«Κρατηθείτε γερά στην Ορθοδοξία…»

 

 

Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα

Ο Όσιος Νεκτάριος δίδασκε στα πνευματικά του παιδιά την ταπείνωση και την υπομονή, περισσότερο από όλες τις αρετές.

Για την κάθαρση της ψυχής του ανθρώπου δίδασκε πως επιτυγχάνεται με την προσευχή, όταν ικετεύεις τον Θεό λέγοντας «Πατέρα μου και Κύριε της ψυχής μου, ελέησόν με», ο Θεός καθαρίζει την ψυχή σου από την αμαρτία και την κάνει νύμφη Κυρίου και αδελφή του Λόγου. Πράγματι ο Όσιος δίδασκε σε όλους την προσευχή και ιδιαίτερα την ευχή του Ιησού. Μάλιστα, όταν πλησίαζε η σοβιετική λαίλαπα, τόνιζε στα πνευματικά του παιδιά: «σε αυτές τις έσχατες ημέρες είναι καιρός για προσευχή. Κατά την διάρκεια της εργασίας σας να λέτε συνεχώς την ευχή του Ιησού. Στην αρχή με τα χείλη, μετά με το νου και ύστερα θα εισχωρήσει μέσα στην καρδιά σας».
Κι επαναλάμβανε αρκετές φορές:

– Κρατηθείτε γερά στην Ορθοδοξία.

Ο στάρετς Νεκτάριος θεωρούσε την ταπείνωση ως την αρχή και το θεμέλιο της πνευματικής πορείας.

Προπάντων πρέπει να αγαπάτε τον συνάνθρωπο σας, έλεγε, αλλά με ειλικρινή αγάπη και χωρίς υπολογισμούς και συμφέροντα. Η αγάπη είναι κάτι πολύ ιερό, μα οι άνθρωποι την έχουν διαστρεβλώσει.

Ο μεγάλος εχθρός της αγάπης είναι η κατάκριση. «Μόλις σου έρθει λογισμός να κρίνεις κάποιον, να στραφείς αμέσως προς τον Κύριο με νήψη• “Ναι, Κύριε, Βασιλευ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου”».

Μιαν άλλη φορά δίδασκε: Οι δοκιμασίες του Ιώβ είναι νόμος για κάθε άνθρωπο. Όταν είναι πλούσιος, επιφανής κι επιτυχημένος, ο Θεός δεν συνομιλεί μαζί του. Όταν είναι πάνω σ’ ένα σωρό κοπριά, εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, τότε εμφανίζεται ο Θεός και συνομιλεί μαζί του και αυτός μόνο ακούει και κράζει: «Κύριε, ελέησε με»!

Η Ναταλία Β. θυμάται πώς ο στάρετς Νεκτάριος έλεγε:

To Παγωτό - π. Φιλήμονας, Δικαίος Ι. Σκήτης Προφήτου Ηλιού Αγίου Όρους. Να είσαι Θεόφιλος

 

Γέροντας Γεώργιος Καψάνης: «Όποιος είναι ενωμένος με τον Χριστό, αυτός θα διακρίνει και τα σημεία των καιρών»

 

 

Αρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη

…Επειδή θα γίνουν οπωσδήποτε πειρασμοί στην Εκκλησία και σε μας όλους, διότι αυτά είναι και προφητευμένα και τα βλέπουμε να έρχονται, εμείς πρέπει να προετοιμαζόμαστε πνευματικά, για να αντιμετωπίσουμε τους πειρασμούς αυτούς. Και πως πρέπει να προετοιμαζόμαστε;

Να είμαστε ενωμένοι με τον Χριστό. Να φροντίσουμε από τώρα όλοι μας να κάνουμε περισσότερο πνευματικό αγώνα, να είμαστε συνέχεια ενωμένοι με τον Χριστό. Με την εξομολόγηση, με την Θεία Κοινωνία, με την προσευχή. Να μην μας κλέψει πουθενά ο διάβολος και έχουμε κάποια αδυναμία, κάποιο πάθος, το οποίο μας χωρίζει από τον Χριστό. 

Όποιος είναι ενωμένος με τον Χριστό, αυτός θα διακρίνει και τα σημεία των καιρών. Θα διακρίνει τι είναι του Χριστού και τι είναι του διαβόλου. Και θα έχει το κουράγιο και την δύναμη να κάνει και κάποια θυσία για την αγάπη του Χριστού. Γιατί, αν δεν είναι κανείς ενωμένος με τον Χριστό, πως θα θυσιάσει και κάτι από τον εαυτό του για την αγάπη του Χριστού;

Από την σοφία των Πατέρων μας.

 

Όταν αισθάνεστε άσχημα, θυμηθείτε τα λόγια της γερόντισσας, Μητέρας Θεοδοσίας..

 

«Όταν αισθάνεστε άσχημα, θυμηθείτε αυτά τα λόγια της γεροντισσας, εκλιπούσας πλέον, Μητέρας Θεοδοσίας. Αυτά τα λόγια εξακολουθούν να χρησιμεύουν ως παρηγοριά σε πολλούς.»

«Όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλά! Απλά πρέπει να κάνεις λίγη υπομονή. Ο Κύριος ευνοεί αυτούς που είναι υπομονετικοί και τους αγαπά.

Δεν το ‘βαλαν κάτω

 

 

Οι άγιοι είναι απαραίτητοι στη ζωή μας. 

Γι’ αυτό να μελετάμε τους βίους των αγίων, καλά και συχνά. 

Να αγαπάμε τους αγίους. Να τους τιμάμε. Να τους μιμούμαστε. 

Να ζητάμε τη βοήθεια και τις πρεσβείες τους. Να πιάσουμε φιλία μαζί τους. 

Να μας συνδράμουν, να μας βοηθήσουν στην 

 ανημποριά μας, στις δυσκολίες μας. 

Ὁ Ἅγιος Πρόκλος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

 

 

Ὑπῆρξε ἄξιος μαθητὴς τοῦ μεγάλου διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ὁ Πατριάρχης Ἀττικὸς (406 – 425) τὸν ἔκανε διάκονο καὶ κατόπιν πρεσβύτερο. 

Ἐπειδὴ διακρινόταν γιὰ τὴν παιδεία, τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν διδακτική του ἱκανότητα, ἀγαπήθηκε θερμὰ ἀπ’ ὅλους τοὺς θαυμαστὲς τοῦ ἀξέχαστου διδασκάλου του καὶ ὑποστηριζόταν ἀπ’ αὐτοὺς γιὰ τὸν Πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. 

Ἀλλὰ ἡ ἀντίδραση τοῦ διεφθαρμένου κατεστημένου, ναυάγιζε τὴν ὑποψηφιότητά του.

Ἀργότερα ὁ Πατριάρχης Σισίνιος, τὸ ἔτος 425, χειροτόνησε τὸν Πρόκλο ἐπίσκοπο Κυζίκου. Λόγω ὅμως τῶν ἀνωμαλιῶν τῆς ἐπαρχίας, τὴν ἐπισκοπὴ κατέλαβε κάποιος Δαλμάτιος. 

Ἀλλὰ ὁ Πρόκλος, χωρὶς νὰ στεναχωρηθεῖ, ἐξακολούθησε τὸ κήρυγμα τοῦ θείου λόγου στὴν Κωνσταντινούπολη.

Ὅταν πέθανε ὁ Πατριάρχης Μαξιμιανὸς (434) καὶ αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Θεοδόσιος ὁ Β’, στὸν θρόνο ἀνέβηκε πανηγυρικὰ ὁ Πρόκλος. 

Καὶ μάλιστα πρὶν ἀκόμα θάψουν τὸν Μαξιμιανό. Ἡ πρώτη φροντίδα τοῦ Πρόκλου ἦταν, ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Χρυσοστόμου ἀπὸ τὰ Κόμανα στὴν Κωνσταντινούπολη.

Από την σοφία των Πατέρων.

  

"Ένας Γέροντας είδε ένα σκορπιό να πνίγεται και προσπάθησε να τον σώσει.
Μόλις τον έβγαλε,ο σκορπιός τον τσίμπησε, ο πόνος ήταν οξύς και ο Γέροντας τον άφησε μονομιάς με αποτέλεσμα ο σκορπιός να ξαναπέσει στο νερό και να κινδυνεύει να πνιγεί. Ο Γέροντας ξαναπροσπάθησε και ο σκορπιός τον τσίμπησε ξανά.
Ένας υποτακτικός που είδε τη σκηνή πλησίασε και του είπε : Με συγχωρείτε γέροντα,αλλά δεν έχετε αντιληφθεί ότι κάθε φορά που προσπαθείτε να σώσετε το σκορπιό,αυτός σας τσιμπάει ;

Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης: Τις γιορτές για να τις ζήσουμε πρέπει να έχουμε τον νου μας στις Άγιες ημέρες.

 

Ο Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης (ο κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης) o Έλληνας μοναχός που με το βίο του και το έργο του ενέπνευσε τον ελληνισμό, τα λόγια του οποίου παραμένουν διαχρονικά και αποτελούν βάλσαμο σε όλους όσοι αντιμετωπίζουν προβλήματα, έχει μιλήσει και για τα Χριστούγεννα.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο πλούσια εδέσματα και πολύχρωμα λαμπιόνα αλλά μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και πνευματικότητα.

Να λοιπόν τι έλεγε ο Άγιος για τα Χριστούγεννα:

«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά. τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν.

Η Αγία Σαρακοστή των Χριστουγέννων (π. Ανανίας Κουστένης ♰)

 

 

 

Οι άνθρωποι ζυγίζονται στις δυσκολίες..

 

 

Το πώς αντιδράνε όταν τα πράγματα στραβώνουν.

Όταν τους χαλάνε τα σχέδια. Οι προγραμματισμοί. Όλα όσα είχαν στο μυαλό τους.

Ζυγίζονται, όταν τους συκοφαντούν. Όταν τους προσβάλλουν. 

Όταν τους αδικούνε όχι μόνο οι ξένοι, αλλά και οι δικοί τους άνθρωποι. Οι συγγενείς. Οι φίλοι.

Στα εύκολα όλοι άγιοι και καλοί είμαστε. Όλο χαμόγελα και συμβουλές…

Τι κάνουμε όμως όταν ο πόνος μας χτυπά την πόρτα; Η αρρώστια; Ο θάνατος;

«Ένα να θυμάσαι παιδάκι μου, εάν δεν συγχωρείς, να ξεχάσεις τον παράδεισο…»

 

 

«ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΩΡΉΣΩ ΠΟΤΈ….»

Θα περάσουν φίλοι μου από τη ζωή μας, άνθρωποι που θα μας πληγώσουν, άνθρωποι που θα μας προδώσουν, άνθρωποι που θα μας κάνουνε κακό…

Όπως και να πορεύεται κανείς, αυτό δεν μπορεί να το αποφύγει! Και θα θυμώσεις μαζί τους… Και θα οργιστείς… Και θα αντιδράσεις… Και θα κλάψεις… Και θα ξεσπάσεις… Όλα αυτά είναι ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΆ!!! Έρχεται όμως κάποια στιγμή, δεν μπορεί θα το έχετε νιώσει, που η αρχική «φούντωση», η ένταση, περνάει… καταλαγιάζει…

Είναι το σημείο αυτό που πρέπει να αποφασίσουμε. Να αποφασίσουμε, αν θα κρατήσουμε κακία μέσα μας ή όχι. Να αποφασίσουμε αν θα κρατήσουμε μέσα μας θυμό η όχι. Να αποφασίσουμε αν θα συγχωρήσουμε και θα προχωρήσουμε μπροστά, λέγοντας στον εαυτό μας πως «ό,τι έγινε έγινε», πως «ο χρόνος πίσω δεν γυρνά» ή θα μείνουμε κολλημένοι στο παρελθόν.

«Μα δεν είναι εύκολο…», ίσως να μου πείτε. Ναι, δεν είναι καθόλου εύκολο! Υπάρχουν καταστάσεις, που ούτε ο ανθρώπινος νους, δεν τις χωρά. Πως λοιπόν, να μπορέσει κανείς να συγχωρέσει; Σας καταλαβαίνω όταν λέτε πως οι πληγές κάποιες φορές είναι πραγματικά ανεπούλωτες, κι οι αναμνήσεις ακόμα μπορεί να πονούν. Όταν όμως δεν συγχωρείς, το ζεις ξανά και ξανά! Δεν προχωράς παρακάτω.

Όσο θυμό, όση οργή και να κρατήσεις απέναντι σε όποιον σε πλήγωσε, μόνο εσύ παιδεύεσαι. ΤΊΠΟΤΑ δεν κερδίζεις! ΤΊΠΟΤΑ δεν αλλάζει! Ένα φορτίο παραπάνω, που άδικα, εσύ πάλι, μόνος σου κουβαλάς… Ο άλλος ΤΊΠΟΤΑ δεν παθαίνει! Απλώς δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να χαρεί και να ζήσει!

Όλα αρχίζουν εδώ

 

 

Κάθε λογισμός και κάθε αίσθηση οδηγούν σταδιακά την ψυχή

 είτε προς τον παράδεισο είτε προς την κόλαση. 

Αν ο λογισμός είναι έλλογος, τότε συνδέει τον άνθρωπο με τον Θεό Λόγο, 

με τον ύψιστο Λογισμό, με την Παναξία, πράγμα που είναι ήδη ο παράδεισος. 

Εάν πάλι είναι άλογος ο λογισμός ή και παράλογος, τότε συνδέει

 αναπόφευκτα τον άνθρωπο με τον Παράλογο, τον Ανόητο,

Ὁ Προφήτης Ἀβδίας ἢ Ὀβδιοὺ ἢ Ἀβδιού

 

 

Τὸ ὄνομά του σημαίνει «δοῦλος Κυρίου». Ἔζησε στὸ δεύτερο μισό του 6^ου αἰώνα π.Χ., (κατ’ ἄλλη ἐκδοχὴ τὸ 800 π.Χ.), καὶ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μικροὺς λεγόμενους προφῆτες.

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Συχὲμ (ἐκ τοῦ ἀγροῦ Βηθοχαρὰμ ἢ Βαθαχαράμ), καὶ μὲ τὴν σύντομη προφητεία του αὐστηρὰ παρατηρεῖ μὲ ἰσχυρὲς ποιητικὲς ἐκφράσεις τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν πτώση τοῦ Ἰσραήλ. Νὰ τί λέει χαρακτηριστικὰ γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια:  «Ὑπερηφανία τῆς καρδίας σου ἐπῆρέ σε κατασκηνοῦντα ἐν ταῖς ὀπαῖς τῶν πετρῶν, ὑψῶν κατοικίαν αὐτοῦ, λέγων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ, τὶς κατάξει μὲ ἐπὶ τὴν γῆν; ἐὰν μετεωρισθῆς ὡς ἀετὸς καὶ ἐὰν ἀνὰ μέσον τῶν ἄστρων θῆς νοσσιᾶν σου, ἐκεῖθεν κατάξω σε, λέγει Κύριος» 

Δηλαδή: Ἡ ὑπερηφάνεια τῆς καρδιᾶς σου σὲ ἔκανε νὰ φρονεῖς πολὺ ὑψηλὰ γιὰ τὸν ἑαυτό σου, ὅτι τάχα κατοικεῖς σὲ φαράγγια καὶ σπηλιὲς τῶν ὀρέων καὶ γενικὰ ἀπόρθητες περιοχές. Ἔχεις κτίσει τὴν κατοικία σου σὲ πολὺ ὕψος, πιστεύεις ὅτι εἶσαι ἰσχυρὸς καὶ ἀνίκητος καὶ λὲς ἀπὸ μέσα σου: 

Ποιὸς θὰ μπορέσει νὰ μὲ κατεβάσει στὴ γῆ; Καὶ ἂν ἀκόμα πετάξεις σὲ μεγάλα ὕψη σὰν τὸν ἀετό, καὶ ἂν στήσεις τὴν φωλιά σου ψηλὰ ἀνάμεσα στ’ ἀστέρια, ἀπὸ ἐκεῖ θὰ σὲ καταρρίψω καὶ θὰ σὲ κατεβάσω, λέγει ὁ Κύριος.

Πάντα ο Θεός έχει το σχέδιο Του – Η Πρόνοια του Θεού για τον Άγιο Πορφύριο

 

 

Ευάγγελος ήταν το βαπτιστικό του όνομα και τον καλούσαν Άγγελο. Κι ήταν Άγγελος, όνομα και πράγμα. Διότι από μικρός ζούσε με υποδειγματική υπακοή, διατηρούσε την καρδιά του καθαρή και επιθυμούσε με σφοδρό πόθο να δοξάζει τον Θεό.

Οι γονείς του ήταν φτωχοί και γι’ αυτό το λόγο, ο πατέρας του αναγκάστηκε να ταξιδέψει στα ξένα και να δουλέψει ως εργάτης στη διώρυγα του Παναμά. Έτσι, ο μικρός Άγγελος που έμεινε πίσω βοηθούσε σε κάθε δουλειά μέσα κι έξω από το σπίτι.

Για όλα ήταν πρόθυμος: να φυτεύει, να σκαλίζει, να ποτίζει τον κήπο, να πηγαίνει και να φέρνει τα ζώα για βοσκή, να φυλάει τα πρόβατα.

Σχολείο δεν μπόρεσε να πάει παρά μόνο μια τάξη κι αυτή λειψή, γιατί ο δάσκαλός του συχνά αρρώσταινε.

Έτσι δεν μπόρεσε να μάθει εκεί γράμματα. Ωστόσο αγαπούσε το διάβασμα και γι’ αυτό, όταν βρήκε ένα βιβλιαράκι με το βίο του αγίου Ιωάννη του Καλυβίτου, το πήρε κοντά του εκεί που έβοσκε τα πρόβατα και λίγο-λίγο άρχισε συλλαβιστά να διαβάζει.

Ωστόσο, μόλις σε ηλικία επτά χρονών, αναγκάστηκε να φύγει από το χωριό του, τον άγιο Ιωάννη Ευβοίας, και να πάει στη Χαλκίδα για να δουλέψει σ’ ένα κατάστημα που γνώριζε η μητέρα του.

Ήταν ένα μεγάλο μπακάλικο, όπου έβρισκε κανείς να αγοράσει απ’ όλα τα είδη. Εκεί βρήκε να εργάζονται άλλα δύο παιδιά. Τα παιδιά όμως αυτά είδαν πρόθυμο τον Άγγελο και του φόρτωναν όλες τις δουλειές. Ενώ, όταν ήταν οι δύο τους, είχαν κανονίσει να σκουπίζουν και να ποτίζουν τα λουλούδια εναλλάξ, όταν ήρθε εκείνος ως νέος υπάλληλος, τον έβαλαν να τα κάνει όλα μόνος του.