Οι λέξεις δεν είναι τοσο "δυνατές" για να φωνάξουν "ευχαριστώ".

 Της Παναγιώτας Νικολοπούλου*

Και να που ενα ακόμα ταξίδι έφτασε στο τέλος του.. ένα ταξιδι γεματο χαμόγελα, συναισθήματα και συγκίνηση.. ένα ταξίδι, αναμνήσεις που θα μείνουν χαραγμένες στην καρδιά μου, σαν ενας μικρός σπόρος που θάφτηκε βαθιά μέσα στο χώμα και αργά αργά θα αρχίσει να φυτρώνει χαρίζοντας μια νέα ζωή!.. 

Έτσι μπορώ να περιγράψω αυτή την μοναδική εμπειρία που με έκανε να επαναπροσδιορίσω τι σημαίνει ζωή, αγάπη, ευτυχία, λύπη και δυστυχία... Να δω και να ζήσω πράγματα που ούτε φανταζόμουν-αλλα ούτε με είχα ικανή- ! 
Αυτά που θεωρούσα σημαντικά και δεδομένα δεν υπάρχουν πια! Έχουν χάσει την σπουδαιότητα τους γιατί επαναπροσδιορίστηκε η σημασία τους από την αρχή. 

Βλέπεις αυτά τα μικρά "σοκολατάκια" να σου χαμογελάνε και ξέρεις οτι δεν εχουν φα'ί', ρούχα, παπούτσια.. κάποια ούτε πατέρα, άλλα ούτε καν μητέρα.. δεν εχουν λεφτά να πάνε στο σχολείο και δουλέυουν μήνα παρά μήνα για να μπορέσουν να πληρώσουν τα μαθήματα τους (πράγματα απλά και τόσο δεδομένα).. αυτά τα παιδιά όμως, ειναι πιο δυνατά και πιο ευτυχισμένα από μένα,γιατί αυτά ξέρουν τι έχουν και τι όχι, ξέρουν για τι πρέπει να παλέψουν, για ποιον λόγο να αγωνιστούν και τι θα καταφέρουν! Ενώ εγώ από την άλλη δεν εκτιμώ ο,τι έχω γιατί δεν ξέρω πόσα ΠΟΛΛΑ έχω..  

Λένε ότι ο γραπτός λόγος ειναι ο πιο σαφής και άμεσος τρόπος να περιγράψεις αυτά που νιώθεις,γιατι μπορείς να τα βαλεις όλα σε μια σειρα! Εγω όμως τώρα νιωθω ανίκανη να μεταφέρω όλα αυτά που έχω μέσα μου.. γιατί οι λέξεις δεν ειναι τοσο "δυνατές" για να φωνάξουν ευχαριστώ, δεν είναι τόσο ζωντανές για να εκφράσουν τα συναισθήματα μου, δεν ειναι τόσες πολλές για να χωρεσουν σε λίγες γραμμές αυτές τις δύο εβδομάδες! 

Όσα και να γράψω δεν θα είναι αρκετά για να απεικονίσουν όλα αυτά που είδα, έζησα και ένιωσα.. την αγάπη που εξέλαβα,την φιλοξενία που μου χάρισαν, τα χαμόγελα που εισέπραξα,τις αγκαλίες που κέρδισα και τα δάκρυα που έχυσα.. Ένα ταξίδι στην Ουγκάντα -the pearl of Africa- κ η φράση αποκτάει νόημα! Η πιο φτωχή και ταυτόχρονα η πιο πλούσια και ευλογημένη χώρα. 6η ιεραποστολή στην μέση του πουθενά και εγώ σε ένα ρόλο να βοηθήσω και να συνεισφέρω! 
(Ποιος θα το περίμενε;!).. και εκεί που νομίζεις οτί θα πας να δώσεις μια ελπίδα φωτός, βρίσκεσαι να σκέφτεσαι οτι εσύ τελικα είσαι αυτή που χρειάζεται ένα χερι "σωτηρίας" από τον εκσυγχρονιστικό-γρήγορο και "ψεύτικο" τρόπο ζωής που σε έχει ρουφήξει και δεν σου έχει διδάξει τι θα πει χαρά,αγάπη - αγνή και αθώα,χωρίς περιορισμούς και ανταλλαγματα.. τέτοιες σκέψεις σε περιτριγυριζουν μέχρι να έρθει το "σοκολατάκι" να σου πιάσει το χέρι, να σου χαμογελάσει και να σε κοιτάξει με αυτά τα τεράστια λαμπερά του μάτια! Τότε τα ξεχνάς όλα! Αρχιζεις να τρέχεις, να παίζεις, να πέφτεις, μέχρι και να κυλιέσαι στο χώμα ( ναι ναι! Έκανα και βαρελάκι!), χωρίς να σε νοίαζει αν θα χτυπήσεις, λερωθείς ή βραχείς απο την ξαφνική μπόρα που ξέσπασε! Γίνεσαι μικρό παιδί και ταξιδεύεις πίσω στον χρόνο, εκεί που δεν υπήρχαν πρέπει και μη.. περιγράφονται όλα αυτα με λέξεις ή μπορούν να απαθανατιστούν με μία φωτογραφία; 

