«Να μην είμαστε στενόψυχοι, στενόκαρδοι. Να φύγει αυτή η μιζέρια που έχουμε. Πλάσματα του Θεού είμαστε!»

 

 

Αρχιμ. Συμεών Κραγιόπουλος

Είμαστε πιο ευνοημένοι

Αλλά εκείνο που θέλω εγώ να τονίσω είναι ότι θα πρέπει με πολλή χαρά, με πολλή αισιοδοξία, με πολλή πίστη, με πολύ ενθουσιασμό να δεχθούμε αυτή την αλήθεια: είναι οι εν ουρανοίς, είμαστε και εμείς εδώ. 

Οι εν ουρανοίς δεν τα πήραν όλα όσα τους έχει ετοιμάσει ο Θεός, γιατί έχει προβλέψει αυτό το καλύτερο, τρόπον τινά, και για μας. Για όσους υπάρχουμε σ’ αυτόν τον κόσμο, εφόσον δεν ξέρουμε πότε θα γίνει η δευτέρα παρουσία, είναι ενδεχόμενο να συνδυαστεί το τέλος μας εδώ με τη δευτέρα παρουσία. Και τότε θα είμαστε ακριβώς μεταξύ εκείνων οι οποίοι θα έχουν αυτό το καλύτερο· το καλύτερο που θα το πάρουν όλοι όσοι σωθούν, αλλά τα κανόνισε έτσι ο Θεός, ώστε να μην τελειωθούν χωρίς εμάς.

Δυστυχώς, δεν μπορώ να βρω κατάλληλα λόγια· δυστυχώς μέσα μου υπάρχει και φτώχεια. Αλλά παρακαλώ όλους, παρακαλώ πάρα πολύ την αγάπη σας να μυηθούμε σ’ αυτές τις αλήθειες, να μυηθούμε σ’ αυτό το πνεύμα.

Είναι πολύ ωραία, πάρα πολύ ωραία! Δεν είναι η χριστιανική ζωή, παρακαλώ, έτσι όπως την παίρνουμε, έτσι όπως τη νομίζουμε. Δεν είναι η χριστιανική ζωή ένα άχαρο πράγμα· και κάθε τόσο, ας πούμε, μπλοκάρεσαι, φρακάρεις και λες: «Δεν μπορώ αυτό, δεν μπορώ εκείνο».

Αυτά τελείως πρέπει να λείψουν. Δεν είμαστε εμείς που θα μπορούμε ή δεν θα μπορούμε. Αυτά τα έχει κανονίσει ο Θεός και σε αναλαμβάνει και σε οδηγεί ο Θεός. Γι’ αυτό ο Κύριος έγινε άνθρωπος. Ο ίδιος είναι δρόμος –εγώ ειμι η οδός– και ο ίδιος είναι η ζωή και ο ίδιος είναι η ανάσταση· ο ίδιος είναι τα πάντα.

Πάρα πολύ αδικούμε τον εαυτό μας που δεν τα παίρνουμε έτσι, ενώ είναι στη διάθεσή μας η όλη αλήθεια η χριστιανική, η αλήθεια ότι η Εκκλησία μας εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια έχει πολλούς αγίους, μα πάρα πολλούς αγίους… Δεν έχουν μείνει δηλαδή οι αλήθειες του Ευαγγελίου θεωρητικές, αλλά πολλοί ήταν εκείνοι που πίστεψαν έτσι πέρα για πέρα, έζησαν σύμφωνα με τις αλήθειες αυτές, αγίασαν και πρεσβεύουν για μας.

Δεν ξέρω, να το πούμε και αυτό; Δεν αποκλείεται δηλαδή από τον ουρανό –παρακαλώ να τα προσέξουμε αυτά– να μας θεωρούν πιο ευνοημένους. Πιο ευνοημένους· δεν λέω: «πιο τυχερούς». Καταλαβαίνετε; Αλλά να, φοβόμαστε να τα πάρουμε έτσι και να τα πιστέψουμε έτσι.

Νομίζουμε δηλαδή ότι, αν τα πιστέψουμε, θα μας κυριεύσει ο εγωισμός. Ο εγωισμός είναι ακριβώς στην απιστία, ο εγωισμός είναι το ότι βγάζεις τον εαυτό σου απ’ έξω, καθώς δεν θέλεις να ζοριστείς, δεν θέλεις εν λευκώ να παραδοθείς στον Κύριο και να δεχθείς το πως τα έκανε εκείνος. Δεν τα κάνεις εσύ, ο Κύριος τα κάνει.

