Αναστάσεως ημέρα: Το θαύμα της μεταμόρφωσης στο φώς

  

«Αναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί».
Στίχος ιερός, μελωδικός, γεμάτος φώς.

Είναι κάτι περισσότερο από λειτουργικός ύμνος· είναι κάλεσμα, κραυγή, πρόταση ζωής.
Στην καρδιά αυτής της φράσης χτυπά ο παλμός της Ορθόδοξης πνευματικότητας αλλά και της πανανθρώπινης ανάγκης για υπέρβαση και ανακαίνιση.

Η Ανάσταση δεν ανήκει μόνο στην πίστη, ανήκει στον άνθρωπο.

Είναι ο υπαρξιακός πυρήνας του προσώπου που αρνείται να συνηθίσει το σκοτάδι.
Όπως γράφει ο Σεφέρης: «ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω, ἡ Ἑλλάδα με πληγώνει» κι όμως, μέσα σ’ αυτήν την πληγή γεννιέται το φώς: Το φώς που έρχεται όχι σαν φευγαλέα λάμψη, αλλά σαν υπόσχεση ότι «ὁ λίθος ἐκυλίσθη».

Η «λαμπρότητα» δεν είναι εξωτερική, δεν είναι στο φώς των κεριών, ούτε στη λαμπρότητα των ενδυμάτων.

Είναι η εσωτερική φωταγώγηση του ανθρώπου, αυτή που ο Παπαδιαμάντης ονομάζει «καθαρότητα τῆς καρδίας».

Είναι η δύναμη να βλέπεις τον άλλον όχι ως εμπόδιο, αλλά ως αδελφό· να συγχωρείς όχι από καθήκον, αλλά από αγάπη.

Η μέρα της Ανάστασης λειτουργεί ως ψυχικός σταθμός.
Μας υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε μόνο βιολογικά όντα, αλλά πρόσωπα σε πορεία προς το φώς.
Το «Δεῦτε λάβετε φῶς» δεν είναι τελετουργικό σχήμα, είναι η πιο βαθιά πρόσκληση στην ελευθερία.

Ο Ντοστογιέφσκι έγραφε: «Ἄν ὁ Χριστός εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, ἐγὼ διαλέγω τὸν Χριστό».
Στην Ανάσταση, η αλήθεια δεν είναι έννοια, είναι Πρόσωπο.
Η κοινωνία μας διψά για αυτή την ανάσταση.

Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί ο κυνισμός, το άγχος και η φθορά, το μήνυμα του Κενού Τάφου ακούγεται σαν απάντηση στην υπαρξιακή ερημία. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα κι οι πιο αποστασιοποιημένοι άνθρωποι επιστρέφουν, έστω για μια νύχτα, να ανάψουν ένα κερί.

Εκεί, ίσως χωρίς λόγια, αναζητούν τη δυνατότητα να ξεκινήσουν πάλι.
Η Ανάσταση δεν είναι απλώς το τέλος του θανάτου, είναι η αρχή μιας καινούργιας θέασης της ζωής.

Δεν προσφέρει βεβαιότητες, προσφέρει εμπιστοσύνη.
Δεν υπόσχεται απουσία πόνου, υπόσχεται ότι κανένας πόνος δεν είναι μάταιος.

Τελικά, αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη: Να μπορείς να πεις, μέσα σε έναν κόσμο σκοτεινό: «Ἀληθῶς Ἀνέστη» όχι γιατί το διάβασες, αλλά γιατί το έζησες.