Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος, η ευτυχία είναι στάση ζωής όπως και η ηλικία μας…

 

 

Καινούργια μέρα ξεκίνησε κι είναι 8 του Γενάρη και πάντα τέτοια μέρα, πάντα τέτοια ώρα κάνω μια βόλτα στον χρόνο που πέρασε γιατί για εμένα σήμερα τελειώνει ο χρόνος κι αύριο αρχίζει ένας καινούργιος μιας και σαν αύριο στις 9 του Γενάρη γεννήθηκα.

Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεν είναι η ίδια που γνώρισα κι ήρθαν τα πάνω κάτω στην ζωή μου, στην ζωή μας…

Η Θεσσαλονίκη έχει αλλάξει κι αυτή, περπατάω στους δρόμους και βλέπω ανθρώπους διαφορετικούς σκυφτούς να περπατάνε, σκυφτούς να σκέφτονται, σκυφτούς και μόνους να βασανίζονται από την εποχή των μνημονίων ως στον εποχή του covid, στην εποχή των πολέμων, της ακρίβειας και στην εποχή που αλλάζουν τα ήθη της Ελληνικής οικογένειας και της πατρίδας μας.

Σκοτεινός ο καιρός σήμερα στην πόλη μου κι εμείς να γκρινιάζουμε ακόμα και γι’ αυτό λέγοντας ότι έχει πολή υγρασία, και αν είχε και ήλιο πάλι θα γκρινιάζαμε κι όταν έρθουν οι παγωνιές να φοβόμαστε τις παγωνιές, τις βροχές και τα χιόνια….

Μέχρι κι φόβοι μας αλλάξανε και ξεχάσαμε ότι μεγαλώσαμε σε παγωμένα σπίτια με ξυλόσομπες και μαγκάλια.

Δεν μας ένοιαζε που είμασταν φτωχοί γιατί δεν ξέραμε πως είναι να είσαι πλούσιος, αργότερα το μάθαμε από τις τηλεοράσεις και γίναμε δυστυχισμένοι.

Δεν μας ένοιαζε που πεινούσαμε γιατί δεν ξέραμε τι θα πει χορτάτος, μετά το μάθαμε κι αυτό.

Κι όταν τα μάθαμε αυτά η καλύτερα μας τα έμαθαν φτιάξαμε τα σπίτια μας φρούρια και μονωμένα από τους αγέρηδες και τα κρύα αλλά δεν κάναμε τον κόπο να μονώσουμε τις ψυχές μας και αφήσαμε το κρύο να μπει μέσα σ’ αυτές…..

Βλέπω τα νέα παιδιά να περπατάνε αγέλαστα και να μιλάνε στα κινητά τους κάτι σαν παρηγοριά, σαν αντικατάσταση της σχέσης που δεν έχουν, της παρέας τους και των αδιεξόδων τους…..

Φίλοι μας γνωστοί μας η άγνωστοι έφυγαν για ταξίδι μακρινό κι άλλοι πάλι ήρθαν με ένα κλάμα για να απολαύσουν το ταξίδι της ζωής!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και είναι που ίσως αλλάζω κι εγώ αλλά είμαι ευτυχισμένος που ακόμα σκέφτομαι που ακόμα ονειρεύομαι.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και είναι που ίσως αλλάζω κι εγώ μα τα κουλούρια τα Σαλονικιώτικα και οι ζεστές καλημέρες ακόμα αντιστέκονται…..

Ναι είναι αλήθεια μεγαλώνω και είναι σαν να ανεβαίνω μια δύσκολη ανηφοριά, ένα βουνό και καταλαβαίνω ότι δυσκολεύομαι και οι δυνάμεις μειώνονται αλλά όμως το βλέμμα μου γίνεται πιο καθαρό και η σκέψη μου πιο ελεύθερη!

Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος η ευτυχία είναι στάση ζωής όπως και η ηλικία μας…

Χαίρεται  γείτονες και ζεστές να είναι οι ψυχές μας….

θεία Ευτέρπη