"Η Αγία Μεθοδία είναι η καλύτερή μου φίλη", μακαριστός παπά Κώστας Βαστάκης.

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Προικονήσου κ. Ιωσήφ

 

Χθες το βράδυ κοιμήθηκε ο παπάς που με βάφτισε. Απ' τις παλιές φωτογραφίες ξεχώριζε απ' τα κόκκινά του γενιά. Ως παιδί όμως θα τον θυμάμαι ασπρισμένο, μ' εκείνα τα καταγάλανα μάτια που δεν είχαν τίποτε να κρύψουν. Πονούσε; Το έβλεπες. Ήταν χαρούμενος; Το έβλεπες επίσης. 

Κάθε τρεις Κυριακές ερχόταν στο εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων -εκ περιτροπής από τον Άγιο Γεώργιο Κυψέλης στον οποίον ήταν προϊστάμενος. Μια φορά, ήμουν δεν ήμουν οκτώ χρονών, με άκουσε να ψάλλω και μου είπε να μη ξαναμπώ στο ιερό, να πηγαίνω στο ψαλτήρι, γιατί ήμουνα -λέει- σωστός: αυτή η “απαγόρευση” καθόρισε τη ζωή μου.

Τον θυμάμαι να βγαίνει στην Ωραία Πύλη την ώρα των Αίνων κρατώντας έναν ξεχαρβαλωμένο “Συνέκδημο” και να ψάλλει μαζί με τον ψάλτη. Δεν τον άκουσα να ψάλλει δυνατά ποτέ. “Δεν έχει αξία να ψάλλεις δυνατά, όσο όσο. Το λίγο αγαπάει ο Θεός, το υπερβολικό ποτέ”. 

Ήταν Κυριακή της Απόκρεω και ψάλλαμε εκείνα τα τροπάρια σε ήχο πλ β' που λένε για τη Δευτέρα Παρουσία: “...την ημέρα τρέμω εκείνη την ώρα όπου βίβλοι ανοίγονται και τα κρυφά, φανερά γίνονται”. Σταματά τη ψαλτική, αγκομαχεί και με γεμάτα μάτια βγάζει αναστεναγμό “Παναγιά μου! Αχ Παναγιά μου!” Και συνέχισε να ψάλλει.

Πολλές φορές τον θυμάμαι να σταματάει τις ευχές και να βγαίνει έξω να εξηγεί στον κόσμο. Είχε μεγάλη αγάπη στο λαό και στα γράμματα. Μια φορά, με πήρε να κάνουμε Ευχέλαιο κάπου. Εγώ, μικρός, έκανα λάθη στην ανάγνωση των Αποστόλων. Την Κυριακή που τον ξανάδα, είχε πάρει ένα τευχίδιο του Ευχελαίου κι είχε υπογραμμίσει με κόκκινο τα λάθη που 'χα κάνει. “Την επόμενη φορά, θα σ' εξετάσω... Να μου διαβάσεις σωστά τις περικοπές! Να μη κάνεις λάθη, πρόσεχε!”. 

Αυτό θα πει παιδαγωγική. Ούτε φωνές, ούτε τίποτε. Τόσα χρόνια δεν τον άκουσα να υψώνει φωνή ποτέ, παρά μόνο μια φορά, σ' ένα κήρυγμα, σα τώρα το θυμάμαι: " Είναι ντροπή, να μιλάμε τη γλώσσα του Ευαγγελίου και των Πατέρων της Εκκλησίας και να γινόμαστε Ιαχωβάδες και Προτεστάντες... Είναι ντροπή να είμαστε αδιάβαστοι! Όλα μας τα έδωσε ο Θεός! Κι εμείς; Μεταξεταστέοι!”.

Πάντα τον θυμάμαι με την ίδια γαλανή στολή. Ερχότανε για Πρόθεση κατά τις έξι κι έλεγε, έλεγε ονόματα...Σταματημό δεν είχε. Γιος Ιερομάρτυρα της Εκκλησίας που μαρτύρησε στον Εμφύλιο, ο παπα Κώστας αγαπούσε τους Αγίους πολύ. Καθότανε μετά τη Λειτουργία και μας έλεγε ιστορίες για τους αγίους της πατρίδας του, της Ευρυτανίας. Είχε γράψει και το “Ευρυτανικόν Λειμωνάριον”. 

Πάνω απ' όλους όμως αγαπούσε την Παναγία και κάθε τρεις και λίγο μνημόνευε σιωπηλά τ' όνομά της. Αγαπούσε την Παναγία και την Αγία Μεθοδία απ' την Κίμωλο που σήμερα γιορτάζει.

Όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί, όπως κάθε χρόνο είχα στο νου μου να τον πάρω τηλέφωνο να του ευχηθώ για την Αγία Μεθοδία. Με πρόλαβαν τα νέα. Ο παπα Κώστας αγαπούσε την Αγία πολύ και τηνε γιόρταζε. Ήταν αυτός που είχε εκδώσει το Βίο και τα Θαύματά της. Την αγαπούσε τόσο που 'λεγε: “εμένα η Αγία Μεθοδία είναι η καλύτερή μου φίλη!”.

Ο πατήρ Κωνσταντίνος Βαστάκης, εκοιμήθη χθες το βράδυ που ξημέρωνε η μνήμη της καλύτερής του φίλης, Αγίας Μεθοδίας.

Σπουδαίος άνθρωπος. Άνθρωπος του Θεού. Να μας ευλογεί
γιατί το 'χουμε ανάγκη