Ο Παράδεισος δεν είναι μακριά μας.

Είναι όμορφο να διαβάζεις δυο ωραίες σε περιεχόμενο σελίδες. Να θαυμάζεις μια ανθισμένη γλάστρα ή να απολαμβάνεις μια δύση ηλίου. Όμορφο είναι να δέχεσαι ένα αγνό χαμόγελο. Να φέρνεις στο νου μια σκέψη ελπίδας, να οραματίζεσαι ένα αύριο καλύτερο.

Είναι ωραίο να αναπαύεται μ’ ευγνωμοσύνη το μάτι σου πάνω στην καθαρή μοκέτα του δωματίου ή στο συγυρισμένο συρτάρι σου, αλλά και ν’ απολαμβάνεις -γιατί όχι;- μια πετυχημένη λιχουδιά.

Είν’ όμορφο να προσπαθείς να μη σε κουράζει η σκέψη της ανημπόριας που περνάς, γιατί αύριο θα ‘χεις λάβει «συν τω πειρασμό και την έκβαση» με τη δύναμή Του.

Να πιστεύεις στον εαυτό σου είναι πολύ όμορφο, αν και βλέπεις -εσύ όσο κανείς άλλος- την αδυναμία σου να είσαι καλός. Να εκτιμάς την προσπάθεια σου και την ανεπιτήδευτα αγαθή σου θέληση να γίνεσαι καλύτερος.

Όμορφο είναι να πιστεύεις το καλύτερο και για τους άλλους. Και πίσω από τον άδικο κάποτε λόγο τους, να ψάχνεις να βρεις τον κρυφό άγνωρό σου πόνο τους, που έστειλε τη χολή στα χείλη τους. Να λες δυο λόγια ικεσίας γι’ αυτούς και να ευχαριστείς αμέσως Εκείνον που θα τους θεραπεύσει.

Είναι όμορφο να στηλώνεις το βλέμμα καθημερινά στη Ματιά του Πανάγαθου Θεού σου κι ανοίγοντας την καρδιά να στέλνεις το φως Της βαθειά σου. Την Αγάπη και την Ελπίδα να στέλνεις, ότι είσαι ο ελεημένος Του.

Κι ύστερα φέρνοντας τούτο το φως στη δική σου ματιά να το χαρίζεις παντού.

Στην κοπέλα που σ’ εξυπηρέτησε πίσω από την γκισέ, στον μικρό που σκούπισε τα τζάμια τ’ αυτοκινήτου σου. Στον συνταξιδιώτη μέσα στο τρένο, π’ αθέλητα σε πάτησε. Στη γριά μητέρα σου που ζει και σήμερα την παραξενιά της.

Είναι όμορφο μπαίνοντας κάθε πρωί στο δρόμο της καθημερινότητας, να ‘σαι πρόθυμος να χαμογελάσεις. Και το χαμόγελο σου αυτό να δίνει όλους το μήνυμα ότι: Ο Παράδεισος δεν είναι μακριά μας, αλλά κουρνιάζει μέσα μας.

Με την καλοσύνη που θα ντυθούμε. Στην ελπιδοφόρα προσμονή που δε θα διώξουμε από μέσα μας. Στο ζεστό χειροκρότημα που θα χαρίσουμε. Στο κομμάτι της σοκολάτας που θα στερηθούμε για να τη χαρεί κάποιο παιδί.

Είναι όμορφο να ‘σαι πιστός στην αποστολή που κλήθηκες να επιτελέσεις πάνω στη γη: Να είσαι ο χαρούμενος άνθρωπος. Ένα ζωντανό μήνυμα χαράς γιατί «ζει Κύριος ο Θεός»!

Ω, ναι είναι πολύ -πολύ όμορφο να δέχεσαι τη δωρεά του Παράδεισου που σου χαρίζεται και να γίνεσαι έν’ άγγιγμα παραδείσου για τον καθένα είτε αυτός ζει μαζί σου, είτε λαχαίνει να περνά απ’ το διάβα σου.

Ας είναι να ζήσουμε ένα καλοκαίρι χαράς, μέσα στην καλοσύνη, την αγάπη και την ομορφιά του Θεού μας.

Πηγή: Από το περιοδικό «Ο Παπουλάκης»Είναι όμορφο να διαβάζεις δυο ωραίες σε περιεχόμενο σελίδες. Να θαυμάζεις μια ανθισμένη γλάστρα ή να απολαμβάνεις μια δύση ηλίου. Όμορφο είναι να δέχεσαι ένα αγνό χαμόγελο. Να φέρνεις στο νου μια σκέψη ελπίδας, να οραματίζεσαι ένα αύριο καλύτερο.

Είναι ωραίο να αναπαύεται μ’ ευγνωμοσύνη το μάτι σου πάνω στην καθαρή μοκέτα του δωματίου ή στο συγυρισμένο συρτάρι σου, αλλά και ν’ απολαμβάνεις -γιατί όχι;- μια πετυχημένη λιχουδιά.

Είν’ όμορφο να προσπαθείς να μη σε κουράζει η σκέψη της ανημπόριας που περνάς, γιατί αύριο θα ‘χεις λάβει «συν τω πειρασμό και την έκβαση» με τη δύναμή Του.

Να πιστεύεις στον εαυτό σου είναι πολύ όμορφο, αν και βλέπεις -εσύ όσο κανείς άλλος- την αδυναμία σου να είσαι καλός. Να εκτιμάς την προσπάθεια σου και την ανεπιτήδευτα αγαθή σου θέληση να γίνεσαι καλύτερος.

Όμορφο είναι να πιστεύεις το καλύτερο και για τους άλλους. Και πίσω από τον άδικο κάποτε λόγο τους, να ψάχνεις να βρεις τον κρυφό άγνωρό σου πόνο τους, που έστειλε τη χολή στα χείλη τους. Να λες δυο λόγια ικεσίας γι’ αυτούς και να ευχαριστείς αμέσως Εκείνον που θα τους θεραπεύσει.

Είναι όμορφο να στηλώνεις το βλέμμα καθημερινά στη Ματιά του Πανάγαθου Θεού σου κι ανοίγοντας την καρδιά να στέλνεις το φως Της βαθειά σου. Την Αγάπη και την Ελπίδα να στέλνεις, ότι είσαι ο ελεημένος Του.

Κι ύστερα φέρνοντας τούτο το φως στη δική σου ματιά να το χαρίζεις παντού.

Στην κοπέλα που σ’ εξυπηρέτησε πίσω από την γκισέ, στον μικρό που σκούπισε τα τζάμια τ’ αυτοκινήτου σου. Στον συνταξιδιώτη μέσα στο τρένο, π’ αθέλητα σε πάτησε. Στη γριά μητέρα σου που ζει και σήμερα την παραξενιά της.

Είναι όμορφο μπαίνοντας κάθε πρωί στο δρόμο της καθημερινότητας, να ‘σαι πρόθυμος να χαμογελάσεις. Και το χαμόγελο σου αυτό να δίνει όλους το μήνυμα ότι: Ο Παράδεισος δεν είναι μακριά μας, αλλά κουρνιάζει μέσα μας.

Με την καλοσύνη που θα ντυθούμε. Στην ελπιδοφόρα προσμονή που δε θα διώξουμε από μέσα μας. Στο ζεστό χειροκρότημα που θα χαρίσουμε. Στο κομμάτι της σοκολάτας που θα στερηθούμε για να τη χαρεί κάποιο παιδί.

Είναι όμορφο να ‘σαι πιστός στην αποστολή που κλήθηκες να επιτελέσεις πάνω στη γη: Να είσαι ο χαρούμενος άνθρωπος. Ένα ζωντανό μήνυμα χαράς γιατί «ζει Κύριος ο Θεός»!

Ω, ναι είναι πολύ -πολύ όμορφο να δέχεσαι τη δωρεά του Παράδεισου που σου χαρίζεται και να γίνεσαι έν’ άγγιγμα παραδείσου για τον καθένα είτε αυτός ζει μαζί σου, είτε λαχαίνει να περνά απ’ το διάβα σου.

Ας είναι να ζήσουμε ένα καλοκαίρι χαράς, μέσα στην καλοσύνη, την αγάπη και την ομορφιά του Θεού μας.

Από το περιοδικό «Ο Παπουλάκης»

Πηγή:  Βήμα Ορθοδοξίας