Σιδηροκάστρου Μακάριος: Πρόλογος - Σε μια σειρά προβλημάτων.

 

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σιδηροκάστρου κ. Μακαρίου

---

Οκτώ μήνες πέρασαν απ' όταν γιορτάσαμε την είσοδο μας στο νέο έτος 2024.

Αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, με χρηστές ελπίδες και μεγάλη προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον. Προχωρήσαμε και εξακολουθούμε να πορευόμεθα τον δρόμο όλοι μαζί. Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντοτε όπως εμείς θα θέλαμε.

Υπάρχουν και τα προβλήματα. Έρχονται και οι δυσκολίες. Τα αντίθετα από αυτά που περιμένουμε. Είναι αλήθεια ότι ζούμε τους τελευταίους μήνες πάρα πολλά, που γονατίζουν άλλοτε το σώμα και άλλες φορές την ψυχή μας.

Με αφορμή τη γιορτή της Παναγίας μας και τις καθημερινές αναφορές μας στο πρόσωπο της και σε όσα μας ταλανίζουν, κάναμε σκέψεις και προσπαθούμε να δούμε με καθαρό μάτι κάποια προβλήματα, που απασχολούν το σύνολο της κοινωνίας μας.

Το πρώτο είναι η ανεργία.

Πολλοί συνάνθρωποί μας δεν έχουν δουλειές και κατά συνέπεια και τα προς το ζειν.

Με την πρόχειρη λύση των προσλήψεων, με ολιγόμηνες συμβάσεις, το πρόβλημα δεν λύνεται αλλά παρατείνεται και διευρύνεται. Καλό βέβαια το μέτρο, αλλά παροδικό.

Και με τα επιδόματα ο άνθρωπος ζει σε ανασφάλεια και μαθαίνει να μην δουλεύει και να τα περιμένει όλα έτοιμα, από Οργανισμούς ή και από το Κράτος.

Χρειάζεται οι ιθύνοντες να δώσουν μόνιμες εργασιακές λύσεις και όχι απλές ευκαιρίες και ημίμετρα για να ζούμε σήμερα, ενώ το αύριο να είναι παντελώς αβέβαιο.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι η ακρίβεια.

Είναι γεγονός ότι τα αγαθά και κυρίως τα πρώτης ανάγκης, παιδικό γάλα για παράδειγμα το ψωμί, το τυρί, το κρέας, η βενζίνη, κατάντησαν για πολλούς να είναι απλησίαστα και είδη πολυτελείας. Πώς θα ζήσει και θα τραφεί μια τετραμελής οικογένεια και πώς θα τα βγάλει πέρα όταν δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα αναγκαία στα παιδιά της; Και από την άλλη οργιάζει, δυστυχώς, το παρεμπόριο και η κερδοσκοπία των ολίγων και αναπτύσσονται ως λερναία ύδρα τα οικονομικά συμφέροντα. Οι έμποροι και οι μεσάζοντες.

Αυτά δεν τα λέμε εμείς. Διαρκώς τα προβάλλουν οι τηλεοράσεις, οι αγρότες μας, οι κτηνοτρόφοι μας, οι θιγόμενοι, οι απλοί πολίτες. Εδώ έγκειται η ευθύνη των κυβερνήσεων να μπορούν να διευθύνουν και να ελέγχουν τα προβλήματα που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα τους και να περιορίζουν κάθε φαινόμενο εκμετάλλευσης και αισχροκέρδειας.

Το τρίτον είναι το μεγάλο και ακανθώδες πρόβλημα της υπογεννητικότητας, το λεγόμενο δημογραφικό. Για όλους τους πιο πάνω λόγους οι νέοι δεν κάνουν οικογένειες. Να το πούμε σωστά και ξεκάθαρα δεν παντρεύονται ή ζουν ή συζούν σύμφωνα με τα νέα μοντέλα σχέσεων, γάμων συμβιώσεων ή και χωρίς.

