Η αλλαγή

 

Ο Χριστιανός αλλάζει τον παραμορφωμένο νου με νου Χριστού, 

Ὁ Ἅγιος Εὐτύχιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

 

Ὁ Ἅγιος Εὐτύχιος γεννήθηκε τὸ ἔτος 512 μ.Χ. καὶ ἔζησε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ Α’ τοῦ Μεγάλου. Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Θεία Κώμη τῆς Φρυγίας καὶ ἦταν υἱὸς τοῦ Ἀλεξάνδρου, σχολαρίου ὑπὸ τὸν στρατηγὸ Βελισσάριο καὶ τῆς Συνεσίας. 

Διδάχθηκε τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ βαπτίσθηκε Χριστιανὸς ἀπὸ τὸν ἱερέα Ἡσύχιο, ὁ ὁποῖος ἦταν παππούς του καὶ λειτουργοῦσε στὴν Ἐκκλησία τῆς Αὐγουστοπόλεως. Σύμφωνα μὲ τὸ Συναξάρι ὁ Ἡσύχιος εἶχε τὸ ὀφφίκιο τοῦ σκευοφύλακος καὶ λόγω τῆς ἁγιότητας τοῦ βίου του εἶχε λάβει ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας.

Ὁ Ἅγιος χειροτονήθηκε ἀναγνώστης ἀπὸ τὸν τότε Ἐπίσκοπο Ἀμασείας στὸ ναὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Οὐρβικίου. Στὴν συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος καὶ πρεσβύτερος καὶ εἰσῆλθε σὲ μονὴ τῆς Ἀμασείας, ποὺ εἶχε ἱδρυθεῖ ἀπὸ τοὺς Ἀρχιερεῖς Μελέτιο καὶ Σέλευκο, τῆς ὁποίας ἀργότερα ἀνεδείχθη καὶ ἡγούμενος.

Τὰ χρόνια ποὺ ἀκολούθησαν δὲν ἦταν εἰρηνικὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, λόγω τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν ποὺ δίδασκαν νέοι Ὠριγενιστὲς καὶ κρυπτομονοφυσίτες. Οἱ ἔριδες τῶν μοναχῶν τῆς Παλαιστίνης περὶ τοῦ Ὠριγένους ἀποτελοῦν τὴν Τρίτη καὶ τελευταία φάση τῶν ὠριγενιστικῶν ἐρίδων. Προοίμιο αὐτῶν ὑπῆρξε ἡ κατὰ τὸ ἔτος 507 μ.Χ. διάσταση λογίων μοναχῶν τῆς Μεγάλης Λαύρας πρὸς τὸν ἡγούμενο αὐτῆς, τὸν Ὅσιο Σάββα τὸν Ἡγιασμένο, ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὴν Λαύρα καὶ ἵδρυσαν περὶ τὸ 514 μ.Χ. τὴ Νέα Λαύρα, ἡ ὁποία κατέστη κέντρο τοῦ ὠριγενισμοῦ. 

Οἱ ἀντιωριγενιστὲς μοναχοὶ ἔκαναν ἔκκληση πρὸς τὸν αὐτοκράτορα Ἰουστινιανὸ νὰ καταδικάσει τὸν Ὠριγένη. Τὴν αἴτηση αὐτὴ ὑποστήριξε ὁ Πατριάρχης Μηνᾶς.

Ἔτσι, τὸ ἔτος 543 μ.Χ., συνῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη Ἐνδημοῦσα Σύνοδος, ὕστερα ἀπὸ πρόσκληση τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μηνᾶ, μὲ σκοπὸ τὴν εἰρήνευση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν καταδίκη τῶν αἱρετικῶν. Διὰ διατάγματος ποὺ ἐκδόθηκε τὸ ἔτος 543 μ.Χ. ὁ Ἰουστινιανὸς ἐστράφη κατὰ τῶν αἱρετικῶν. Καταδίκασε τὶς κακοδοξίες τοῦ Ὠριγένους, θεώρησε τὰ συγγράμματα αὐτοῦ κακόδοξα καὶ καταδίκασε αὐτὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Ὠριγένους. 

Διὰ τρίτου διατάγματος ὁ Ἰουστινιανός, τὸ ἔτος 544 μ.Χ., καταδίκασε τὰ «Τρία Κεφάλαια», δηλαδὴ α) τὸν Θεόδωρο Μοψουεστίας καὶ τὰ αἱρετικά του συγγράμματα, β) τὰ κατὰ τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας καὶ τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ὑπὲρ τοῦ Νεστορίου συγγράμματα τοῦ Θεοδωρήτου Κύρου καὶ γ) τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Ἴβα Ἐδέσσης πρὸς τὸν Πέρση Μάρη.

Για την Οσία Μαρία την Αιγυπτία.

  

Υπάρχει μια Γιαγιά, που πρέπει να τη γνωρίσουμε,
να την αγαπήσουμε και να την έχουμε πρότυπο.
Είναι μία Γιαγιά Αγία,
που σίγουρα θα μας αγκαλιάσει με ιδιαίτερη στοργή.
Όχι για να μας πει παραμύθι.
Αλλά για να μας διηγηθεί κάτι
που ξάφνιασε και τους Αγγέλους!
Τη ζωή της στην έρημο,
την ολοκληρωτική μετάνοιά της,
την επιστροφή στο Θεό.

Αν νομίζεις ότι όλα γύρω σου
είναι σκοτεινά από τις αμαρτίες σου
και βυθίζεσαι στην απόγνωση,
να θυμάσαι τη Γιαγιά της Ερήμου,
την Αγία Μαρία την Αιγυπτία.
Είναι το υπόδειγμα της μετανοίας.
Είναι το στολίδι της αρετής.
Ξύπνησε από το λήθαργο της αμαρτίας
και έζησε ζωή ισάγγελον.
Μίσησε την αμαρτία και αγάπησε τη μετάνοια.
Έζησε με συντριβή όλα τα χρόνια
της ζωής της στην έρημο.
Αυτή η πρώην πόρνη, δεν έγινε απλώς Αγία,
αλλά έφτασε σε ύψη τέτοια
ώστε κατέπληξε και τους Αγγέλους.

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Κονίτσης Ανδρέας

 

Eκοιμήθη σήμερα, Σάββατο 5 Απριλίου 2025 ο Σεβ. Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ανδρέας σε ηλικία 86 ετών.

Να αναφερθεί ότι ο Σεβασμιώτατος νοσηλευόταν στο Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων Γ. Χατζηκώστα από την παραμονή των Χριστουγέννων του 2024 μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο και εσωτερική αιμορραγία που υπέστη λόγω πτώσης.

Λίγια λόγια για τον Μητροπολίτη Κονίτσης Ανδρέα

Ο κατά κόσμον Ανδρέας Τρεμπέλας γεννήθηκε στην Πάτρα το 1939. Αποφοίτησε από την Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1963. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1968 και πρεσβύτερος το 1969.

Υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας στην Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως από το 1967 (αρχικά ως λαϊκός, κατόπιν ως διάκονος και έπειτα ως πρεσβύτερος-αρχιμανδρίτης) μέχρι το 1995.

Ενάμιση μήνα μετά τον θάνατο του Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανού, στις 25 Ιανουαρίου 1995 εξελέγη Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως με 32 ψήφους, έχοντας συνυποψηφίους τους αρχιμανδρίτες Χρυσόστομο Κουτουλάκη (31 ψήφοι) και Ιερόθεο Πετρίδη (4 ψήφοι).

Πάντα στο τέλος ο σταυρός είτε μεγάλος μα είτε και μικρός πάντα με Ανάσταση τελειώνει

 

 

Όπου υπάρχει σταυρός εκεί υπάρχει και Ανάσταση

Γι’ αυτό μην απελπίζεσαι και μην ολιγοψυχείς 

Καθένας ξέρεις κουβαλάει και από έναν σταυρό στη πλάτη του 

Άλλος μεγαλύτερο και άλλος μικρότερο 

Άλλος ελαφρύτερο και άλλος πιό βαρύ 

Έτσι είναι αυτή η ζωή 

Και σίγουρα κάποιοι από τους σταυρούς αυτούς φαίνονται ασήκωτοι τουλάχιστον στα δικά μου μάτια 

Εκεί πού υπάρχει όμως σταυρός εκεί είναι και η Ανάσταση 

Αυτό μην το ξεχνάς 

Ίσως να μου πείς κουράστηκα δεν μπορώ να προχωρήσω άλλο 

Δεν αντέχω όλες αυτές τις δοκιμασίες 

Ίσως πάλι να με ρωτήσεις … ‘’γιατί” ;

Γιατί σε μένα έτσι και όχι στον άλλον 

Να θερμάνουμε τον ζήλο μας

 

 

Να θερμάνουμε τον ζήλο μας, να συνεχίζουμε να έχουμε

Ἡ Ὁσία Θεοδώρα ἡ ἐν Θεσσαλονίκῃ

 

 

Ἡ Ὁσία Θεοδώρα ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ἀσπάσθηκε τὸ μοναχικὸ βίο καί ἀσκήθηκε στὸν ἀγώνα τῶν μοναχικῶν ἀρετῶν, τῆς ὑπακοῆς, τῆς φιλαδελφίας καὶ τῆς παρθενίας, ἀφοῦ εἰσῆλθε σὲ μοναστήρι. 

Πολλὰ χρόνια μετὰ τὴν ὁσιακὴ κοίμησή της, ἀνοίχθηκε ὁ τάφος της γιὰ νὰ ἐναποτεθεῖ σὲ αὐτὸν καὶ τὸ σκήνωμα τῆς ἡγουμένης της. Τότε, μὲ θαυμαστὸ τρόπο, «ἡ πρὸ πολλοῦ νεκρὰ κειμένη Θεοδώρα τῇ μητρὶ [ἐννοεῖ τὴν ἡγουμένη] ὥσπερ ζῶσα, συνέσφιγξεν ἑαυτὴν τόπον δοῦσα». Ἔκτοτε τὸ τίμιο λείψανο τῆς Ὁσίας Θεοδώρας δὲν ἔπαυσε νὰ ἐπιτελεῖ ποικίλα θαύματα.

Πρέπει ὅμως νὰ ἀναφέρουμε ἕνα ἀκόμη Συναξάρι, τὸ ὁποῖο παραθέτει ὁ Σωφρόνιος Εὐστρατιάδης μὲ βάση τὸ Λαυριωτικὸ Κώδικα Ι 70 καὶ τὸ ὁποῖο δὲν ἐμφανίζει καμιὰ σύγκλιση μὲ τὰ ἀνωτέρω.

Ἡ Ἁγία Θεοδώρα, σύμφωνα μὲ αὐτὸ τὸ Συναξάρι, ἦταν ἀπὸ τὴ νεανική της ἡλικία πόρνη, ἀλλὰ μετὰ τὴν παρέλευση ἀρκετῶν ἐτῶν μετανόησε. Διένειμε τὴν περιουσία της στοὺς φτωχοὺς καὶ εἰσῆλθε σὲ ἕνα βαθὺ λάκκο ἀναμένοντας κάποια θεϊκὴ ἐντολή. Ἀφοῦ διέμεινε ἐντὸς τοῦ ὀρύγματος ἐπὶ πέντε ἔτη «προσκαρτεροῦσα ἐν νηστείᾳ καὶ προσευχῇ καὶ γυμνότητι σαρκὸς καὶ ταλαιπωρίᾳ», τῆς γνωστοποιήθηκε μὲ ἀγγελικὸ ὅραμα ἡ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν της. 

Στὴν συνέχεια ἔχτισε ἕνα μικρὸ κελί, ὅπου ἐγκαταβίωσε γιὰ τὴν ὑπόλοιπη ζωή της, ἐνῷ μετὰ τὴν κοίμησή της ἐπιτέλεσε πλῆθος θαυμάτων. Ἴσως πρόκειται περὶ ἄλλης ὁμωνύμου ἐκ τῆς αὐτῆς πόλεως, περὶ τῆς ὁποίας ὅμως οἱ Συναξαριστὲς σιωποῦν.

Πρόσφατα, ἐν τούτοις, ἀποδείχθηκε ὅτι τὰ γλωσσικὰ δεδομένα τοῦ Συναξαρίου τῆς 5^ης Ἀπριλίου συγκλίνουν μὲ αὐτὰ τοῦ Βίου καὶ τῆς Διηγήσεως γιὰ τὴ μετακομιδὴ τοῦ λειψάνου τῆς Ὁσίας Θεοδώρας τῆς Μυροβλύτιδος († 29 Αὐγούστου). Ἐπιπλέον , ἐντοπίσθηκαν καὶ ἐσωτερικὰ στοιχεῖα τοῦ Συναξαρίου, ποὺ καταδεικνύουν τὴ νοηματικὴ σχέση του μὲ τὰ δύο κείμενα τοῦ Γρηγορίου κληρικοῦ καὶ τὴν ἐξάρτησή του ἀπὸ αὐτά, γεγονὸς ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀνεπιφύλακτη ταύτιση τῆς Ὁσίας Θεοδώρας τοῦ Συναξαρίου μὲ τὴν Ὁσιομυροβλύτιδα Θεοδώρα.

Χαίρε, γέφυρα μετάγουσα τούς εκ γης προς ουρανόν…

 

 

Η Παναγία χαρακτηρίζεται από τον Άγιο Ιωσήφ τον Υμνογράφο, τον ποιητή του κανόνα του Ακαθίστου Ύμνου, ως «η γέφυρα όντως η μετάγουσα εκ θανάτου πάντας προς ζωήν τους υμνούντας σε».

Μία γέφυρα αποτελεί ένα πέρασμα πάνω από ένα ποτάμι ή και μία θάλασσα, από ένα τμήμα ενός βουνού προς ένα άλλο. το πέρασμα αυτό μεταφέρει τους ταξιδιώτες με ασφάλεια από ένα μέρος σε ένα άλλο, ώστε να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους.

Ο υμνογράφος δεν διστάζει να χαρακτηρίσει την Παναγία ως γέφυρα, η οποία όμως έχει κάποιες διαφορές σε σχέση με το ανθρώπινο έργο. Η Παναγία ως γέφυρα μεταφέρει από τον θάνατο στη ζωή όσους την υμνούν. Ο προορισμός είναι ο τελικός για κάθε άνθρωπο. Ζωή είναι ο Χριστός και μάλιστα ο Αναστημένος Χριστός. 

Ο κόσμος του Χριστού είναι η Βασιλεία του Θεού, στην οποία ο θάνατος δεν έχει θέση, γιατί ο Χριστός τον νίκησε διά του Σταυρού και της Αναστάσεως. Δεν έχουμε να κάνουμε άλλο ταξίδι μετά το πέρασμα, καθότι έχει εκπληρωθεί ο σκοπός της ύπαρξής μας, που είναι εξ αρχής η ομοίωση με τον Θεό, τουτέστιν η κοινωνία με Αυτόν. 

Και η Παναγία είναι γέφυρα, ασφαλής και χωρίς κλυδωνισμούς από τους αέρηδες και τις βροχές της ζωής, τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες, διά της οποίας ζούμε τον Χριστό.

Είναι τολμηρή η εικόνα, αλλά, στην πραγματικότητα, αποτυπώνει το όλο κλίμα των Χαιρετισμών προς το πρόσωπο της Παναγίας, όπως το ζήσαμε και το ζούμε κάθε Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η Παναγία καθιστά τον εαυτό της γέφυρα, διότι μας δείχνει πώς μπορούμε, φτάνοντας ενώπιον της, να δούμε τη ζωή όπως τη ζούμε και τη ζωή που ανοίγεται μπροστά μας αν περάσουμε δι’ αυτής προς τα εκεί. 

Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι, στο οποίο συναντούμε πολλά: την επιβίωση, την αναζήτηση σχέσεων, την αναζήτηση αναγνώρισης και καταξίωσης, την ικανοποίηση αναγκών, την αγάπη, την ανακάλυψη, διαμόρφωση, τροποποίηση και στερέωση της ταυτότητάς μας. 

Στην Υπέρμαχο Στρατηγό.

  

Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Σέργιος Πατριάρχης

* * *

Πρὸς τὴν Παναγία, πρὸς τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, ἀποτείνεται τὸ θαυμάσιο βυζαντινὸ τροπάρι «Τὴ ὑπερμάχω Στρατηγῷ», ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι ὁ ἐθνικὸς ὕμνος τοῦ ἀγωνιστικοῦ Βυζαντίου. Καὶ σὰν ἐθνικό μας ὕμνο ἔπρεπε νὰ τὸ κρατήσει καὶ ἢ ἀπελευθερωμένη Ἑλλάδα τοῦ 21, ἂν οἱ λόγιοι καὶ οἱ πολιτικοὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης εἶχαν τὴν ὀξυδέρκεια νὰ καταλάβουν τὴ σημασία ποὺ παίρνει ἡ Παράδοση στὴ ζωὴ τῶν ἐθνῶν καὶ δὲν ἔβλεπαν τὴν κλασικὴ Ἑλλάδα νὰ ἑνώνεται ἠθικὰ καὶ ἱστορικὰ μὲ τὸ ἀπελευθερωμένο Ἔθνος, δίχως τὴν ἔνδοξη καὶ μεγαλόπρεπη περίοδο τῆς Βυζαντινῆς χιλιετίας ποὺ μεσολάβησε καὶ σφυρηλάτησε τὴ νέα μας Ἑλληνοχριστιανικὴ συνείδηση. Δῆτε ὅμως. Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔκαμε τὸ μεταεπαναστατικὸ κράτος τὸ ἔκαμε μόνος του ὁ Ἑλληνικὸς Λαός. Ἔτσι κάθε φορὰ ποὺ ἕνα μεγάλο γεγονὸς τρικυμίζει τὴ ψυχή μας, τὸ βυζαντινὸ τροπάρι αὐθόρμητα ἀνεβαίνει στὰ χείλη μας καὶ σμίγει μὲ τοὺς στίχους τοῦ Σολωμοῦ. Καὶ πάλι αὐθόρμητα κάθε φορὰ ποὺ ἕνα ὑπόδουλο τμῆμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἑνώνεται μὲ τὴν ἑνιαία ἐλεύθερη πατρίδα, ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς ἀλληλοχαιρετᾶται μὲ τὴ θρησκευτικὴ φράση «Χριστὸς Ἀνέστη».

Στρατής Μυριβήλης

«Η Εκκλησία είναι η χώρα των Ζώντων όπου υπάρχει Ζωή και περίσσεια Ζωής, δηλαδή ο Χριστός!»

 

 

Άγιος Πορφύριος

Γέροντα, τα παιδιά μας κοιμούνται στην Εκκλησία, μήπως να μη τα φέρνουμε??

– Στο Καράβι να είναι κι ας κοιμούνται, επέμενε ο Γέροντας Πορφύριος.

Η Εκκλησία, είναι το Σκάφος του Χριστού!

Το Σώμα του Χριστού!

Το Στόμα του Χριστού!

Η Κιβωτός που μπαίνεις μέσα και σώζεσαι!!

Η Εκκλησία παιδί μου.. Είναι ένα μεγάλο Νοσοκομείο που εφημερεύει σε εικοσιτετράωρη βάση, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια.

Ένα Νοσοκομείο που εφημερεύει για όλους..

Για ασφαλισμένους και για ανασφάλιστους..

Για πλούσιους και για άπορους…

Για επώνυμους και για ανώνυμους και περιθωριακούς ανθρώπους…

Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο αντιμετωπίζεται κάθε νόσημα όσο βαθύ, όσο λοιμώδες και όσο θανατηφόρο κι αν είναι.

Χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι από το Άγιον Όρος

 

Ο μοναχός Επιφάνιος έδινε ιδιαίτερη γεύση στο κλασικό χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι χρησιμοποιώντας έναν ωραίο συνδυασμό μπαχαρικών και φυσικά το χταποδόζουμο.

Υλικά
Μερίδες: 5 -6 άτομα

1 χταπόδι, φρέσκο ή κατεψυγμένο, γύρω στο 1 κιλό, καθαρισμένο και πλυμένο

2 φύλλα δάφνης

1/2 κιλό κοφτό μακαρονάκι

2 κρεμμύδια, σε ψιλά καρέ

2 – 3 σκελίδες σκόρδου, σε φετάκια (ή όσο θέλουμε)

1 κουτ. σούπας πελτές

2/3 φλιτζ. τσαγιού ελαιόλαδο

κανέλα, μπαχάρι, κόκκινο γλυκό πιπέρι, κύμινο (από 1/6 κουτ. γλυκού – αν δεν μας αρέσει κάποιο, το παραλείπουμε)

αλάτι, μαυροπίπερο

Μαύρα ρούχα μακρυά μαλλιά!

 

Η Παναγία ως Γέφυρα της Ζωής και της Ελπίδας

  

Στην πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης, οι δυσκολίες, οι πειρασμοί και οι προκλήσεις αποτελούν αναπόφευκτα στοιχεία.

Μέσα σε αυτή τη διαρκή αναζήτηση νοήματος, η Παναγία αναδεικνύεται ως η γέφυρα που ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό, η οδός που οδηγεί από τον θάνατο στη ζωή.

Ο Άγιος Ιωσήφ ο Υμνογράφος την χαρακτηρίζει ως «γέφυρα όντως η μετάγουσα εκ θανάτου πάντας προς ζωήν», υπογραμμίζοντας τη μοναδική της θέση στην πνευματική πορεία των πιστών.

Η έννοια της γέφυρας δεν είναι τυχαία.
Όπως μια γέφυρα συνδέει δύο σημεία, έτσι και η Παναγία λειτουργεί ως σύνδεσμος μεταξύ της γήινης φθαρτότητας και της ουράνιας αθανασίας. 

Η παρουσία της δεν περιορίζεται σε ένα αφηρημένο θρησκευτικό σύμβολο, αλλά εκφράζεται έμπρακτα στη ζωή των ανθρώπων. Είναι η μητρική μορφή που παρηγορεί, που καθοδηγεί, που δείχνει τον δρόμο προς τη σωτηρία.

Στην Εκκλησιαστική παράδοση, η Παναγία εμφανίζεται ως στοργική μητέρα που συμπορεύεται με τα παιδιά της, προσφέροντας αγάπη και προστασία.

Η Παναγία δεν είναι απλώς ένα πρόσωπο της πίστης, αλλά μια ζωντανή παρουσία στην καθημερινή ζωή των πιστών.

Μέσα από τους Χαιρετισμούς, η Εκκλησία αναγνωρίζει τη σημασία της ως πνευματικού στηρίγματος.

Οι ύμνοι που απευθύνονται προς αυτήν αποτελούν μια έκφραση ελπίδας και εμπιστοσύνης.
Οι άνθρωποι την επικαλούνται σε στιγμές αδυναμίας, γνωρίζοντας ότι εκείνη θα μεσιτεύσει για αυτούς και θα τους καθοδηγήσει προς το φώς του Χριστού.

Η ζωή είναι ένα ταξίδι γεμάτο προκλήσεις και επιλογές.

Και σήμερα με αισιοδοξία !

  

 

Εκείνος που έχει το θάρρος να οραματίζεται,

Πρόγραμμα Μεγάλης Εβδομάδος 2025