Η καρδιά του ανθρώπου!

 

 

Η καρδιά είναι το πεδίο της συνάντησης του ανθρώπου με τον Θεό.
Δεν είναι απλώς το κέντρο των συναισθημάτων, ούτε η απλή έδρα των επιθυμιών.
Είναι ο τόπος όπου η ύπαρξη διαλέγεται με το αιώνιο, εκεί όπου η πρόθεση και η ελευθερία αποκαλύπτονται.

Η καρδιά που προσμένει δεν είναι αδρανής.
Είναι καρδιά που πάλλεται στο ρυθμό της αναζήτησης.
Προσμένει όχι γιατί στερείται, αλλά γιατί γνωρίζει πως υπάρχει κάτι πέρα από το ορατό, κάτι που υπερβαίνει την φθορά.

Η προσμονή αυτή δεν είναι μια παθητική αναμονή, αλλά μια δημιουργική εγρήγορση.
Η καρδιά που προσμένει είναι ικανή να βλέπει πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων, να διακρίνει την παρουσία του Θεού ακόμη και στις πιο ασήμαντες εκφάνσεις της ζωής.

Δεν απαιτεί, δεν εξαναγκάζει, αλλά αποδέχεται. Αποδέχεται το μυστήριο της θείας πρόνοιας, που δεν υπακούει στους ανθρώπινους υπολογισμούς.
Μα η καρδιά που προσμένει δεν απομονώνεται. Αντίθετα, γίνεται πηγή φωτός και ελπίδας.
Μια φλόγα που καίει απαλά, φωτίζοντας όχι μόνο τον εσωτερικό της κόσμο, αλλά και όσους πλησιάζουν.

Είναι η καρδιά που έχει μάθει να συγχωρεί, γιατί γνωρίζει ότι η συγχώρηση είναι το πρώτο βήμα για την αληθινή κοινωνία.
Είναι η καρδιά που μπορεί να σηκώσει το βάρος των απογοητεύσεων, των ανθρώπινων σφαλμάτων, χωρίς να σβήσει το φώς της.

Να προσμένεις με την καρδιά σου σημαίνει να πιστεύεις πέρα από τη λογική.
Να αγαπάς χωρίς όρους.
Να ζεις με την πεποίθηση ότι η ζωή σου έχει ένα νόημα που υπερβαίνει τα σύνορα της φθοράς.

Δεν είναι άρνηση του κόσμου, αλλά βίωση της αλήθειας μέσα στον κόσμο.
Η καρδιά που προσμένει δεν εγκαταλείπει ποτέ το όραμά της, ακόμη και όταν όλα γύρω της φαίνονται να σκοτεινιάζουν.
Και αν η ζωή είναι μια συνεχής πορεία προς το άγνωστο, η καρδιά που προσμένει είναι ο οδοδείκτης.

Δείχνει πάντα προς το ύψος, προς το άπειρο, προς τον αληθινό προορισμό της ύπαρξης.
Είναι αυτή που δίνει στην πίστη ρίζες και φτερά, που μεταμορφώνει τον φόβο σε ελπίδα και την αμφιβολία σε εμπιστοσύνη.

Γιατί η καρδιά που προσμένει είναι η καρδιά που ζει.