Η λύση είναι να εμπιστευθείς.

  

Όταν βαραίνει ο κόσμος
κι οι δρόμοι γίνονται πέτρινοι λαβύρινθοι,
άφησε τα χέρια σου να πέσουν και μίλησε με την καρδιά.

Η προσευχή δεν είναι λόγια γραμμένα·
είναι η ανάσα που τρέμει μέσα στη σιωπή,
είναι το δάκρυ που δεν βρίσκει μάρτυρα,
είναι το βλέμμα που στρέφεται ψηλά
εκεί όπου το σκοτάδι κρύβει έναν αθέατο ήλιο.

Πες Του τον φόβο σου
όπως μιλάς σε φίλο που δε σε προδίδει.
Πες Του την αμφιβολία σου
όπως μιλάς σε παιδί που κοιμάται.
Πες Του τον πόνο σου
όπως μιλά η πληγή στη γάζα.

Κι Εκείνος θ’ απαντήσει όχι με φωνή,
μα με τη σιωπή που φωτίζει τον δρόμο,
με την ηρεμία που δένει την πληγή,
με το φώς που ξημερώνει μέσα σου
χωρίς να το καταλάβεις.

Η λύση είναι να ανοιχτείς.
Η λύση είναι να εμπιστευθείς.
Η λύση είναι να ψιθυρίσεις
τα πιο δικά σου, τα πιο κρυφά,
σ’ Εκείνον που ακούει
ακόμα κι όταν δεν Τον φωνάζεις.