Θυμάμαι που ξυπνάγαμε το πρωί μετά από ένα ακόμα ξενύχτι γέλιου με τα παιδιά και τον π. Εφραιμ.. δεν μπορω να μην κάνω μια παρένθεση για αυτή την τρομερή παρέα.. η Ακριβή έδινε ρεσιτάλ και τα πειράγματα δίναν και επαιρναν! Τα "μουγκολε" (Δεσποινα και Γιώργος) πέταγαν την μία ατάκα μετά την άλλη! Η Χριστίνα και ο Γιάννης ( διδυμο φωτια) περιγράφαν ένα ακόμα επεισόδιο γέλιου και τρέλας με τόση παραστατικότητα που έκαναν την Κωσταντίνα να μην μπορεί να αναπνεύσει από το γέλιο! Και κάπου εκεί ο Γιώργος τσίμπαγε κάτι λίγο από το φαί.. Το τελειωτικό χτύπημα:η χαρακτηριστική ατάκα του π.Εφραίμ "πατε καλααα;" μετά απο μια ξαφνική παρέμβαση από μένα τραγουδώντας Αλίκη Βουγιουκλάκη! (Ενα χάος! Δεν ξέρω πως μας άντεξε). 

Το πρωί μας περίμενε ο "κύριος"Ανκο Σόζι με τα παιδιά και τον Χριστόφορο και τον Νουσουμπουγκα για μια ακόμα διαδρομή σαφάρι, γεμάτη λακούβες, τραντάγματα και οχταράκια πάνω στην άσφαλτο -όχι ότι μας εμπόδιζε αυτό να κοιμηθούμε ακόμα και αν ταρακουνιόμασταν, δεν βολευόμασταν, δεν χωράγαμε ή ξέραμε ότι όταν κοιμηθεί ένας,κάποιος άλλος φτιάχνει ολόκληρο άλμπουμ από φωτογραφίες-. Εν τέλει φτάναμε στο Λουγκουζί όπου μας περίμεναν με ανυπομονησία οι σοκολατένιες φατσούλες και πλέον χανόταν κάθε ίχνος νυστας και κούρασης!  

Μαζευόμασταν και κάναμε τον Όρθρο και έπειτα την έπαρση της σημαίας! Πόση εντύπωση μου είχε κάνει το πόσο ήσυχα έμπαιναν και κάθονταν τα παιδιά στην εκκλησία-η οποία γέμιζε χωρίς να το καταλάβω,ενώ εγώ άκουγα σχεδόν μαγεμένη τις ψαλμωδίες ακόμα και αν δεν τις καταλάβαινα-παρακολουθούσαν με τόση ευλάβεια την λειτουργία και περίμεναν την Θεία κοινωνία όλα σε μια σειρά χωρίς να ακούγονται,με τα χέρια σταυρωμένα στον θώρακα. Έπειτα πρωινό:τσαι και ψωμί, και μετά ατέλειωτο παιχνίδι μέχρι να πέσεις κάτω απο τον ιδρώτα,ενώ τα ακούραστα "σοκολατάκια" το θεωρούσαν κ αυτό μέρος του παιχνιδιου ! 

Μεσημεριανό Καούγκα, φασόλια και Κατόγκο - "αντιμαλαριογονο και μπουκωτικο!" Συνέχεια με παιχνίδι, αγώνες και κατασκευές μέχρι να παει 5 οπού γινόταν η παράκληση, η έπαρση και η επιστροφή στο σπίτι εξαντλημένοι, λερωμένοι αλλά γεμάτοι από αυτά τα παιδικά γέλια,νάζια και αγκαλιές! Στο σπίτι μας περίμεναν τα κορίτσια, με την Φλάβια, τον Νεκταρ και τον "πατερ"το δεύτερο παιδί του παπαΓιώργη (άλλες φάτσες για φίλημα) και τον π.Γεώργιο που μας ρωταγε καθε μέρα πως είμαστε..Μέχρι που πέρασαν οι μέρες σε αυτόν τον μικρό παράδεισο και ήρθε η μέρα του αποχαιρετισμού, και των δακρύων!  

Πως να ξεχάσεις τα λόγια του π.Γεωργίου, της δικής μας "Τζατζα Μουτσάρα" και των παιδιών, που ενα "mzungu " και μία αγκαλία ήταν αρκετά να σε κάνουν να πλαντάξεις; Εγώ πως να σας ευχαριστήσω για αυτό το μάθημα ζωής που μου δώσατε; π.Γεώργιε -Φλάβια για την φιλοξενία που δεν ανταποδίδεται; "Τζατζα Μουτσάρα" για την στοργή και την καθημερινή σου βοήθεια και συνεισφορά-με τις γυναίκες του χωριου; Παιδιά μικρά και μεγάλα για τις τόσες στιγμές χαράς και γέλιου που δεν ξεχνιούνται; π.Εφραιμ για την ευκαιρία που μου δώσατε να ζήσω όλο αυτο το μαγευτικό ταξίδι;" Bazungu" που μαζι σας πέρασα δυο τόσο ξεχωριστές εβδομαδες; Ενα ευχαριστώ δεν αρκεί, αλλά ειναι το μόνο που μπορώ να πω και νιώθω τόσο έντονα-βαθιά και αληθινά μεσα μου, με όλη του την σημασία!
* Η Παναγιώτα Νικολοπούλου είναι ψυχολόγος και βοήθησε εθελοντικά στην 6η αποστολή της Ιεράς μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα .Την ευχαριστούμε "από καρδιάς"πολύ,Ο Θεός να την ευλογεί.