Μη φοβάσαι! Να πιστεύεις!

  

 

Μέσα στο αέναο ποτάμι του χρόνου, όπου οι ψυχές βαδίζουν άλλοτε με θάρρος κι άλλοτε με δισταγμό, αντηχεί η φωνή Εκείνου που υπήρξε η τέλεια αγάπη, η αληθινή ελπίδα.

Ο Χριστός δεν στάθηκε ποτέ σε σκιές που καταπίνουν το πνεύμα, ούτε επέτρεψε στο σκοτάδι να ριζώσει στις καρδιές των ανθρώπων. Αν μίλησε για την κόλαση, το έκανε για να δείξει τον δρόμο προς τη λύτρωση.

Αν ανέφερε το σκοτάδι, ήταν μόνο για να αναδείξει τη δύναμη του φωτός.

Και πάντοτε, σαν φλόγα που δεν σβήνει, σαν αυγή που γεννιέται ασταμάτητα, έβγαινε από τα χείλη Του η πιο βαθιά αλήθεια: «Μη φοβάσαι! Να πιστεύεις!»

Δύο λέξεις, θεμέλια της ύπαρξης, που ξεκλειδώνουν φυλακές τρόμου και ανησυχίας.

Η πίστη δεν είναι απλώς μια πράξη της ψυχής· είναι η πνοή που ανασηκώνει τον άνθρωπο από τη γη και του δίνει φτερά να ατενίσει τον ουρανό. Είναι η δύναμη που τον κρατά όρθιο όταν οι θύελλες λυσσομανούν, η μουσική που σβήνει τον θόρυβο της απόγνωσης.

Και το φώς που Εκείνος πρόσφερε δεν ήταν πρόσκαιρο, δεν ήταν μια φευγαλέα λάμψη μέσα στη νύχτα.

Ήταν το φώς που καίει χωρίς να καταναλώνεται, που οδηγεί χωρίς να απαιτεί, που χαρίζει ζωή χωρίς αντάλλαγμα.

Ήταν το φώς που σπάει τα δεσμά και γεμίζει την ψυχή με θάρρος.
Και σήμερα, όπως τότε, η ίδια πρόσκληση αντηχεί μέσα στον άνεμο:«Μη φοβάσαι! Να πιστεύεις!»

Διότι η ελπίδα δεν είναι ποτέ μάταιη, το σκοτάδι δεν είναι ποτέ αιώνιο.

Και εκείνος που ακολουθεί το φώς, γίνεται και ο ίδιος φώς.