Στα μετόχια του ουρανού…

                                           

Στον αείμνηστο Σταύρο Μωραϊτη

Θα γιόρταζες χτες. Τα τηλέφωνα θα έσπαγαν στο σπίτι. Κάποια γιορτή θα έστηναν οι φίλοι. Μια κιθάρα θα γλυκό έπαιζε. Πολλά τραγούδια θα ένωναν φωνές και αγκαλιές. 

Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα χτες. Δεν γινόταν. Έγιναν με τον τρόπο των Ορθοδόξων Χριστιανών. Κάποιο κερί άναψε, κάποια χείλη ψέλλισαν μια προσευχή ,ένα πρόσφορο προσφέρθηκε, κάποιος φίλος κληρικός μνημόνευσε, ένα δάκρυ κύλησε. Δεν συμμερίζομαι περί του χρόνου που απαλύνει τις μνήμες και τους πόνους των αγαπημένων που δεν είναι κοντά μας. Ο χρόνος απλά γαληνεύει μέχρι μια αφορμή να θεριεύσει πάλι και πάλι να γαληνεύσει κα πάλι να θεριεύσει. 

Ο χρόνος απλά κρατάει αποστάσεις από τα καινούργια και προσπαθεί να φθείρει τα περασμένα. Απλά με εσένα όλα αυτά δεν γίνονται. Μια βαθειά παλιά πληγή μα πάντα πληγή που ο καιρός αλλάζει δεν αλλάζει την θυμίζει και πονάει, πολύ, για την οικογένεια σου, για τους φίλους σου εκεί στον Άγιο Δημήτριο Ταμπουρίων, για όλους όσους σε γνώρισαν πολύ ή λίγο.

Πέρασαν χρόνια. Σίγουρα υπάρχουν φίλοι που έχουν να διηγηθούν πολλά πράγματα για σένα από μια κοινή ζωή που μοιραζόσασταν. Όνειρα, επιθυμίες, χαρές, συνάξεις σε κάποιο σπίτι, στην ενορία, στην πλατεία των Ταμπουρίων με το αυτοσχέδιο και αυθόρμητο γλεντοκόπι . Πολλά. Θα ήταν το μακρινό 1987, Ιούλιος, κατασκήνωση. Τότε γνωριστήκαμε για πρώτη φορά αν η μνήμη μου δεν με ξεγελά. Εγώ στην 7 ομάδα και εσύ στην 8. Κάθε μεσημέρι στην ώρα της μεσημεριανής ραστώνης ερχόσουν στην ομάδα και τα λέγαμε. Αστειευόμασταν με τον Νίκο Βλάχο που πάντα του αρέσανε τα πειράγματα μας και πάντα παραπονιόταν πως δεν τον αφήναμε να κοιμηθεί. 

Κάθε πρωί την ώρα της γυμναστικής καθόμασταν πίσω-πίσω τελευταίοι και παρωδούσαμε τις γυμναστικές ασκήσεις που έδειχνε ο Γιώργος Ανανιάδης.  Η  πλατεία τραντάζονταν από τα γέλια όταν ο Γιώργος μας κυνηγούσε μέχρι τελικής πτώσης και ήταν δύσκολο κανείς να του ξεφύγει. Τις βραδιές στην πλατεία του Αγίου Αθανασίου έχουν μείνει αξέχαστες οι συμμετοχές σου στα σκετσάκια του Γιάννη Κατσαμπάκη. Και ύστερα ήρθαν όλα αυτά τα νέα τα κακά και όλα αυτά που χωρίζουν τους ανθρώπους προσωρινά. Και μετά ήρθε αυτό το γλυκό σφίξιμο στην καρδιά, το συνοφρυωμένο μας πρόσωπο που κάπου ψάχνει το βλέμμα σου. 

Πέρασαν χρόνια αλλά όσοι σε γνώρισαν πολύ ή λίγο σίγουρα δεν θα ξεχάσουν ποτέ το φωτεινό σου πρόσωπο, το πλατύ και γεμάτο χαμόγελο σου, την εύθυμη σου διάθεση και τόσα άλλα. Εκεί στα μετόχια του ουρανού ο δικός μας Σταύρος με την δική του παρρησία στο Θεό προσπαθεί να σηκώσει και πάλι τον δικό μας Σταυρό…

Κώστας Ζουρδός

 

 

Ευχαριστούμε τον αγαπητό φίλο Κώστα Ζουρδό και για αυτή του την αναφορά. Αναφορά στην ιστορία και στην μνήμη μας. Ο αδελφός μας Σταύρος μας λείπει αλλά ταυτόχρονα για όλους εμάς είναι ένας πρεσβευτής πρός τον Κύριό μας. Προσωπικά θυμάμαι τις στιγμές τις όμορφες στην ενορία μας αλλά και στην κατασκήνωση καθώς επίσης και τις ώρες της δοκιμασίας του στις οποίες έδειξε πολύ υπομονή και καρτερία. Τον στερηθήκαμε με την ξαφνική απώλεια του από κοντά μας. Οι προσευχές μας στην Αγία Πρόθεση τον κάνουν πάντα μέτοχο της λειτουργικής μας συνάξεως και ημνήμη μας κρατά ζωντανή την παρουσία του στην συνέχεια της ζωής μας.

 

π. Πολύκαρπος Μπόγρης