Αναστάσιος Γ. Λέκκας, Συν. δικηγόρος
Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διερωτάται: Ποιος άνθρωπος, παρατηρώντας τα καταπληκτικά δημιουργήματα του Θεού δεν θα αναγνώριζε αμέσως τον Θεό ως Δημιουργό, ως Αρχή και Αιτία των όντων;
Αυτήν, βεβαίως, την εμπειρική γνώση για την Αλήθεια του Θεού την έχουν οι Φιλόθεοι άνθρωποι, δεν την ασπάζονται, ωστόσο, οι αφιλόθεοι, ασεβείς και οι αμετανόητοι αμαρτωλοί άνθρωποι, γιατί η Αλήθεια του Θεού δεν ταυτίζεται με τον έκλυτο βίο τους και τα όποια ασίγαστα πάθη τους.
Με οδηγό, λοιπόν, την Πίστη, την Ταπείνωση, την Μετάνοια και την Υπομονή, οι Φιλόθεοι άνθρωποι κατανοούν τη μηδαμινότητα αυτής της ζωής, την οποία διαβαίνουν ως ξένοι και παρεπίδημοι.
Και διδάσκονται και μαθαίνουν, ότι το τέλος αυτής της πρόσκαιρης ζωής της φθοράς δεν είναι σωστό να το ονομάζουμε θάνατο, αλλά απαλλαγή από τον θάνατο και ελευθερία από τη δουλεία και την αμαρτία, και απελευθέρωση από τους φόβους και τους κόπους, και γαλήνεμα από τους αναβρασμούς της ψυχής.
Πορεύονται, λοιπόν, οι πραγματικά ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι, με αγώνες και θυσίες, σε αυτόν τον δρόμο της Αλήθειας και του Λόγου του Θεού, που δεν είναι λόγος κενός, καθρέπτης που θαμπώνει με την άχνα των παθών μας, αλλά Αιώνιος, Αψευδής και Κρυστάλλινος Λόγος του Θεού, που δεν θαμπώνει ποτέ τον καθρέπτη της ζωής μας, γιατί είναι η αμόλυντη Πνοή του Θεού.
Στην αντίπερα, ωστόσο, όχθη, στο δρόμο της απώλειας των ψυχών, πορεύονται οι αφιλόθεοι, ασεβείς και αμετανόητοι αμαρτωλοί που, με εγωιστική αφροσύνη, αποξενώνονται από τη θεϊκή γνώση, και γεμίζουν το νου και την ψυχή τους, όχι με το κάλλος της θεϊκής ωραιότητας και δόξας του Θεού, αλλά με τη λατρεία του σώματος και των αισθητών πραγμάτων, με μια αγάπη άδεια από αρετές, αλλά γεμάτη με υποκρισία, πονηρία, κακία και όλων των ειδών τα ανικανοποίητα και ακόρεστα πάθη τους.
Άνθρωποι σκληροί, αχάριστοι, αδιάφοροι και αδιάλλακτοι με τους άλλους, άδικοι και συκοφάντες, κρυφοί ψιθυριστές και κατήγοροι μεταξύ τους και σε βάρος αθώων και ευεργετών τους.
Άνθρωποι που δεν διστάζουν να φτάσουν στη βία και το έγκλημα προκειμένου να ικανοποιήσουν τα όποια πάθη τους και τα άνομα συμφέροντά τους.
Και το χειρότερο, ωστόσο, είναι ότι, με την αυτονόμησή τους από τον Λόγο και την Παρακαταθήκη του Θεού, ρίχνονται ακάθεκτοι στον βούρκο και τις ακόλαστες απολαύσεις, και εκούσια γίνονται εχθροί του Θεού.
Με τη συμπεριφορά τους αυτή όχι μόνο διχάζουν βαθύτερα τους συνανθρώπους τους, αλλά και διευρύνουν την Προγονική Αποστασία με την απώλεια ψυχών.
Τους αρέσει να θεωρούνται «σύγχρονοι και προοδευτικοί». Από τα λόγια, όμως, και τις πράξεις τους, αποδεικνύεται πως είναι οι πιο οπισθοδρομικοί και επικίνδυνοι άνθρωποι, αφού, με τον ακόλαστο βίο τους, όχι μόνο διευρύνουν το απύθμενο χάσμα του Διχασμού των ανθρώπων, αλλά και γιατί είναι αθεράπευτα οπισθοδρομικοί, καθώς γυρίζουν δύο χιλιάδες χρόνια πίσω, στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, στην εποχή του Νικολαϊσμού, της αποτυχημένης και καταδικασμένης από τον Θεό και τους ανθρώπους αίρεσης, που δίδασκε ότι, η λύτρωση του ανθρώπου επέρχεται από την ζωή μέσα στην ακολασία και το βούρκο.
Με πρόσχημα, δηλαδή, την Χριστιανική Ελευθερία που ο Χριστός και Θεός μας, με τη Σταυρική Του Θυσία έφερε στον φθαρτό τούτον κόσμο, για να απελευθερώσει, βεβαίως, τον σκλαβωμένο και βουτηγμένο στην αμαρτία και τα πάθη του άνθρωπο, οι παλαιοί και σύγχρονοι Νικολαϊστές έβαζαν και βάζουν στη θέση της Χριστιανικής Ελευθερίας, την ασυδοσία του έκλυτου βίου και τη διαφθορά του σώματος και της ψυχής των ανθρώπων, την πλήρη, κοντολογίς, επιστροφή στην ειδωλολατρία.
Ο μεγάλος, λοιπόν, αυτός Διχασμός που ζούμε στην εποχή μας, έχει γίνει αδιέξοδο και αβυσσαλέο χάσμα, με την ευθύνη των εχθρών του Θεού, αλλά και εκείνων, δυστυχώς, που έχουν ξεχάσει και πικράνει τον Θεό, εκείνων, που «την αγάπη τους την πρώτην αφήκαν» (Αποκ. Ιω. Β4).
Από δειλία, δηλαδή, ατολμία και φόβο «άφησαν» τον Θεό για να υπηρετήσουν και να ικανοποιήσουν τα όποια συμφέροντα και τις αδυναμίες τους.
Για τους ιδιοτελείς αυτούς λόγους «συνευδοκούν», συνθηκολογούν δηλαδή με τους αδιόρθωτους εχθρούς του Θεού, που θέλουν να «διορθώσουν» τον Χριστό και τη Διδαχή Του, να βάλουν, δηλαδή, τον Θεό στο περιθώριο και να γίνουν αυτοί κυβερνήτες του κόσμου!
Ο άκρατος, δηλαδή, και ακραίος αυτός Διχασμός των ανθρώπων, στην εποχή μας, δυστυχώς φαίνεται να υποστηρίζεται και να δικαιώνεται από κάποιους, που προκλητικά ξεχνούν την κύρια ευθύνη τους και το πρώτιστο χρέος τους, να βοηθούν τους ανθρώπους να γίνονται καλύτεροι και όχι χειρότεροι.
Ο Χριστός κατέβηκε σε τούτον τον φθαρτό κόσμο, και έπαθε και σταυρώθηκε για να σώσει τους αμαρτωλούς, όπως είμαστε όλοι μας.
Σε κάθε, όμως, συνομιλία μαζί τους, έλεγε στον καθένα: «Μηκέτι αμάρτανε».
Σε κανέναν δεν είπε ποτέ: «Εσαεί αμάρτανε», όπως, δυστυχώς, κάνουν και λένε, κατ' ουσίαν, στους αμετανόητους αμαρτωλούς, εκείνοι που τους ανέχονται και τους επιβραβεύουν.
Όλοι αυτοί, οι «συνευδοκούντες» με τους ασεβείς και αμετανόητους ανθρώπους, από τον κλήρο και τον λαό, ξεχνούν τον θεϊκό Λόγο που λέει: «Ο μη ων μετ' εμού κατ' εμού εστί, και ο μη συνάγων μετ' εμού σκορπίζει» (Ματθ. β'30).
Μας λέει, δηλαδή, ο Χριστός:
«Καθαρίστε, επιτέλους, τη θέση σας, γιατί εκείνοι που δεν είναι μαζί μου, είναι οι εχθροί μου, και εκείνοι που δεν φυλάνε και δεν προστατεύουν τα πρόβατα της μάνδρας μου, τα απομακρύνουν και τα σκορπίζουν.»
Θα έλθει, ωστόσο, η Μεγάλη Στιγμή, όταν ο Θεός θα το αποφασίσει, η Φοβερή Ημέρα της Κρίσεως.
Αλλοίμονο, τότε γι' αυτούς που άφησαν αφύλακτη τη μάνδρα του Θεού, και απροστάτευτα και σκορπισμένα έμειναν τα πρόβατα, που ο Θεός τους εμπιστεύτηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου