«Να φεύγεις με ψηλά το κεφάλι και καθαρή τη συνείδηση. Να έχεις αφήσει πίσω το αποτύπωμα της αγάπη σου..».

 

 

π. Σπυρίδων Σκουτής

Το παρελθόν σου φωνάζει, σε καλεί, σε τραβάει να γυρίσεις πίσω.

Άφησέ το να ουρλιάζει, θα σταματήσει κάποια στιγμή όταν δεν του δώσεις τροφή ακόμα και με τις σκέψεις σου. Περπατάμε μπροστά, δεν γυρνάμε πίσω, δεν σταματάμε να κοιτάξουμε, γι’ αυτό ό,τι αφήνουμε να μην μένει μισό.

Να φεύγεις με ψηλά το κεφάλι και καθαρή τη συνείδηση. Να έχεις αφήσει πίσω το αποτύπωμα της αγάπη σου και όχι τους κάλυκες από τις σφαίρες του θυμού σου.

Μην αφήνεις εκκρεμότητες. Και όταν πάρεις απόφαση να φύγεις, να το κάνεις με σιωπή και όχι με φωνές, αθόρυβα και με ομορφιά, όχι με ασχήμια.

Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη ζωή αλλά μονοπάτια που καλείσαι να περπατήσεις και καινούριες διαδρομές που καλείσαι να χαράξεις. Να έχεις παλέψει! Μην φύγεις με ψηλά τα χέρια, αλλά μαχόμενος.

Το παρελθόν υπάρχει μόνο για να μεταμορφώσουμε τους πόνους σε σφραγίδες αγιότητας και όχι για να κυοφορούμε τις πληγές. Μα θα πεις και η υπομονή; Υπομονή κάνεις όπου μπορείς και όσο μπορείς ανάλογα με τις δυνάμεις σου και τις καταστάσεις.

Έχει τελικά όρια η υπομονή; Έχει! Οι πραγματικές σου εσωτερικές αντοχές. Όχι αυτές που φτιάχνεις με το μυαλό σου και τη σκέψη σου αλλά αυτές που έχει το «είναι» σου. Αυτός τελικά ο οριοθετημένος εαυτός. Μέχρι που πάει και μέχρι που αντέχει.

Δεν χρειάζεται να σπάσεις τα όρια σου. Πήγαινε εκεί που μπορείς και αντέχεις και το αδύνατο θα το «δώσει» η αγάπη και η φιλανθρωπία του Θεού. Φυσικά πάντα για ωφέλεια και σωτηρία.

Η υπομονή είναι μάταιη όταν ο σπόρος πέσει στο τσιμέντο ή όταν η υπομονή τελικά κάνει τη μετάσταση ακόμα μεγαλύτερη. Όταν μας λέει κάποιος να υπομένουμε δεν το κάνουμε ακίνητοι περιμένοντας αυτόματες αλλαγές αλλά κάνουμε υπομονή σαν στρατιώτες στη μάχη ακολουθώντας τα βήματα Εκείνου.

Κάνουμε υπομονή ως κίνηση σε διάλογο με τον Χριστό και όχι ως μια στάση αναμονής για να αλλάξουν τα πράγματα χωρίς κόπο. Ένας ζωγράφος δεν περιμένει τα χρώματα να πάνε μόνα τους στον καμβά αν ο ίδιος δεν πάρει το πινέλο να αρχίζει να ζωγραφίζει.

Παίρνουμε την ευθύνη της υπομονής πάντα με πνευματική ωριμότητα και ωφέλεια διότι δεν είναι πάντα προδοσία ή δειλία να φεύγεις. Μπορεί η φυγή να είναι σωτήρια και για σένα και για τον άλλον και για τις καταστάσεις γενικότερα.

Υπάρχει ένα πατερικό ρητό που λέει «Φεύγε και σώζου» , μπορεί η φυγή να είναι λύτρωση , μπορεί όμως να είναι και από δειλία , εγωϊσμό και προδοσία. Και τι θα κάνω τελικά ! ;; Ανάλαβε την ευθύνη και τις επιλογές σου στη διάκριση και την προσευχή…

πηγή: Ευχή