Το πώς φτάσαμε σε μια τόσο ραγδαία εξέλιξη ένας Θεός ξέρει. Λυπούμεθα γιατί το μέλλον δεν είναι απλώς τραγικό αλλά είναι και επικίνδυνο και ζοφερό, αν μάλιστα συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους γείτονες λαούς, που αποκτούν πάρα πολλά παιδιά. Τί να πούμε για τις χιλιάδες εκτρώσεις κάθε χρόνο. Ασύλληπτα τα νούμερα μέσα από ένα φαινόμενο πανσεξουαλισμού, που έντεχνα καλλιεργείται και που αναπόδραστα οδηγεί σ' αυτό το τραγικό γεγονός.

Πώς θα εξελιχθεί μια κοινωνία δίχως παιδιά, δίχως σχολεία και ποιο το μέλλον ενός γηρασμένου και εν πολλοίς συνταξιούχου πληθυσμού;

Το πρόβλημα αυτό το γνωρίζουμε όλοι.

Όλοι λέμε ευχολόγια και ουδείς βάζει το χέρι στον τύπο των ήλων. Ουδείς αναλαμβάνει και κυρίως Πολιτεία, Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση (οι αρμοδιότεροι) και Εκκλησία να δώσουν λύσεις. Τα πνευματικά μας Ιδρύματα, Πανεπιστήμια, Ακαδημία Αθηνών και τόσοι σοβαροί κατά πάντα πνευματικοί άνθρωποι, ουδέποτε άρθρωσαν λέξεις για την επίλυση του και οι μεμονωμένες φωνές τί να σου κάνουν; Ούτε και που εισακούονται.

Το τέταρτο πρόβλημα είναι οι επιβουλές των γειτόνων μας. Σκοπιανών, Αλβανών και Τούρκων. Μάλλον δεν αντιληφθήκαμε τον κίνδυνο, που προέρχεται από τις συνεχείς και συχνές προκλήσεις των γειτόνων μας από Ανατολή, Δύση και Βορράν. Δεν θα λέγαμε να κάνουμε πόλεμο, αλλά τουλάχιστον να υψώσουμε την φωνή μας. Να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει. Έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας. Δεν απαιτούμε, όσο πρέπει, να γίνουν σεβαστά τα δίκαια μας και οι αποφάσεις των Διεθνών Οργανισμών και οι συμφωνίες. 

Οι εταίροι μας δεν μας βοηθούν, δεν στέκονται στο πλευρό μας όσο εμείς σ' αυτούς και εισπράττουμε διαρκή αδιαφορία. Δείτε το θέμα της Κύπρου. Πέρασαν 50 χρόνια και είμεθα στον ίδιο παρονομαστή, ίσως και χειρότερα και φως ή λύση δεν φαίνεται να υπάρχει, μάλλον δε και σκλήρυνση των θέσεων των αντιπάλων και των γειτόνων μας. 

Και ολιγωρία από μέρους μας. Οι πόλεμοι από πέρσυ που τα γράφαμε και πάλιν μαίνονται και στην Ουκρανία και στη Γάζα. Αν δεν θωρακίσουμε το κράτος μας, το έθνος μας, τα παιδιά μας, δεν μας σώζει καμμία Ευρωπαϊκή Ένωση, κανένας Στρατιωτικός Συνασπισμός.

Το πέμπτο πρόβλημα είναι η είσοδος ανεξέλεγκτα και η επιρροή των ιδεών της Ευρώπης και της Δύσης στον τόπο μας, στα παιδιά μας, στις οικογένειες, την κοινωνία, τα σχολεία και η κατάργηση των ηθικών φραγμών και των αξιών. Των θεσμών και των παραδόσεων, από κοινωνίες καθαρά παραδοσιακές και ίσως θα λέγαμε συντηρητικές. Χαλάρωσε και σε πολλές περιπτώσεις, καταργήθηκε ο θεσμός της οικογένειας και οι κανόνες που την συγκροτούσαν. Χαλάρωσε η συνοχή του κράτους και των οργανισμών του. 

