Στο ακρογιάλι της ψυχής
έρχονται κύματα με δώρα από φώς
και πριν προλάβω να τα κρατήσω
γυρίζουν πίσω στη μεγάλη θάλασσα.
Όσα είπα «δικά μου»
ήταν σκιές που έλιωσαν
στην πρώτη ανατολή του αληθινού.
Στην ώρα της δοκιμασίας
τα στεφάνια σπάζουν σαν κρύσταλλο,
οι λέξεις σωπαίνουν,
ο άνεμος παίρνει τα ονόματα
κι αφήνει μόνο ένα βλέμμα να στέκει
δίπλα μου, σιωπηλό και άγρυπνο.
Εκεί γνώρισα πως η ψυχή
δεν φτιάχτηκε για να κρατά
μα για να δίνει.
Να γυρίζει αντίθετα στον άνεμο
και να ανοίγει σαν λουλούδι
στο χέρι που πονά.
Κι αν κάτι μένει
είναι αυτό που δόθηκε
δίχως όρο και φόβο,
η σπίθα που ενώνοντας δύο καρδιές
φτιάχνει έναν ήλιο που δεν δύει.
Όλα τ’ άλλα ήταν σκηνικά.
Η αληθινή σκηνή είναι η καρδιά του άλλου
όπου η δική μου βρίσκει ανάπαυση
και τότε η ματαιότητα
γίνεται αιωνιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου