"Ραββί! Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι!"

  

Δεν ζήτησα δόξα. Ούτε φώς.
Μόνο ν’ ανασάνω λίγο ουρανό
δίχως το βάρος της σκόνης.

Ανέβηκα. Όχι με θάρρος με ανάγκη.
Το Θαβώρ δεν ήταν κορφή,
ήταν κάλεσμα.
Ήταν η φωνή πίσω απ’ τη σιωπή
που μου έλεγε:
"Έλα. Εσύ. Σήμερα. Όπως είσαι."

Περπάτησα μέσα στον ιδρώτα μου.
Έπνιξα τις λέξεις. Ξέχασα το όνομά μου.

Και τότε δεν έγινε σεισμός,
δεν άνοιξε ο ουρανός.
Έγινε Φώς.
Όχι εκείνο που καίει,
μα εκείνο που δακρύζει.

"Ραββί! Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι!"
Ο Πέτρος το είπε.
Μα ήταν η καρδιά μου που μιλούσε.
Ήθελα να μείνω.
Να μη φύγω ποτέ από τη στιγμή
που δεν πονούσα πια την απόσταση.

Ο Χριστός δεν άλλαξε.
Εγώ ήμουν που τον έβλεπα αλλιώς.
Το πρόσωπο του
εκείνο που έτρωγε ψωμί,
που πονούσε με τα χέρια,
που δάκρυζε για τη μάνα
έγινε ο καθρέφτης του προαιώνιου.

Και τότε,
συνειδητοποίησα πως το φώς
δεν κατοικεί στους ουρανούς.
Κατοικεί σ’ εκείνον που αφήνεται
να τον δει ο Θεός.

Και ο Μωυσής;
Και ο Ηλίας;
Δεν ήρθαν από τους νεκρούς.
Ήρθαν από το Αιώνιο.
Από εκεί που δεν υπάρχει χρόνος
ούτε πρόσωπα,
παρά μόνο το φώς που φωνάζει:
"Αὐτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός ἀκούετε αὐτοῦ!"

Φώναξα μα κανείς δεν μ’ άκουσε.
Στην κορφή, η φωνή δεν ακούγεται.
Μόνο η καρδιά. Και ο φόβος.

Έπεσα κάτω. Από τρόμο; Όχι.
Από γνώση.
Γιατί δεν αντέχεται να δεις
αυτό που είσαι καλεσμένος να γίνεις.

Αυτό που είδα δεν ήταν μέλλον.
Ήταν το παρελθόν μου καθαρό.
Πριν το σκοτεινιάσει η λήθη.

Όταν άνοιξα τα μάτια,
εκείνος ήταν όπως πριν.
Όπως πάντα. Ανθρώπινος.

Κι όμως
δεν θα ’ταν ποτέ πια ο ίδιος.
Επειδή εγώ δεν ήμουν πια ο ίδιος.

Κατεβαίνουμε. Πάλι στον κάμπο,
πάλι στα δαιμόνια, πάλι στο σταυρό.

Αλλά τώρα ξέρω:

Το φώς δεν φεύγει.
Μένει μέσα στο δέρμα.
Μένει μέσα στη σιωπή.
Μένει σαν πληγή. Σαν υπόσχεση. 

                                                                                                                                                                 Κούρος Αλέξανδρος