Η έννοια του γάμου άλλαξε με νόμους και ποικίλες άλλες ξενόφερτες αντιλήψεις, που μάλλον διαλύουν, παρά οικοδομούν μια καλά οργανωμένη και ευνομούμενη πολιτεία και γενικότερα μια κοινωνία. Και δεν πληθαίνουν μόνο τα παιδιά, χωρίς οικογένεια, δίχως γονείς ή με έναν γονέα, αλλά κυρίως πληθαίνουν τα ψυχολογικά προβλήματα και τα ερείπια πάνω στα οποία όλοι σε λίγο θα θρηνούμε.

Και έκτον αυξήθηκε η βία.

Αποτέλεσμα όλων των πιο πάνω, είναι το πρόβλημα της βίας στις οικογένειες, στις παρέες, στα παιδιά, στα σχολεία, στην κοινωνία. Αναλογιστήκαμε ποιος δημιούργησε όλη αυτή την ένταση, τον θυμό και ποιος έχει την ευθύνη; Από που πηγάζει τόσο μίσος και τόσο πάθος; Έτσι στα καλά καθούμενα άρχισαν οι άνθρωποι να δέρνονται και να σκοτώνονται; Ποιοι έχουν συμφέρον, οι άνθρωποι και οι οικογένειες να ζουν κάτω από το κράτος του φόβου και της βίας και της διάλυσης; 

Και το πρόβλημα δεν λύνεται, αν δεν θεραπεύσουμε τη ρίζα του, που είναι η ηθική διαπαιδαγώγηση νέων, μικρών παιδιών και μεγάλων. Η ηθική καλλιέργεια λείπει γενικά απ' όλους και η πρόληψη του κακού πριν εκδηλωθεί και όχι η θεραπεία που πρέπει να είναι, δυστυχώς, η χρήση ισχυρών θεραπευτικών φαρμάκων και σοβαρών επεμβάσεων. Έλλειψη χρημάτων, έλλειψη ηθικής, έλλειψη ιδεών, οραματισμών, ιδού που οδηγούμεθα, όταν μάλιστα όλα αυτά επισημοποιούνται και καθιερώνονται στα μάτια και στις ψυχές εκατομμυρίων, που μπροστά τους παρελαύνει το άρμα των Ολυμπιακών αγώνων στην τελετή έναρξης τους στο Παρίσι. 

Ογδόντα ηγέτες απαθείς, κοιτάζουν την άθεη Γαλλία να παρελαύνει τα αίσχη της και ουδείς αντιδρά στην υποτίμηση ιερών και οσίων, που τα σεβάστηκαν οι αιώνες αλλά και εν πολλοίς οι αλλόθρησκοι και οι αλλόπιστοι. Ευτυχώς που η κοινή γνώμη έχει ευαισθησίες και αντανακλαστικά γρήγορα, ώστε να απαιτεί και να διορθώνει τα πράγματα. 

Τί να πει κανείς τέλος, για τη μαφία και το εμπόριο ναρκωτικών, τους προστάτες κάθε είδους, για όλους εκείνους τους παράνομους, που περιορίζουν κάθε ικμάδα κοινωνικής και εμπορικής ανάπτυξης, σ' ένα τόπο που αγκιστρώνεται μόνο στον τουρισμό, για να επιζήσει χωρίς καμία άλλη δραστηριότητα; Στον τόπο μας, εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να πάει καλά ο τουρισμός και αγνοούμε την παροδικότητα και το ευμετάβολο του φαινομένου.

Αυτά είναι λίγα από τα πολλά που θα μπορούσε να επισημάνει κανείς, σ' ένα κόσμο γεμάτο ανακαλύψεις, εφευρέσεις, έξυπνες τεχνολογίες, εξέλιξη ραγδαία και θαυμαστή όμως χωρίς ψυχή. Που δεν έχει Θεό και που θα πρέπει να κάνουμε όλοι το μεγάλο άλμα, το μετέωρο βήμα, στροφή 180 μοιρών για να βρούμε τον εαυτό μας.

Που; Μα που αλλού; Στο Θεό!

Πηγή: romfea.gr