Μια αυλή βγαλμένη από το χθες.

 

Με έναν «ουρανό» από κληματαριά, το φράχτη ασβεστωμένο κάτασπρο και μια σειρά ολόγυρα λουλούδια και βασιλικούς να σου τρυπάνε τη μύτη.

Το τραπεζάκι στη μέση καλοστρωμένο και τρεις γιαγιάδες. Μαυροντυμένες, με ολόλευκα μαλλιά. Με πρόσωπα χαρακωμένα από τα χρόνια, μα δεν φαίνεται να τις νοιάζει. 

Είναι εκείνες οι «παλιές» γυναίκες. Οι γιαγιάδες μας. Που δεν έκαναν ταξίδια μακρινά. Μη σου πω ούτε κοντινά. Δεν ονειρεύονταν Παρίσια και διακοπές, δεν ήξεραν τι είναι το μανικούρ, το πεντικούρ, το ντεκαπάζ.

Δεν έβγαιναν για καφέ.
Κανένα γλέντι που και που και οικογενειακές συγκεντρώσεις ήταν η «κοσμική» τους ζωή. Ένα καλό φόρεμα είχαν για τις γιορτές και για τις καθημερινές, ποδιές. 

Πολλές ποδιές.
Η κουζίνα τους δεν σταματούσε.
Και τα χέρια τους ακούραστα. 

Με το τίποτα έφτιαχναν τα πάντα για να ταϊσουν την οικογένεια, να φιλέψουν τους γειτόνους και όποιον έφτανε στην πόρτα τους.
Δούλεψαν αγόγγυστα σε δύσκολες εποχές, χωρίς ανέσεις για να μεγαλώσουν παιδιά και εγγόνια.
Τα προίκισαν με αγάπη και εργόχειρα.

Πόντο πόντο, κλωστή με κλωστή στόλισαν έπιπλα, τηλεοράσεις, μέχρι και το πλυντήριο.
Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι μας «προίκισαν» με μαθήματα ζωής.
Η ευτυχία, κρύβεται σε απλά πράγματα.
Στη μυρωδιά του βασιλικού, στη ρίζα της κληματαριάς, στη βανίλια-υποβρύχιο, στην ποδιά της γιαγιάς, στο ρυτιδιασμένο της πρόσωπο, στην γεμάτη καρδιά, στην ανοιχτή αγκαλιά…