Αυτή είναι η υψίστη ελεημοσύνη!

 

 

π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Έχω την γνώμη ότι, το θέμα της ελεημοσύνης έχει περιορισθή κυρίως στο υλικό της μέρος. Πιστεύω ότι, πρέπει να θίγεται και μία άλλη πλευρά της ελεημοσύνης, την οποία μάλιστα, περιμένει ιδιαιτέρως ο σύγχρονος κόσμος, ο οποίος πάσχει ψυχικώς.

Αυτό σημαίνει, επί παραδείγματι, ότι οφείλομε:

Να παρηγορήσωμε ένα πενθούντα!

Να ενισχύσωμε ένα άνθρωπον, ο οποίος έχει ταλαιπωρηθή στη ζωή του!.

Αυτά ονομάζονται, πνευματική ελεημοσύνη!

Να συμπαρασταθούμε σε κάποιον, όταν αδικήται, προτάσσοντας το στήθος μας γιά να τον υπερασπισθούμε, ενδεχομένως έχοντας κι εμείς συνέπειες!

Αυτό είναι μεγάλη, ελεημοσύνη!

Είναι θυσία, ανώτερη από την υλική!

Τέτοιες ελεημοσύνες, μπορεί να τις κάνη και ο πτωχός.

Μπορεί να συμπαρασταθή σ’ ένα πονεμένο.

Ο πτωχός μπορεί να είναι υγιής και κάποιος άλλος να έχη μεν χρήματα, αλλά να είναι άρρωστος, να είναι κατάκοιτος, να έχη πάθη τετραπληγία ή κάτι άλλο.

Εκεί ο πτωχός προσφέρει ελεημοσύνη. Με το να πάη να καθίση λίγες ώρες, να του κάνη συντροφιά. Να πάη να του ψωνίση. Να τον ταΐση, ενδεχομένως, αν είναι τετραπληγικός και δεν ορίζει τα χέρια του.

Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο να δώσωμε χρήματα ή πράγματα σε κάποιον. Ακόμη μεγαλύτερη ελεημοσύνη απ’ όλες, είναι να προσφέρωμε σε κάποιον τον Ίδιο τον Κύριό μας!

Να τον βοηθήσωμε, δηλαδή, να γνωρίση τον Θεόν.

Να γίνωμε αφορμή με τον λόγο μας, αλλά πιο πολύ με το παράδειγμά μας, να πλησιάση κάποιος τον Χριστόν!

Αυτή είναι η υψίστη ελεημοσύνη!

Σε καμμία περίπτωσι, όμως, με την πρόφασι της πνευματικής ελεημοσύνης, να μην αμελούμε την υλική:

«Ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι» (Ματθ. ΚΓ΄23΄).