«Φως εν τω σκότει· η τραγωδία της πνευματικής τύφλωσης στους καθρέφτες των Φαρισαίων»

  

Στην αυγή του Ιωάννειου θαύματος, εκεί όπου ο Λόγος αγγίζει την ύλη και ο άνθρωπος συναντά το φώς, αναδύεται μια δραματική θεολογική αποκάλυψη: ο εκ γενετής τυφλός βλέπει, και οι πνευματικοί ηγήτορες μένουν στο σκοτάδι.
Στη συγκλονιστική αφήγηση του Ιωάννη (κεφ. 9), ο Χριστός δεν θεραπεύει απλώς τα μάτια ενός ανθρώπου, αλλά ανατέμνει τις βαθιές αντιφάσεις της ανθρώπινης ψυχής και ξεσκεπάζει τη φθορά του θρησκευτικού θεσμού όταν αποκόπτεται από την αλήθεια.
Οι Φαρισαίοι, φύλακες του Νόμου και θεματοφύλακες της λατρείας, παρουσιάζονται ως τραγικές μορφές: έχουν μπροστά τους το θαύμα, την έμπρακτη φανέρωση της θείας δυνάμεως, κι όμως αρνούνται να το αναγνωρίσουν.
Ο εκ γενετής τυφλός, χωρίς θεολογικές σπουδές, χωρίς νομική γνώση, βλέπει την αλήθεια και την ομολογεί: «ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω». Οι Φαρισαίοι, βλέποντας, αρνούνται να δουν.
Δεν είναι πλέον απλοί αντιδραστικοί· είναι υπόλογοι μιας βαθιάς υποκρισίας.
Η στάση τους δεν είναι απλώς δυσπιστία· είναι υπαρξιακή απειλή.
Το θαύμα δεν ανατρέπει μονάχα τις φυσικές καταστάσεις, αλλά και τις θεσμοθετημένες βεβαιότητες.
Ο Ιησούς, με μια απλή ενέργεια λάσπης και νερού, αποδομεί το οικοδόμημα της φαρισαϊκής εξουσίας, που στηρίζεται στον έλεγχο της ερμηνείας του Νόμου. Επομένως, το θαύμα δεν είναι θαύμα γι’ αυτούς· είναι σκάνδαλο.
Η υποκρισία τους έγκειται ακριβώς εδώ: ενώ ισχυρίζονται πως αναμένουν τον Μεσσία, ενώ προσεύχονται και νηστεύουν για τη φανέρωση του Θεού, όταν Εκείνος αποκαλύπτεται, Τον αρνούνται.
Η αλήθεια τους εκθέτει και τους απογυμνώνει. Κρατούν το φώς στα χέρια τους αλλά επιλέγουν το σκοτάδι, γιατί το φώς αυτό δεν φωτίζει απλώς τον κόσμο· φωτίζει και τις σκιές της ψυχής τους.

Ο πρώην τυφλός δεν είναι απλά θεραπευμένος· είναι συγκλονιστικά ομολογητής, της θεότητας του Χριστού.
Το φώς που έλαβε δεν περιορίζεται στην όραση του, αλλά διαποτίζει την καρδιά του.
Αντιθέτως, οι Φαρισαίοι, ενώ διατείνονται πως «βλέπουν», αποκαλύπτονται ως οι αληθινά τυφλοί.
Η κατακλείδα του Ιησού : «Εἰ ἦτε τυφλοί, οὐκ ἂν εἴχετε ἁμαρτία· νῦν δὲ λέγετε ὅτι βλέπομεν, ἡ ἁμαρτία ὑμῶν μένει», δεν είναι απλή ελεγκτική φράση: Είναι η σφραγίδα μιας πνευματικής δικαιοσύνης που απονέμεται στο φώς της αλήθειας.
Το θαύμα του εκ γενετής τυφλού είναι περισσότερο από μια σωματική ίαση.
Είναι αποκάλυψη του εσωτερικού θανάτου της θρησκευτικής υποκρισίας, μια κλήση σε εσωτερική μετάνοια και επαναπροσδιορισμό του «τι σημαίνει να βλέπεις».
Στην καρδιά αυτού του θαύματος συναντιούνται η φώτιση και η κρίση: ο άνθρωπος που δέχθηκε το φώς βαδίζει πλέον σε νέα ζωή· εκείνοι που το απέρριψαν, επέλεξαν τον πνευματικό θάνατο.
Και έτσι, σε μια αφήγηση με δραματουργική ένταση, ο Ιησούς δεν είναι μόνο ο ιατρός των οφθαλμών, αλλά και ο κριτής των ψυχών.
Το φώς του δεν είναι άνευ κόστους· αναδεικνύει την δυσδιάκριτη πνευματική κατάσταση και καλεί σε μεταμόρφωση.
Οι Φαρισαίοι, δέσμιοι της υπερηφάνειας και του ελέγχου, αποδεικνύονται τραγικά πρόσωπα μιας αόρατης τραγωδίας: ενώ ζουν κάτω από τον ήλιο της Αλήθειας, παραμένουν μέσα στη νύχτα της άρνησης.