Μέσα στην Ορθοδοξία, μέσα στον Χριστό, δεν χάνεται ο άνθρωπος όταν σπάσει..

 

Γερόντισσα Σωφρονία

Κοιτάζεις μιὰ εἰκόνα, μιά φωτογραφία καί συχνά βλέπεις μέσα της τόν ἴδιο σου τόν ἑαυτό πού δέν τολμᾶς νά τόν ἀποκαλύψεις σέ αὐτούς πού ἀγαπᾶς.

Ἕνα πρόσωπο σπασμένο σὲ κομμάτια, θρυμματισμένο.
Τό βλέμμα σου φοβισμένο ζητᾶ μιά λύτρωση και μιά βοήθεια.
Καθρέφτης ὁ κόσμος, καθρέφτης καὶ ὁ ἑαυτός σου.

Καὶ σὲ φοβίζει ἡ ἀλήθεια ποὺ βλέπεις:
Ὅτι δὲν εἶσαι πια ὁ ἀτσαλάκωτος, ὁ δυνατός, ὁ ἀρτιμελὴς.
Δὲν εἶσαι πια αὐτός ποὺ φαίνεσαι στούς γύρω σου.

Ὁ εὐτυχισμένος, ὁ ἐπιτυχημένος, ὁ ἄνετος αὐτός πού ξέρεις νά συμβουλεύεις τούς ἄλλους ἀλλά τόν ἑαυτό σου δέν μπορεῖς νά γιατρέψεις ἀκόμα.

Καὶ μάλιστα… δὲν ξέρεις καν ποιὸ κομμάτι ἀπὸ τὴν ψυχὴ σου νὰ μαζέψεις πρῶτο!

Ξέρεις ποῦ θά βρεῖς ὅμως τή γιατρειά ἤ μήπως ὄχι;
Ἄν ἀληθινά εἶσαι τοῦ Χριστοῦ, τότε μή φοβοῦ!

Μέσα στήν ὀρθοδοξία, μέσα στόν Χριστό, δὲν χάνεται ὁ ἄνθρωπος ὅταν σπάσει.

Τότε ἀκριβῶς ἀρχίζει νὰ ξαναφαίνεται ὁ Χριστὸς πού εἶχε πάει στό περιθώριο.

Ὅχι μὲ δύναμη Του καί κάποια μαγικά μέσα, ἀλλὰ διά τῆς Θείας Χάριτος.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι σαλόνι γυαλισμένο. Δέν εἶναι ἕνα τετράδιο γεμάτο τέλειες ἐξισώσεις, «λυμένες». Εἶναι καταφύγιο πληγωμένων.

Εἶναι κοινόβιο προσώπων ποὺ κουβαλοῦν ὅχι μάσκες, ἀλλὰ ἐπώδυνα βλέμματα πού στό τέλος λάμπουν ἀπό χαρά. Χαρά γιατί βγῆκαν ἀλώβητα μέσα ἀπό τούς πόνους τους.

Καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς προτιμᾶ τὸ σπασμένο ἀπὸ τὸ φτιασιδωμένο. Τὴν κραυγὴ ἀπὸ τὴν ψεύτικη σιωπή.
Τὸ ἀληθινὸ δάκρυ ἀπὸ τὴν τέλεια ἀπάντηση πού ἀποστομώνει!

Ἡ ζωὴ δὲν μας προστατεύει ἀπὸ τοὺς καθρέφτες μας.
Καμιά φορά μᾶς σπρώχνει πάνω τους.
Καὶ σπᾶνε.

Ἀλλὰ τὸ μεγάλο θαῦμα εἶναι ὅτι μέσα ἀπ’ αὐτὴ τὴ θραύση μποροῦμε νὰ δοῦμε τήν πρώτη τήν ἀρχική εἰκόνα ποὺ μᾶς ζωγράφισε ὁ Θεός μέσα μας.

Ἐκεῖ ποὺ ἐμεῖς βλέπουμε ἀσχήμια, Ἐκεῖνος βλέπει ἐπιστροφή.
Ἐκεῖ ποὺ βλέπουμε χάος, Ἐκεῖνος βλέπει τόπο ἀνακαίνισης.
Ἐκεῖ ποὺ βλέπουμε τὸ τέλος, Ἐκεῖνος βλέπει τὴν ἀρχὴ!

Δέν θά θεραπευθοῦμε γιατί νιώθουμε δυνατοί ἤ γιατί ψάχνουμε μέ τό μυαλό μας τά τέλεια σκηνικά τίς τέλειες συνθῆκες, τά τέλεια καταφύγια γιά νά μή συγκρουστοῦμε μέ τούς ἐχθρούς μας.

Θά θεραπευθοῦμε ὅταν θά ἀντικρίσουμε τόν καθρέφτη καί θά δοῦμε ναί κομμάτια καί ὄχι τέλεια ἀγάλματα.

Θά θεραπευθοῦμε ὅταν ἐπιτρέψουμε -προσέξτε το αὐτό-  στό Χριστό νά μπεῖ στή ζωή μας, στήν καρδιά μας και νά μαζέψει τά σπασμένα μας.

Πηγή: Ευχή