Το Μερτικό της Ανάστασης

  

Υπάρχει το «υπάρχω» και αυτό δεν είναι απλώς μια διαπίστωση βιολογικής παρουσίας, αλλά μια κραυγή ελπίδας μέσα στον κόσμο της αβεβαιότητας.
Η ύπαρξη δεν εξαντλείται στη σωματική αντοχή ή την καθημερινή επιβίωση.
Είναι το εσωτερικό βίωμα ότι κάτι βαθύτερο με κινεί, κάτι ανώτερο με καλεί.
Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σάρκα και χρόνος· είναι πνεύμα που ποθεί το άπειρο, καρδιά που αναζητά αλήθεια, ζωή που δεν αρκείται στο πρόσκαιρο.
Μέσα σε έναν κόσμο που συχνά σε πείθει πως όλα είναι μάταια, που σε θέλει δέσμιο των λαθών και των ελλείψεων σου, η αλήθεια λάμπει αθόρυβα σαν φλόγα που δε σβήνει.
Είναι η φλόγα της Ανάστασης.
Όχι ως ιδέα, όχι ως μυθολογία, αλλά ως βίωμα που αλλάζει τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο. Είναι η πίστη ότι η ζωή δεν τελειώνει στον θάνατο, ότι ο άνθρωπος δεν είναι καταδικασμένος να χαθεί στη λήθη, αλλά μπορεί να βαδίσει με αξιοπρέπεια προς το φώς.
Η Ανάσταση δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό δόγμα.
Είναι η πράξη που σπάει την πιο παλιά ψευδαίσθηση: ότι είμαστε μόνοι, ότι δεν υπάρχει συνέχεια, ότι το σκοτάδι νικά.
Είναι η στιγμή που η ελπίδα γίνεται πράξη, ο λόγος γίνεται σώμα, και η καρδιά ενώνεται με το Αιώνιο. Ό,τι σε δένει με τον πόνο, τη μικρότητα, τη ματαιότητα, είναι ψεύδος· ό,τι σε ανοίγει στην αγάπη, τη συγχώρεση, τη χαρά, είναι αλήθεια.
Ο κόσμος, είναι πιο πλούσιος από τους εκμεταλλευτές του και από την ίδια του την απελπισία.
Και η ζωή δεν είναι απάτη, δεν είναι μια μάχη για εξουσία, δεν είναι η συσσώρευση πραγμάτων, δεν είναι η μνήμη των αποτυχιών.
Η ζωή είναι η πράξη της ελπίδας, η προσφορά, το μοίρασμα, το «δώσε και πάρε» της καρδιάς.
Είναι η εσωτερική επανάσταση που λέει: «Θα πάρω το μερτικό μου», όχι με δύναμη και εγωισμό, αλλά με πίστη και ταπείνωση.

Το «μερτικό» δεν είναι υλικό απόκτημα.
Είναι η δικαίωση της ύπαρξης, είναι το κομμάτι του φωτός που μας ανήκει, όχι γιατί το κερδίσαμε, αλλά γιατί το δεχτήκαμε και η αποδοχή αυτού του φωτός είναι που μας πλουτίζει περισσότερο από κάθε άλλο θησαυρό.
Η αληθινή δύναμη είναι να βλέπεις τον άλλο ως εικόνα του Θεού, να συγχωρείς όχι γιατί είσαι αδύναμος, αλλά γιατί έχεις γευτεί τη νίκη πάνω στο σκοτάδι.
Ανάσταση είναι να σηκώνεσαι από τη σκόνη της ήττας και να βαδίζεις με το πρόσωπο στραμμένο προς τον ήλιο.
Είναι να λες «ναι» στην ελπίδα όταν όλα λένε «όχι», είναι να υπάρχεις με σκοπό, να αγαπάς χωρίς όρους, να ελπίζεις χωρίς ανταλλάγματα. Είναι η πιο επαναστατική πράξη μέσα σε έναν κόσμο που έχει μάθει να φοβάται το θαύμα.
Και στο τέλος, υπάρχει το υπάρχω.
Υπάρχω, γιατί πορεύομαι με Εκείνον που νίκησε τον θάνατο.
Υπάρχω, γιατί κάθε μέρα είναι ένα νέο ξεκίνημα. Υπάρχω, γιατί δεν είμαι μόνος.
Υπάρχω, γιατί υπάρχει η Ανάσταση.
Μ’ αυτήν τη συνοδοιπορία, η ύπαρξη γίνεται δώρο και ευθύνη.
Η ζωή αποκτά το βαθύτερο της νόημα: να γίνεις φώς εκεί που κυριαρχεί η σκιά, να γίνεις φωνή εκεί που απλώνεται η σιωπή, να γίνεις πράξη εκεί που οι λέξεις αδυνατούν.
Να γίνεις, τελικά, άνθρωπος που ανασταίνεται.