Ο τηλεφωνητής....

Είναι κάποια ηχητικά μηνύματα στον τηλεφωνητή, που όταν τα ακούω, με καθηλώνουν.

Ίσως είναι ο τόνος της φωνής, το παράπονο, η πίκρα, ο καημός, η λαχτάρα, η ηλικία αυτού που μιλάει, συνδυασμένα όλα με ευπρέπεια και ευγένεια…
Παπούδες και γιαγιάδες με κουρασμένη φωνή μα δυνατή ακόμα ψυχή.
Κοριτσάκια διψασμένα για γρήγορες λύσεις.
Και συνήθως έτοιμες. Γονείς γεμάτοι αγωνίες.
Νέοι με ανασφάλειες.
Τα ακούω και νιώθω πράματα που δεν μπορώ να σου περιγράψω εδώ ακριβώς με λόγια.
Όπως έγινε χτες με κάποιον κύριο από ένα νησί, που πήρε να ζητήσει ευχές κα προσευχές, για μια κοπέλλα άνεργη, με τρία παιδιά, που αυτές τις μέρες έχει δικαστήριο, και θα της κόψουνε το ρεύμα..
Άστα, βράστα..

Και μετά από δύο λεπτά, ξαναπήρε ο άνθρωπος, για το τελικό χτύπημα: Ξέχασα να σου πω, πάτερ μου, η κοπέλα έχει κομμένο το ένα της πόδι.
Να τη θυμάσαι, σε παρακαλώ, να μην της κόψουνε το ρεύμα. Ευχαριστώ, πάτερ, την ευχή σου, και συγγνώμη για την ενόχληση…
Διαλύθηκα. Χτύπησε το κουδούνι, ήρθε το ντελίβερι με την πίτσα.
Μα το στόμα μου είχε στεγνώσει εντελώς κι η πείνα κόπηκε γι’ αυτή τη νύχτα…
Άφησα έξω δυο κομμάτια για το πρωί.. Η άλλη, μπήκε κατάψυξη.