Παράσχου Κύριε....

  

 

Έρχεται εδώ ένας Ρώσος επίσκοπος, Παύλος το όνομά του. Ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Πνευματικότατος άνθρωπος.

Κάθε τρεις φράσεις που λέει, συμπληρώνει: «Παράσχου, Κύριε».

Μια μέρα τον ρωτώ:
- Γέροντα, γιατί συνέχεια λέτε Παράσχου Κύριε;
- Α, το αγαπώ πολύ.
- Σ’ αυτό συμφωνούμε, του λέω.

Είπατε προηγουμένως ότι ο κόσμος δεν τα πολυκαταλαβαίνει αυτά. Ξέρετε γιατί; Γιατί είμαστε δοσμένοι στην ύλη. Γι’ αυτό, αυτά τα μεγάλα λόγια τα γλυκά, τα ουράνια, δεν τα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι.

Όταν όμως σιγά-σιγά μπαίνουν σ’ αυτά τα κανάλια, να δείτε μετά πως τρώγοντας έρχεται η όρεξή τους και αρχίζουνε να λένε Παράσχου Κύριε.

Θέλω κι εγώ τέτοιες ημέρες στη ζωή μου. Κρίμα δεν είναι να μας δίνει ο Θεός 70-80-90 χρόνια και να πηγαίνουν χαμένα;

Λένε για ένα παππού ο οποίος έζησε 88 χρόνια, ότι λίγο πριν πεθάνει ζήτησε και του έφτιαξαν την πλάκα του τάφου του.

Επάνω έγραψε: «Ενθάδε κείται ανήρ 88 ετών, όστις έζησε μόνον 8 έτη»!

Γιατί μόνο αυτά τα 8 χρόνια έζησε όπως ήθελε ο Κύριος. Την ημέραν τελείαν, αγίαν, ειρηνικήν και αναμάρτητον. Αυτά μόνο τα χρόνια, σου λέει, έζησα ως άνθρωπος. Τα άλλα τα σπατάλησα..

Βιβλίο: «Γέροντες εν Άθω»