Το Άρρητο Φώς της Καρδιακής Προσευχής

  

Σε μια εποχή που κυριαρχεί η επιφάνεια και η εξωτερική εντύπωση, όπου οι λέξεις φθείρονται από την υπερβολική χρήση και οι πράξεις συχνά αποσκοπούν στην προβολή, η αληθινή προσευχή παραμένει ως μια σιωπηλή επανάσταση.
Δεν κάνει θόρυβο, δεν επιζητεί θεατές.
Γεννιέται στις πιο κρυφές στιγμές, μέσα σε ναούς άδειους, κάτω από Φώς αμυδρό, ή ακόμα και στα σπίτια, στους αγρούς, στα μονοπάτια της καθημερινότητας.
Είναι η μυστική ανάσα της ψυχής προς το άπειρο.
Η αληθινή προσευχή δεν γνωρίζει τίτλους, αξιώματα ή θεολογικά επιτεύγματα.
Δεν απαιτεί ρητορική, μήτε φιλοσοφικό βάθος. Αρκεί ένα ταπεινό «Κύριε, μη με εγκαταλείπεις». Μέσα σε αυτή τη φράση χωρά η απόγνωση, η πίστη, η ελπίδα και η παράδοση της ύπαρξης σε ένα Θείο χέρι.
Όταν αυτή η προσευχή αναβλύζει από την καρδιά, χωρίς υπολογισμό, χωρίς συμφέρον, τότε καθίσταται φώς.
Κυριολεκτικά φώς, ένα φώς άυλο, που δεν το βλέπει κάθε μάτι, αλλά που μεταμορφώνει την ψυχή, και ενίοτε, κατά βούληση του Θεού, διαπερνά και τα αισθητά.
Υπάρχει κάτι το ανείπωτο στην προσευχή που γίνεται εν αγνοία των άλλων, στην προσευχή που δεν γνωρίζει πως την παρατηρούν.
Εκεί γεννιέται η αληθινή λατρεία, εκεί ενεργεί ο Θεός.
Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς αφιερωμένος στη μοναξιά ή ντυμένος με σχήμα για να αγγίξει την αγιότητα.
Η χάρη δεν περιορίζεται από κοινωνικές τάξεις, από μορφωτικά επίπεδα ή από λειτουργικές θέσεις.
Είναι προσιτή σε κάθε καρδιά συντετριμμένη και ταπεινωμένη.
Το θείο φώς δεν είναι ιδέα, είναι εμπειρία, δεν είναι φαντασία, αλλά φανέρωση.

Και σε όσους δίνεται να το δουν, είτε με τα μάτια του σώματος είτε με τα μάτια της ψυχής, μένουν συγκλονισμένοι, όχι τόσο από την ομορφιά του, όσο από τη συνείδηση της αδυναμίας τους μπροστά στην απερίγραπτη αγιότητα.
Η παρουσία του Θεού συγκλονίζει τον άνθρωπο και τον συντρίβει, όχι με βία, αλλά με φιλανθρωπία.
Τα δάκρυα που γεννιούνται τότε δεν είναι αποτέλεσμα λύπης, αλλά καρπός συνάντησης.
Σε αυτό τον κόσμο, κρύβονται άγιοι που δεν θα αναγνωριστούν ποτέ από ανθρώπινα μάτια. Περνούν σιωπηλοί, δουλεύοντας, προσευχόμενοι, αγαπώντας χωρίς θόρυβο.
Δεν διδάσκουν με λέξεις, αλλά με την ίδια τους την ύπαρξη.
Αυτοί είναι οι κρυφοί στύλοι της γης, είναι η απόδειξη πως το Άγιο Πνεύμα ενεργεί ακόμη, πως η χάρη δεν έχει λησμονήσει τον κόσμο.
Έτσι, σε κάθε ναό, σε κάθε πρωινό του χειμώνα, σε κάθε καρδιά που φλέγεται χωρίς να καίγεται, επαναλαμβάνεται το ίδιο μυστήριο: η συνάντηση του θείου με το ανθρώπινο, του άπειρου με το πρόσκαιρο.
Σε αυτή τη σιωπηλή ένωση, το φώς νικά το σκοτάδι, όχι με κραυγές, αλλά με την αθόρυβη δύναμη της αληθινής προσευχής.