«Μη μας αφήσεις ορφανούς»

  

 

Στην ανεπαίσθητη στιγμή όπου η παρουσία μεταστοιχειώνεται σε απουσία, η ψυχή ψιθυρίζει τον πιο ανθρώπινο και τον πιο θεϊκό λυγμό: "Μη μας αφήσεις ορφανούς".
Δεν είναι κραυγή απελπισίας, είναι προσευχή. Είναι η ανάσα του ανθρώπου που κοιτάζει ψηλά κι όμως νιώθει το κενό γύρω του να τον τυλίγει σαν πέπλο εσπερινού.
Η ορφάνια δεν είναι απλώς η έλλειψη: Είναι το πάγωμα του νοήματος, είναι το βλέμμα που ψάχνει τον ορίζοντα και δεν διακρίνει τίποτα άλλο παρά σιωπή.
Η ελευθερία που αφήνεται στα χέρια του ανθρώπου είναι ευλογία, αλλά και σταυρός.
Σαν να σου λένε: “Τώρα προχώρα μόνος σου”, ενώ γνωρίζεις βαθιά μέσα σου ότι κανένας δρόμος δεν είναι βατός χωρίς ένα χέρι να σε κρατάει, χωρίς μία σκιά να σου θυμίζει ότι είσαι παιδί και ότι το σπίτι σε περιμένει πάντα.
Η ελευθερία χωρίς αγάπη γίνεται φυλακή, γίνεται περηφάνια που καταρρέει στο πρώτο άγγιγμα του πόνου.
Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε για να είναι αυτάρκης. Πλάστηκε για να ανήκει και σε αυτό "το ανήκειν" δεν χωρά καμία δουλεία, αλλά μόνο η πληρότητα της συνάντησης.
Ορφανός δεν είναι αυτός που δεν έχει στήριγμα. Είναι αυτός που δεν έχει πού να ακουμπήσει την ψυχή του.
Είναι αυτός που αγνοεί τη φωνή που τον καλεί με το όνομά του, που έχει ξεχάσει το χάδι της συγχώρεσης, που δεν έχει πού να επιστρέψει όταν πέφτει.
Μα η απουσία είναι πάντα ένα πέρασμα, δεν είναι τέλος.
Είναι μεταμόρφωση!

Όπως ο σπόρος που πεθαίνει για να γεννηθεί σε στάχυ, έτσι κι η ανάληψη της αγάπης δεν είναι φυγή, αλλά υπόσχεση.
Δεν είναι εγκατάλειψη, αλλά αναγγελία μιας Παρουσίας που θα ξεπερνά τη σάρκα και θα αγγίζει κατευθείαν την ουσία.
Έρχεται το Πνεύμα, όχι σαν φωνή δυνατή, αλλά σαν ψίθυρος σε κάθε καρδιά που ποθεί να ακούσει.
Σαν άνεμος που δεν θραύει το καλάμι, αλλά λυγίζει τη μοναξιά. Σαν φλόγα που δεν καίει, αλλά φωτίζει την πορεία. Η απουσία μεταμορφώνεται σε μυστήριο. Το σκοτάδι αποκτά δροσιά ελπίδας.
Η ελευθερία, που άλλοτε φάνταζε τρομακτική, τώρα βρίσκει το νόημα της στην αγάπη που καλεί, που συντροφεύει, που συγχωρεί.
Δεν είμαστε μόνοι, γιατί η αγκαλιά της αιωνιότητας μάς περιμένει σε κάθε ανατολή που ξυπνά την καρδιά μας από τη λήθη, σε κάθε Θεία Ευχαριστία, σε κάθε κοινωνία προσώπων, σε κάθε πράξη αλληλεγγύης, σε κάθε δάκρυ συγγνώμης, εκεί είναι το βλέμμα που δεν λησμονεί.
Η Εκκλησία δεν είναι θεσμός, είναι καρδιοχτύπι. Είναι το σπίτι του ορφανού που ξαναβρίσκει τον Πατέρα, είναι το λιμάνι στο οποίο η ελευθερία αγκυροβολεί για να γίνει ευθύνη και αγάπη, είναι η άρση της ψευδαίσθησης ότι το «εγώ» αρκεί.
Είναι η είσοδος στο φώς της κοινωνίας, όπου κάθε πρόσωπο είναι ρίζα και άνθος ταυτόχρονα.
«Μη μας αφήσεις ορφανούς»: Αυτή η φράση δεν είναι θρήνος, είναι ύμνος.
Είναι το τραγούδι της καρδιάς που ακόμη κι όταν όλα σιγούν, ακόμη κι όταν το σκοτάδι απλώνεται, ακόμη κι όταν ο δρόμος χάνεται, ξέρει να ζητά την Παρουσία και αυτή η Παρουσία είναι υπόσχεση που δεν ματαιώνεται, γιατί ο Ουρανός δεν άφησε ποτέ τη Γη.
Η Αγάπη δεν εγκαταλείπει!
Εκεί που υπάρχει η προσευχή αυτή, γεννιέται το φώς της ελπίδας, και το παιδί, όσο κι αν πληγωθεί, ξαναβρίσκει το σπίτι του.