«Συμμέτοχοι στο Θαύμα»

 

του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη, Εφημ. Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου

---

Και τα θαύματα δεν σταματούν να πραγματοποιούνται στην ζωή των Αγίων Αποστόλων, αγαπητοί μου αδελφοί, καθώς σήμερα (Κυριακή Θ’ Ματθαίου) ο Ευαγγελιστής μας παρουσιάζει τη συνέχιση της εξιστόρησης του μέγα Θαύματος, με τον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων.

Έτσι, αφού η ώρα πέρασε και όλοι πλέον ήταν πλήρως ικανοποιημένοι, πνευματικά μα και σωματικά, είπε στους μαθητές Του να μπουν στο πλοιάριο και να περάσουν στην απέναντι παραλία, ώστε να μπορέσει και Εκείνος με τη σειρά Του να ανέβει στο όρος και να απολύσει τους όχλους που τον περιέκλειαν.

Έτσι και έγινε. Οι άνθρωποι πήραν τον δρόμο της επιστροφής για τις οικίες τους, καθώς είχε βραδιάσει.

Στην διάρκεια λοιπόν της νύχτας, θαλασσοταραχή έπληξε το πλοίο των μαθητών, με κίνδυνο να ναυαγήσουν και να πνιγούν. Αμέσως, έβαλαν τις φωνές και αυτοστιγμής διέκριναν κάποιον να δαμάζει τη θάλασσα, περπατώντας επάνω στα κύματα και να τους πλησιάζει.

Έκθαμβοι νόμιζαν πως κάποιο φάντασμα έφτανε κοντά τους και ο τρόμος τους κυρίευσε. «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε», «Θάρρος! Μη φοβάστε! Εγώ είμαι», τους είπε ο Χριστός.

Ο Πέτρος τότε λαμβάνει την πρωτοβουλία και φωνάζει «Κύριε, αν είσαι Συ, πες και σε μένα να έλθω σε Σένα, βαδίζοντας επάνω στο νερό».

Τότε, ο απόλυτος αλλά και συνάμα απλός Θεός του λέει «Έλα». Αμέσως το θαύμα συνέβη.

Ο Πέτρος άρχισε να είναι ο ίδιος μέτοχος του θαύματος και οι υπόλοιπο μαθητές μάρτυρες αυτού.

Ο άνεμος δυνάμωσε και άρχισε τότε να βυθίζεται, παρακαλώντας πάλι τον Χριστό να τον σώσει όπως και έκανε, αποκαλώντας τον όμως ολιγόπιστο, γιατί είχε μέσα του την αμφιβολία και η Θεία Χάρις τον εγκατέλειψε.

Έπειτα, αφού μπήκαν και οι δύο στο πλοίο, ο άνεμος κόπασε τελείως και όλοι μαζί οι Απόστολοι Τον προσκύνησαν, αναγνωρίζοντας την Θεότητά Του.

Συγκλονιστικά, εξωπραγματικά μα και διδακτικά τα γεγονότα που παρακολουθήσαμε. Πρέπει όμως, σαν πιστοί χριστιανοί του σήμερα, να καταλάβουμε πρώτα απ’ όλα πως ο Θεός ξεπερνά τη λογική.

Ο φόβος του Πέτρου για την ζωή του και ο κίνδυνος που διέτρεχε την ώρα της τρικυμίας τον έκαναν προς στιγμήν να δει καθαρά ποιος ήταν ο δάσκαλός του και η πίστη του να γίνει τόσο καθάρια, τόσο αληθινή και έντονη, που το θαύμα ήταν δεδομένο να συμβεί.

Όταν όμως ένιωσε λίγη ασφάλεια, αμέσως η αμφιβολία μπήκε μέσα του και άρχισε να βυθίζεται. Αδελφοί μου, μήπως από τις ίδιες αμφιβολίες πάσχουμε και εμείς σήμερα;

Γιατί, ενώ ζούμε μέσα στην Εκκλησία, έχουμε τον τίτλο του χριστιανού, μετέχουμε στα μυστήρια, δεν μπορούμε σήμερα να ζήσουμε το θαύμα;

Ή μήπως το ζούμε, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε; Αγαπούμε τον Χριστό όπως θέλει ο Ίδιος, ελεύθερα και ανιδιοτελώς, έχοντας πίστη σταθερή, χωρίς κλυδωνισμούς ή μόνο όπως μας έχουν μάθει λάθος πολλές φορές, το πρέπει, επιφανειακά, έχοντας μαζί Του σχέση φόβου και όχι σεβασμού ή δούνε και λαβείν;

Το ζητούμενό μας δεν πρέπει να είναι το θαύμα, αλλά η πίστη που θα προκαλέσει το θαύμα.

Η ζωή μας είναι γεμάτη μικρά ή μεγάλα θαύματα που τελούνται εις το διηνεκές, αλλά ελλείψει πίστεως, όλα καταποντίζονται και δεν μας γίνονται αντιληπτά.

Ας ξεκινήσουμε να γίνουμε κι εμείς συμμέτοχοι στο θαύμα της συνύπαρξής μας με τον Χριστό, στη μέγιστη αυτή δωρεά, μέσω του Αγίου Ποτηρίου, και μόνο τότε η διάνοιά μας θα μπορεί να αισθάνεται στην ολότητά της την ζωντανή σχέση σωτηρίας μας μαζί Του, δίχως αμφιβολίες, αλλά πάντοτε δοξολογούντες και υμνούντες τον Θεό.

Αμήν.

Πηγή: romfea.gr