Μητροπολίτου Φαναρίου Ἀγαθαγγέλου στη Romfea.gr
Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ὅταν τά χρόνια περνοῦν, τά συναισθήματά μας γιά τήν πα-ρουσία ἠγαπημένων καί οἰκείων προσώπων ἀποκτοῦν μιά ἰδιαίτερη βαρύτητα.
Μιά ὀντολογική σημασία πού δίδει νόημα στόν ἐπίγειο σύνδεσμό μας, τήν ἀγαπητική μας κοινωνία, ὡς καί τήν ἐσχατολογική μας προσδοκία γιά τήν κοινή Ἀνάσταση καί τήν Ἡμέρα Κυρίου.
Υπάρχουν γεγονότα στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου τά ὁποῖα πρέπει νά ἀντιμετωπίζει μέσα σέ βαθυτάτη σιγή καί εὔλαλη σιωπή, πού εἶναι ἡ γλώσσα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.
Έτσι, μόνον ἡ σιωπή, ἡ ἀσίγητη δοξολογία πρός τόν Θεό, ἡ ταπείνωση καί ἡ μετάνοια, ἡ παράκληση καί ἡ εὐχαριστία, πού ἐνεργοῦνται μέσα στήν καρδιά, εἶναι ἀναγκαῖα καί ἀπαραίτητα αὐτήν τήν ἱερή καί εὐλο-γημένη στιγμή.
Καί διά τοῦτο, ἀτενίζοντας σήμερα τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου στήν ἐξόδιο Ἀκολουθία τοῦ πολύκλαυστου καί πεφιλημένου Μητροπολίτου Κορίνθου κυροῦ Διονυσίου, μιά αἴσθηση εὐγνωμοσύνης καί χαρᾱς, μιά αἴσθηση γαλήνης καί ἐλπίδας φέρει στά χείλη μου τά λόγια τοῦ Ψαλμοῦ «Ἡ ψυχή μου θά ζήσει καί μέ εὐγνωμοσύνη θά δοξάζει τόν Κύριο».
Δόξα, λοιπόν τῷ Θεῷ, πολυσέβαστέ μοι καί πολύευκτε ἅγιε Κορίνθου κυρέ Διονύσιε, ἄγγελε τοῦ οὐρανοῦ, πού ἀξιώθηκα νά Σέ γνωρίσω.
Μέ δένουν μαζί Σου 48 καί πλέον χρόνια μνῆμες καί θύμησες παιδικῶν, νεανικῶν, ἐκκλησιαστικῶν χρόνων ἀπό τήν εὐλογημένη πόλη τῆς Χαλκίδος.
Καί πάλι Ἐσύ, Δέσποτά μου, μέ τὀ ἱεροκηρυκτικό χάρισμα πού Σέ διέκρινε, μᾶς διδάσκεις μέσα ἀπό τήν ἀγάπη πού Σοῦ ἔχουμε νά προγευθοῦμε τήν χαρά τοῦ ἀνατέλλοντος Πάσχα προσκομίζοντες την Ἀνάσταση, νά ἐνισχυθοῦμε στήν καθημερινή μας πορεία ὑπό τό φῶς τοῦ ζωηφόρου Σταυροῦ.
Τί νά πρωτοθυμηθῶ, Σεβασμιώτατε; Τί νά εἴπω γιά ὅλες τίς εὐλογίες πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός καί χαράχθηκαν ἀνεξίτηλα στήν μνήμη τῆς καρδιᾶς μου; Σᾶς ἐγνώρισα νεαρό διάκονο.
Γνώρισα τόν χαμογελαστό, τόν καλλικέλαδο, τόν ἀκούραστο Κατηχητή, τόν καλωσυνᾶτο, τόν εὐπροσήγορο, τόν γλυκύτατο πατέρα Διονύσιο.
Τόν κληρικό μέ τό ἦθος. Τόν ἄνθρωπο γιά τίς δύσκολες ἐκκλησιαστικές ἀποστολές.
Μά καί τόν αἰσιόδοξο συγκυρηναῖο στήν θλίψη καί τήν δοκιμασία, ἀφοῦ ἐσεῖς, ὡς οἰκεῖος ἀδελφός καί πατήρ, ἀποχαιρετήσατε τήν μακαριστή μητέρα μου, ὅταν ἔφυγε γιά τόν οὐρανό.