Πιο ευνοημένοι είμαστε –προσέξτε– πιο ευνοημένοι. Για να το καταλάβουμε, ας αφήσουμε λίγο τους αγίους και ας πάρουμε ανθρώπους που γνωρίσαμε. Έφυγαν από αυτόν τον κόσμο· ό,τι έγινε έγινε. Αλλά δεν είναι απλώς μόνο αυτό. Για να τελειωθούν και να ολοκληρωθούν και να αποκαλυφθούν όλα, περιμένουν και εμάς. Και εμείς, τρόπον τινά, είμαστε υποψήφιοι. Και, όπως είπαμε, είναι ενδεχόμενο την ώρα που φεύγουμε από αυτόν τον κόσμο να είναι και το τέλος του κόσμου, και μια και καλή να τα έχουμε όλα, που αυτοί ακόμη δεν τα έχουν.

Δεν ξέρω πόσο γίνομαι αντιληπτός· γιατί αμέσως πάει το μυαλό κάποιου ότι «να, οι άγιοι τώρα είναι μέσα στο φως του Θεού, μέσα στη χάρη του Θεού, μέσα στην αγάπη του Θεού και απολαμβάνουν τα ουράνια αγαθά και βλέπουν τον Κύριο καθώς εστι, πρόσωπο προς πρόσωπο…»

Ναι, έτσι είναι. Αλλά να όμως που ο απόστολος Παύλος αφήνει να φανεί ότι ο Θεός για μας έχει προβλέψει κάτι καλύτερο. Φαίνεται αυτό και στην Αποκάλυψη.

Να πούμε το ναι παραδομένοι στον Θεό

Ζούμε βέβαια ακόμη σ’ αυτόν τον κόσμο και περνούμε τα βάσανα που περνούμε και ανά πάσαν στιγμήν κινδυνεύουμε να πέσουμε, αν δεν προσέξουμε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητο να συμβεί έτσι. Εφόσον μας κάλεσε ο Κύριος, εφόσον μας έκανε δικούς του, εφόσον μας τρέφει μέσα στην Εκκλησία με τα μυστήριά του, με τον ίδιο τον εαυτό του, όπως ο πελεκάνος –ώσπερ πελεκάν, που λέει και το τροπάριο του επιταφίου θρήνου– που τρυπάει, ας πούμε, το στήθος του, βγαίνει αίμα και πίνουν τα μωρά του και ζούν, είμαστε παιδιά του.

Ο Κύριος μας τρέφει με το Αίμα του, μας τρέφει με το Σώμα του, μας τρέφει με το είναι του, μας προσφέρει τον ίδιο τον εαυτό του τροφή. Για, λίγο να ανοίξει η καρδιά μας, για, να ανοίξει λίγο η ψυχή μας, παρακαλώ, και να δεχθούμε την όλη αλήθεια αυτή. Μη φοβηθούμε· να το τολμήσουμε αυτό το πράγμα. Να μην είμαστε στενόψυχοι, στενόκαρδοι. Να φύγει αυτή η μιζέρια που έχουμε.

Πλάσματα του Θεού είμαστε. Εφόσον μας έπλασε ο Θεός και μας ανέπλασε, αλλά και μας αναλαμβάνει και μας έχει μέσα στην Εκκλησία, περιμένει να πιστέψουμε έτσι και να τον ακολουθήσουμε. Φυσικά, αυτό σημαίνει ότι πάει και το θέλημά σου, πάει και ο εγωισμός σου, πάει και η φιλαυτία σου.

Όχι βέβαια ότι κόβονται με το μαχαίρι, αλλά έχει μεγάλη σημασία να το πάρεις κατά οριστικό τρόπο απόφαση να πεις το ναι στον Θεό μια και έξω. Στην πράξη βέβαια θα δεις ότι θα περάσεις από πολλές τρικυμίες και φουρτούνες, όμως η αλήθεια είναι αυτή: Του Θεού περί ημών κρείττόν τι προβλεψαμένου. Είχε προβλέψει ο Θεός

Είχε προβλέψει ο Θεός κάτι καλύτερο για μας και γι’ αυτό δεν ήθελε να τελειωθούν χωρίς εμάς όλοι αυτοί οι οποίοι έφυγαν.

Πόσο δηλαδή τώρα όλοι όσοι είναι στον ουρανό μας αγαπούν, πόσο μας περιμένουν, πόσο προσεύχονται για μας, πόσο πρεσβεύουν να τελειωθούμε, να γίνει, να συντελεστεί στην ψυχή μας ό,τι έχει να γίνει, ό,τι μπορεί να γίνει, ο,τι μπορεί να κάνει ο Θεός! Εξαρτάται όμως από τη στάση μας, από την πίστη μας, από το άνοιγμά μας.

Ας νιώσουμε λοιπόν τους αγίους έτσι να μας περιμένουν, να μας αγαπούν, να προσεύχονται, να επιθυμούν πάρα πολύ να γίνει ό,τι καλύτερο σ’ εμάς και να πάμε το συντομότερο εκεί, για να ολοκληρωθεί έτσι το όλο έργο του Θεού που έχει να κάνει στις ψυχές και που οπωσδήποτε αυτή η τελείωση είναι συνδεδεμένη με την οριστική κρίση του Θεού.