Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών.

Είχα καιρό να πάω στα κοιμητήρια.
Τί ήσυχα που ήταν;
----------
Οι πρωταγωνιστές του τόπου αυτού δεν έχουνε απαιτήσεις, δεν κάνουνε παράπονα, δεν ζητάνε πρωτοκαθεδρίες, δεν διεκδικούν δικαιώματα. 

Τίποτα. Μονάχα προσδοκούν. Προσδοκούν μέσα στην εύλαλη σιωπή τους την Ανάσταση.

----------
Και για μας που βαδίζουμε αναμεσά τους -πολλές φορές θρηνώντας και κλαίγοντας, κοιτώντας το χώμα- τα κυπαρίσσια μας δείχνουν και τον δικό μας προορισμό. Σαν βέλη πορείας μας θυμίζουν το πατρικό μας. Τον ουρανό.