Κοντά σας μάθαμε νά λειτουργοῦμε, Σεβασμιώτατε, ὡς οἰκογένεια. Εἴμασταν μιά οἰκογένεια. Τό σπίτι σας πάντοτε ἀνοιχτό καί φιλόξενο.
Οἱ γονεῖς σας, πού ἀναπαυμένοι πιά στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά χαίρονται τήν παρουσία Σας, ἡ γλυκύτατη κα Ἀσπασία καί ὁ λεβέντης κύριος Γιῶργος, μᾶς εἶχαν ὡς δικά τους παιδιά καί στό τραπέζι τους ὑπῆρχε πάντοτε μιά θέση καί γιά ἐμᾶς.
Μᾶς προσφέρατε πάντοτε τό γλυκό ψωμί τῆς ἀγάπης Σας.
Ὅμως, ἀγωνισθήκαμε σταυρικά νά εἴμαστε καί πνευματική οἰκογένεια.
Τά ἐκκλησιαστικά πράγματα στήν ἀρχή τῆς νεότητός μας δέν ἦταν ἰδανικά. Οὔτε εὔκολα.
Ἦσαν ἐν πολλοῖς θλιβερά πού μᾶς ἔκαναν νά πονᾶμε καί ψιθυρίζαμε μαζί μέ τόν Σεφέρη «ἡ μνήμη ὅπου καί νά τήν ἀγγίξεις πονεῖ, ὁ οὐρανός εἶναι λίγος, θάλασσα πιά δέν ὑπάρχει».
Ἐσεῖς ὅμως μᾶς μαθαίνατε νά στρογγυλεύουμε τίς λέξεις καί νά λειαίνουμε τίς γωνίες.
Βιώναμε ὡς νέα παιδιά τοῦ Λυκείου, καί λίγο ἀργότερα ὡς φοιτητές, τό γεγονός ὅτι ἡ οὐσιαστική προσωπική ἐνηλικίωση ἐπιτυγχάνεται διά τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό τίς φωνές πολλῶν ἐσωτερικῶν ἐπιθυμιῶν καί τῆς ἐπικρατήσεως τῆς μιᾶς καί μόνης ἀκεραίας, τῆς ὡρίμου ἀγάπης, πού καλλιεργεῖ τό ἐκκλησιαστικό ἦθος.
Αὐτό τό ἦθος παραχωρεῖ τήν ἰσχύ νά κατανικήσουμε ἐσωτερικές καί ἐξωτερικές δοκιμασίες, νά ὑπερβοῦμε τίς ψυχώσεις τῶν περιστάσεων καί τίς συμβατικότητες.
Καί αὐτό ἦταν ἡ πιό πολύτιμη κληρονομιά καί παρακαταθήκη πού μοῦ ἐδώσατε ἁπλόχερα ἀκόμη κι ὅταν ξαναβρεθήκαμε στήν διοίκηση τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας.
Κοντά σας διδάχθηκα νά μή θεωρῶ ποτέ κανένα ἀδελφό ἀντίπαλο. Ἔμαθα νά μήν σκέπτομαι ποτέ μέ τή λογική τῆς ἄμυνας ἤ τῆς ἐπίθεσης, τῆς ἀπαίτησης ἤ τῆς διεκδίκησης, τῆς ἐπιλογῆς ἤ τῆς διαλογῆς, τῆς αὐθαιρεσίας ἤ τῆς ἀναίδειας.
Εἶναι προτιμότερο νά πονᾶς παρά νά μήν ἀγαπᾶς. Καί νά τούς ἀγαπᾶς ὅλους σέ παροξυσμό ἀγά-πης χωρίς διάκριση, γιά νά μήν στερηθεῖς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ!
Ἔφυγες νωρίς, Σεβασμιώτατε. Γιατί; Καί νιώθω ὅτι ἀγαπητικά μοῦ ἀπαντᾶς: «Ἀγαθάγγελε, αὐτά εἶναι τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ πού δέν μποροῦν νά χωρέσουν μέσα στό δικό σου νοῦ. Σέ ξεπερνοῦν. Τό μόνο πού πρέπει νά καταλάβεις εἶναι ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη».
Ναί, Δέσποτά μου. Ναί, ἅγιε Κορίνθου! Αὐτή τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ζήσαμε στό Πρόσωπό Σου! Σέ εὐχαριστῶ!
Σέ εὐγνωμονοῦμε ὅλοι!
Πηγή: romfea,gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου