Στον βηματισμό του Δεκαπενταυγούστου.

  

Στο λιόγερμα, τα βήματα σβήνουν.
Τα σπίτια σωπαίνουν όπως οι παλιοί.
Μυρίζουν βασιλικό και ιδρώτα οι αυλές.
Στο καμπαναριό, μια σκιά ανάβει το πρώτο φώς.
Κανείς δεν την είδε.

Είναι η ώρα που ο κόσμος ξαναθυμάται
πως δεν είναι μόνος.
Όχι γιατί βρήκε απάντηση·
μα γιατί το ερώτημα
στάθηκε όρθιο στο κατώφλι.

Κι εσύ, Παναγία,
δε μιλάς·
μα η σιωπή σου γίνεται σώμα
και στέκει δίπλα μας.

Δεν πιστεύεις πάντα.
Απλώς ελπίζεις.
Όχι με τη φωνή με τα γόνατα.

Όταν ο κόσμος γιορτάζει τα εύκολα
κι εσύ ζητάς μια αλήθεια γυμνή,
τότε καταλαβαίνεις
γιατί γράφτηκαν οι παρακλήσεις.

Όχι για να σε σώσουν,
μα για να σε σηκώσουν.

Να σε βάλουν πάλι μέσα στο σώμα σου,
εκεί που χτυπά η καρδιά,
εκεί που ο πόνος δεν έχει στόμφο
κι η χαρά δεν χρειάζεται χειροκρότημα.

Εκεί σε περιμένει Εκείνη·
όχι ως δόξα,
αλλά ως ψίθυρος.
Μάνα χωρίς θρίαμβο,
μόνο φώς.

Αν σταθείς μπροστά στην εικόνα
με μάτια άδεια,
θα δεις.

Όχι την Παναγία.
Μα το βλέμμα Της.
Που σε διαπερνά
χωρίς να σε πληγώνει.
Που σου λέει:
“Δεν χρειάζεται να νικάς.
Αρκεί να αγαπάς.”

Και τότε ο Αύγουστος γίνεται εσωτερικός.
Όχι μήνας, μνήμη.
Όχι διακοπή, αποκάλυψη.

Όλα συνεχίζουν:
η θάλασσα, η ζέστη, τα γέλια.
Μα κάπου βαθιά,
το “Έτι έν σοι λείπει”
γίνεται πρόσκληση.
Όχι επιτίμηση.

Κι Εσύ, Παναγία,
δεν ζητάς να σε υμνήσουν·
μόνο να σε θυμηθούν
εκείνη την ώρα
που δεν υπάρχει φωνή
παρά μόνο ανάσα.

Και τότε
χωρίς ήχο
κατεβαίνει το φώς.
Το χαρμόσυνο.
Το ανεξήγητο.
Ο Θεός.