Το Πνευματικό Ύψος της Παρθένου στο Γεγονός της Υπαπαντής Ο Προφητικός Πόνος και το Μεγαλείο της Μάνας

  

 

Η Υπαπαντή του Κυρίου δεν είναι απλώς μία τελετουργική πράξη σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο, αλλά μια συνάντηση με την αιωνιότητα, μια αποκάλυψη του Θεού εν χρόνω.
Και στο κέντρο αυτού του γεγονότος, η Παρθένος Μητέρα στέκει σε ύψος απροσμέτρητο, στο βάθος της υπακοής, της θυσίας και της αγάπης.
Όταν ο δίκαιος Συμεών, οδηγούμενος από το Πνεύμα, παίρνει στην αγκαλιά του το Θείο Βρέφος, διακηρύσσει το μέγα μυστήριο: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα...».
Βλέπει με τα μάτια της πίστης και προφητεύει το μελλούμενο δράμα.
Όμως, δεν απευθύνεται μόνο στο Παιδίον.
Η ματιά του στρέφεται και προς τη Μητέρα: «Καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία».
Πόσο βαρύς, πόσο διαπεραστικός είναι αυτός ο λόγος!
Η Παρθένος δεν αντιδρά.
Δεν θρηνεί ούτε απορεί.
Έχει αποδεχθεί εκ προοιμίου τον δρόμο του Γολγοθά, ήδη από τον Ευαγγελισμό.
Γνωρίζει πως η Μητρότητα που φέρει δεν είναι προνόμιο αλλά σταυρός, και τον σηκώνει με άρρητη γενναιότητα.
Ο πόνος της Παναγίας δεν είναι ανθρώπινος πόνος.
Είναι το μέγα, ανείπωτο μαρτύριο της Μάνας που ξέρει ότι το Παιδί της θα γίνει «σημείον αντιλεγόμενον».
Ο πόνος της είναι βαθύτερος από κάθε ανθρώπινο πάθος, διότι δεν έχει την αδυναμία της απελπισίας.
Είναι ένας πόνος θεολογικός, σταυροαναστάσιμος, ένας πόνος που συνειδητά αποδέχεται το μυστήριο της Θείας Οικονομίας.
Η Παρθένος Μαρία δεν αμφισβητεί, δεν διεκδικεί, δεν λυγίζει.
Δεν κραυγάζει σαν τις μητέρες που χάνουν τα παιδιά τους.
Είναι η Κεχαριτωμένη, η Θεοτόκος που συμπορεύεται μυστικά με το θέλημα του Πατέρα. Γι’ αυτό και στην Υπαπαντή, η σιωπή Της δεν είναι απουσία λόγου, αλλά η πιο ηχηρή και απόλυτη απάντηση στην τραγικότητα της προφητείας του Συμεών.
Η Παναγία, ως αληθινή Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων, δίνει ένα ύψιστο παράδειγμα μητρικής θυσίας.

Δεν κρατά τον Χριστό μόνο για τον εαυτό Της, αλλά Τον προσφέρει στον κόσμο, Τον αφήνει να εκπληρώσει την αποστολή Του.
Η αγάπη Της είναι αγάπη που επιτρέπει τη θυσία. Είναι η Μητέρα που δεν προσκολλάται με ανθρώπινο τρόπο στο παιδί Της, αλλά το αφήνει ελεύθερο να γίνει ο Σωτήρας όλων.
Η Υπαπαντή είναι, έτσι, μια προαναγγελία του Πάθους και της Ανάστασης.
Όπως τώρα παραδίδει το Θείο Βρέφος στον ναό, έτσι αργότερα θα σταθεί κάτω από τον Σταυρό και θα προσφέρει τον Υιό της στην ύψιστη θυσία. Ο πόνος και το μεγαλείο της ενώνονται σε μια σιωπηλή δοξολογία: «Γενηθήτω κατά το ῥῆμά σου».
Στην Υπαπαντή δεν βλέπουμε μόνο την ταπείνωση του Θεού που γίνεται άνθρωπος.
Βλέπουμε και το πνευματικό μεγαλείο της Μητέρας Του, που γίνεται η πρώτη συνειδητή μάρτυρας του σωτηριώδους σχεδίου του Θεού. Και μέσα από τον προφητικό πόνο της, μας ανοίγει τον δρόμο προς την αληθινή πίστη, την πίστη που δεν φοβάται τη ρομφαία, γιατί ξέρει ότι οδηγεί στην Ανάσταση.