Η κυρά Σαρακοστή.

  

Η πρώτη τροφή της εξόδου είναι η λαγάνα, ο άζυμος άρτος.
Είναι το ψωμί της βιασύνης, της ανάγκης, της φυγής από τη δουλεία.
Οι Ισραηλίτες, φεύγοντας από την Αίγυπτο, δεν πρόλαβαν να περιμένουν τη ζύμωση.

Έφτιαξαν λοιπόν άζυμο ψωμί, το οποίο έγινε σύμβολο της ελευθερίας τους.
Στη Μεγάλη Σαρακοστή ξεκινάμε κι εμείς με τη λαγάνα.
Είναι το ψωμί της εκκίνησης, το ψωμί του δρόμου.

Μας θυμίζει πως η πορεία της νηστείας είναι μια προσωπική Έξοδος: από τη δουλεία των παθών στην ελευθερία της Ανάστασης.

Σαράντα μέρες η Εκκλησία μας καλεί να βαδίσουμε από την πνευματική Αίγυπτο προς τη γη της Επαγγελίας.

Όπως οι Ισραηλίτες περιπλανήθηκαν σαράντα χρόνια στην έρημο, έτσι κι εμείς περιδιαβαίνουμε την έρημο των αρετών.

Η λαγάνα, άζυμη και λιτή, μας θυμίζει ότι στην αρχή της πορείας μας η ψυχή είναι άμορφη, σκληρή, επίπεδη, χωρίς ζυμάρι, χωρίς χάρη. Όμως, καθώς προχωρούμε στη νηστεία, καθώς τρεφόμαστε με προσευχή, αγάπη και ταπείνωση, αρχίζει η ζύμωση της καρδιάς.

Το πικρό άλευρο της αμαρτίας αναμειγνύεται με το προζύμι της Χάριτος και γίνεται ψωμί.

Η Ανάσταση είναι η στιγμή που ο άζυμος άρτος μεταμορφώνεται.
Δεν είναι πλέον η λαγάνα της ανάγκης, αλλά ο ένζυμος Άρτος της Ζωής.
Είναι το Σώμα του Χριστού που μας τρέφει αιώνια.

Όπως ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών, έτσι κι εμείς, ζυμωμένοι πια από το Πνεύμα, μεταμορφωνόμαστε σε "ψωμί ευωδιαστό", άξιο να τραφεί από το ουράνιο Δείπνο.

Αρχίζουμε σαν τη λαγάνα, άζυμοι και ακατέργαστοι.
Αν όμως επιμείνουμε στην πορεία, αν ζυμώσουμε την ψυχή μας με μετάνοια και αγάπη, τότε θα γίνουμε άρτοι ένζυμοι, ψωμί της Βασιλείας.

Και τότε, στην Ανάσταση, δε θα τρώμε απλώς τον Άρτο της Ζωής: Θα είμαστε ο ίδιος ο Άρτος Του.