του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη, Εφημ. Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου
Κυριακή του Θωμά, σήμερα, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί μου, και όλων μας το μυαλό πηγαίνει στο γεγονός αυτό κάθε αυτό της αμφισβήτησης του ιδίου προς την επίσκεψη του αναστημένου μας πλέον Χριστού στους Αγίους Αποστόλους εν τη απουσία του.
Είναι, όντως, ένα γεγονός που μας λυπεί, καθώς πολλοί θα αναρωτιόμαστε πως ένας εκ των δώδεκα, ο οποίος είδε και βίωσε θαύματα, από ιαματικές ιάσεις έως και βεβαιωμένες αναστάσεις νεκρών ανθρώπων, με τελευταία αυτήν του φίλου του Χριστού, Λαζάρου, να θέλει και άλλες αποδείξεις, για να βεβαιωθεί περί της Αναστάσεως του ιδίου του του διδασκάλου.
Αν λάβουμε, λοιπόν, ως δεδομένο την απλότητα και την ακόμη περιορισμένη σκέψη της διάνοιας των μαθητών του Κυρίου μας έως της Αναλήψεως Του και της Πεντηκοστής, θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε το πνεύμα, όχι της απιστίας του, αλλά της δισπιστίας του και να αναρωτηθούμε, που πολλές φορές εύκολα και ελαφρά τη καρδία κατηγορούμε και κρίνουμε εμείς στην θέση των, πώς θα αντιδρούσαμε όταν θα βλέπαμε τον μέχρι πρότινος κραταιό διδάσκαλο μας, δεχόμενον με αλαλαγμούς και ζητωκραυγές λίγες μέρες πριν στην Ιερά πόλη των Ιεροσολύμων, αυτοστιγμής να συλλαμβάνεται σαν τον χειρότερο κακούργο και διά του Σταυρού να θανατώνεται, χωρίς καν να αντιδράσει χάνοντας εικονικά όλη εκείνη την αίγλη που τον περιτριγύριζε;
Για αυτόν τον λόγο λοιπόν πρέπει να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα, στην σωτήριο ομολογία του και να γίνουμε και εμείς άλλοι Θωμάδες, που κατέχοντας σήμερα όλη την γνώση των Αγίων πατέρων μας, θα πρέπει να τον ομολογούμε καθημερινά στην ζωή μας όμως ουσιαστικά και αληθινά, αφήνοντας πίσω μας την παθολογία του υποκριτισμού που μας κρατά πολλές φορές χριστιανούς κενούς και όχι όπως θα έπρεπε καινούς, καινούριους κάθε φορά που βρισκόμαστε στις αγιάστηκες πράξεις της Εκκλησίας μας, με κορύφωση την Θεία Ευχαριστία, που αντί να φεύγουμε έχοντας ομολογήσει και συνδεθεί μετά του Χριστού, Του γυρίζουμε την πλάτη και αναχωρούμε ακριβώς όπως ερχόμαστε, μόνοι αλλά μόνο με την αυτοϊκανοποίηση του ότι είμαστε καλοί μαθητές Του, απλά και μόνο γιατί πηγαίνουμε στο Ναό, αλλά μη γνωρίζοντας ότι φέρουμε μεγαλύτερη ευθύνη εμείς που ξέρουμε, αλλά πολλές φορές δεν συμμετέχουμε ουσιαστικά, σε σχέση με αυτούς που δεν γνωρίζουν όπως θα έπρεπε, αλλά εμείς είμαστε υπεύθυνοι με τον τρόπο και την αγάπη μας να τους διδάξουμε.
Αδελφοί μου, ο
Θωμάς μας έδειξε δύο πρόσωπα, του δύσπιστου αλλά και του ομολογούντα.
Ας κρατήσουμε αυτό που ήταν σωτήριο για εκείνον αλλά συνάμα και για εμάς
και έτσι, αδιαλείπτως ομολογούντες, να γίνουμε παραδείγματα για όλους
όσους παραπαίουν στην πίστη και στην απιστία που η σημερινή μας εποχή
επιτάσσει με την απλή ορθολογιστική θεώρηση των πάντων.
Αμήν.
Χριστός Ανέστη
Αληθώς Ανέστη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου