Έκοψα τον πρώτο καρπό της ροδιάς, τον κράτησα στοργικά στα δυο μου χέρια, και τον περιεργάζομαι. Η σκέψη μου φτερούγισε προς τον Θεό, «Θαυμαστά τα έργα Του…»!
Η σκληρή χρυσοκόκκινη φλούδα του, σαν χρυσαφένιο πουγκί, καλύπτει και προστατεύει έναν μικρό και ευαίσθητο θησαυρό.
Εντός, χωρίζεται σε διαμερίσματα με λεπτές κιτρινοδιάφανες μεμβράνες
που σκεπάζουν απαλά τον καρπό. Και όταν τις αφαιρέσεις, μια έκπληξη σε
περιμένει! Αποκαλύπτεται ένα πλήθος λαμπερών ρουμπινιών, στοιβαγμένα με
τάξη και πειθαρχία, που θα τα ζήλευε ο καλύτερος στρατός του κόσμου!
Και
το μεν εξωτερικό περίβλημα του σπόρου, είναι τραγανοζελεδένιο, εύγεστο
και ιαματικό, το δε εσωτερικό του σκληρό σποράκι, εάν ταφεί, δίνει ζωή
σε μια νέα ροδιά. Και να μην υπήρχε ο Θεός, σκέφτηκα αστειευόμενος, θα
έπρεπε οπωσδήποτε να υπάρχει μια θεά, η θεά Τύχη.
Πώς όμως, είναι δυνατόν ένα δέντρο, οποιοδήποτε δέντρο, να φυτρώσει
μόνο του; Το κάθε είδος δέντρου είναι ένας τέλειος οργανισμός, ένα
πλήρες εργοστάσιο. Πώς το κάθε δέντρο δίνει τον δικό του διαφορετικό
καρπό, αφού τρέφεται από την ίδια γη και ξεδιψάει από το ίδιο νερό;