Το Όνομα

  

Κύριε Ιησού Χριστέ,
Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς.

Μια λέξη.
Κι όμως ανοίγει ουρανούς.
Όταν τη λες, δεν μιλάς, μόνο αγαπάς.
Δεν σκέφτεσαι, ζεις.

Μια σχέση γεννιέται,
βαθιά, άρρητη, που ξεπερνά το νου
και ριζώνει στην καρδιά,
όπως το φώς στην αυγή.

Η ζωή του Χριστού
δε φτάνει με βία, εισχωρεί σιγά-σιγά,
όπως το λάδι στις ρωγμές της ψυχής.

Και τότε
το όνομα γεμίζει την ύπαρξη,
την ποτίζει με παρουσία,
σηκώνει το νου σε άλλα βασίλεια.

Εκεί που δεν κυβερνούν οι λέξεις
ούτε οι αποδείξεις αλλά η σιγή,
η χάρη, το άγγιγμα.

Μια σωστή επίκληση
είναι φωτιά κι ανάσα,
δίνει δύναμη, δίνει ζωή·
δεν διδάσκεται, δίδεται.

Είναι δώρο.
Από πάνω,
εκεί που κατοικεί το άγνωστο φώς,
έρχεται ως δωρεά υπερκόσμια
να μας θυμίσει ποιοί είμαστε.

Όταν το όνομα επικαλείσαι,
ο Θεός είναι παρών.
Όχι με ήχο,
αλλά όπως το άρωμα σε δοχείο κλειστό:
γλυκιά ησυχία, που γεμίζει τον κόσμο.

Η προσευχή, όταν αρχίσει,
γίνεται διδάσκαλος του εαυτού.
Όλες οι απορίες
μία μία λιώνουν,
σαν πάγος στο φώς.

Αν όμως μείνεις μόνο στο άκουσμα,
κι όχι στην πράξη,
τίποτα δε θα καταλάβεις.
Γιατί δεν εξηγείται αποκαλύπτεται.

Κι οι αποκαλύψεις του Θεού
είναι στιγμές.
Αστραπές μέσα στο είναι.
Κι όμως, αληθινές,
ζωντανές, ενυπόστατες.