανάλογα με τις δικές μας δυνάμεις και προτιμήσεις.
Όλα τα παραπάνω, δείχνουν κάτι που ταλανίζει τον σημερινό άνθρωπο· δείχνει ότι έχουμε εγωισμό στη ζωή μας. Δεν αποδεχόμαστε ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Και, φτάσαμε στο σημείο, να έχουν αυξηθεί τα προβλήματα και οι δυσκολίες μας και δεν μπορούμε να λύσουμε κανένα. Είμαστε στο σημείο που έχουμε απελπιστεί από τη ζωή. Δεν βλέπουμε να υπάρχει καμία ελπίδα, κανένα φως στη ζωή μας. Και η απελπισία, λένε οι πατέρες, είναι η χειρότερη αμαρτία.
Ο Χριστός είναι η Ελπίδα, το Φως, η Ανάσταση. Χτυπάει την πόρτα της καρδιάς μας για να μπει μέσα. Η απόφαση είναι δική μας. Θα Τον αφήσουμε να μπει ή δεν θα Τον αφήσουμε; Θέλουμε να μπει στη ζωή μας το Φως και η Ελπίδα ή θέλουμε την απελπισία και το φόβο; Το ερώτημα είναι για όλους μας κοινό. Η απάντηση, επίσης, είναι δική μας. Είμαστε ελεύθεροι να αποφασίσουμε, αλλά είμαστε και υπεύθυνοι για τις συνέπειες της απόφασής μας.
Ο τυφλός, της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, δεν θεραπεύτηκε μόνο σωματικά· αλλά βρήκε και το πνευματικό φως στη ζωή του. Πίστεψε ότι μπορεί ο Χριστός να Τον κάνει καλά. Και δεν έμεινε μόνο εκεί· ομολόγησε ενώπιον των ανθρώπων τη θεότητα του Χριστού. Εμείς, διστάζουμε και, πολλές φορές, φοβόμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας στο Χριστό στους ανθρώπους. Ο Χριστός, όμως, μάς είπε ότι «όποιος με ομολογήσει ενώπιον των ανθρώπων, θα τον ομολογήσω ενώπιον του Πατέρα Μου».
Ας πιστέψουμε ότι ο Χριστός είναι το Φως του κόσμου που χρειαζόμαστε στη ζωή μας και να Τον αφήσουμε να μας πλημμυρίσει από το δικό Του φως. Να αφήσουμε το Χριστό να μπει στην καρδιά μας για να μετατρέψει την απελπισία σε ελπίδα, την αβεβαιότητα σε βεβαιότητα και το σκοτάδι σε φως. Η ερώτηση αφορά όλους μας, εμείς τι θα απαντήσουμε;
Χριστός Ανέστη!
Σωτήριος Θεολόγου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου