«Όλοι μας κάνουμε λάθη. Βγάζουμε λάθος συμπεράσματα, λόγω της λάθος κρίσης μας»

 

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Όλοι μας κάνουμε λάθη.
Βγάζουμε λάθος συμπεράσματα, λόγω της λάθος κρίσης μας.

Παίρνουμε λάθος αποφάσεις.
Κάνουμε λάθος επιλογές.
Τα λάθη αυτά εάν τα καταλάβουμε, ας μετανοήσουμε.
Και μετάνοια δεν σημαίνει απλά το να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, αλλά να μπούμε στην διαδικασία να τα διορθώσουμε.

Μερικά λάθη όμως είναι μη αναστρέψιμα, δεν μπορούν να διορθωθούν, δεν μπορούμε να τα θεραπεύσουμε.

Γι’αυτό χρειάζεται και μεγάλη προσοχή, σύνεση και υπευθυνότητα σε ό,τι επιλέγουμε και κάνουμε.

Βεβαίως το πετραχήλι του πνευματικού μας όλα τα συγχωρεί, όμως δεν μπορεί όλα να τα φτιάξει, να τα αποκαταστήσει.

Όμως υπάρχει και κάτι άλλο.
Έχουμε πολλές φορές την ψευδαίσθηση ότι με μια συγνώμη όλα διορθώνονται και ξεχνιούνται.
Η «συγνώμη» μας δεν έχει νόημα εάν δεν αλλάξουμε.
Εάν ζητούμε συγχώρεση, αλλά συνεχίζουμε να παραμένουμε με τις ίδιες παθογένειες, τότε μόνοι μας απαξιώνουμε την «συγνώμη» μας.

Φυσικά και είναι δύσκολο να αλλάξουμε συμπεριφορές και συνήθειες. Είναι δύσκολο να απαλλαγούμε από τις ιδιοτροπίες και εμμονές μας. Όμως μην δικαιολογούμαστε εύκολα όταν ξανακάνουμε τα ίδια, έχοντας την ίδια στάση ζωής, λέγοντας «προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα, συγνώμη».

Να προσπαθήσεις περισσότερο!

Μην δικαιολογείς εύκολα τον εαυτό σου. Ειδικά όταν εμπλέκονται κι άλλοι άνθρωποι οι οποίοι πληγώνονται ανεπανόρθωτα από την συμπεριφορά σου.

Αγαπητοί μου, μην κοροϊδευόμαστε. Φαίνεται ο άνθρωπος που προσπαθεί πραγματικά να αλλάξει, όπως φαίνεται και ο άνθρωπος που υποκρίνεται ότι άλλαξε και με την πρώτη ευκαιρία κάνει τα ίδια και χειρότερα.

Χωρίς βεβαίως τη Χάρη του Θεού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Όμως για να έρθει η Χάρης του Παρακλήτου και πραγματικά να φέρει την καλή αλλοίωση στην καρδιά και το νου μας, χρειάζεται ταπείνωση. Εάν ο άνθρωπος δεν ταπεινωθεί πραγματικά θα παραμείνει ο ίδιος, εάν δεν γίνει και χειρότερος.

Τι σημαίνει όμως ταπείνωση; Ένα από τα πολλά σημαίνει ότι πλέον γκρεμίζω το «αξιακό μου σύστημα» και πλέον αξιολογώ τα πράγματα μέσα από το πρίσμα της εν Χριστώ ζωής.

Και τότε αρχίζω και κατανοώ και αγωνίζομαι και ελευθερώνομαι από τις φυλακές του «εγώ» μου.

Βλέπω τους άλλους διαφορετικά.
Βλέπω τον εαυτό μου διαφορετικά.
Βλέπω την ζωή διαφορετικά…