Ὁ ἀκήρυχτος πόλεμος στὴν ἄσφαλτο…!!!

Κάθομαι μόνος, μέσ’ τῆς ἐρημιᾶς τὸ δάσος… ἀπολαμβάνω τὴ φύση… ἀπολαμβάνω τὴν ἠρεμία… μακρυὰ ἀπὸ τὴν τύρβη τῆς πόλης… μακρυὰ ἀπὸ τὴ βαβούρα ποὺ δημιουργεῖ τὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται συνεχῶς σὲ κίνηση…!

Ἡ μόνη φασαρία ποὺ διακόπτει αὐτὴ τὴ γαλήνια στιγμή, εἶναι τὰ τιτιβίσματα τῶν πουλιῶν καὶ τὰ βελάσματα τῶν ἀρνιῶν… μὲ τὴ συνοδεία τοῦ ποιμενικοῦ αὐλοῦ…!

Δὲν ξέρω… δὲν θέλω νὰ ξέρω… δὲν θέλω νὰ γνωρίζω τί γίνεται γύρω μου… θέλω, ἁπλῶς, τὴν ἡσυχία μου…! θέλω νὰ ζῶ, ὅπως, παλιά…!

Ὄχι! Ὄχι! δὲν εἶμαι ἀπόκοσμος, οὔτε σὲ θεωρῶ ὑπόκοσμο…!

Θέλοντας, ὅμως, καὶ μή, συνηθίζω νὰ ζῶ σὲ αὐτὸν τὸν σύγχρονο κόσμο…!!! σὲ αὐτὸν τὸν σύγχρονο κόσμο, ὁ ὁποῖος καθημερινὰ μὲ γεμίζει ἄγχος… νευρικότητα… ταραχή… καὶ ἕνα σωρὸ ἄσχημα μαντάντα…!!! Μαντάτα ποὺ ὄχι μόνο σὲ ψυχοπλακώνουν… μαντάτα ποὺ σὲ συνοδεύουν σὲ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη ζωή…!

Καὶ ξαφνικά, ἀνατριχιαστικοὶ ἦχοι… ἀπόκοσμα μουγκρητά… διαταράσουν τὴν ἠρεμία τῆς πόλης…!

Τί ἔγινε, φίλε μου, ἀλλάζει ὁ κόσμος;

Ὄχι, φίλε μου, ὄχι! εἶναι ἡ ὤρα τῆς ἀλλαγῆς γιὰ τὴ νέα γενιά…(;)

Τότε, κανένα μηχανοκίνητο δὲν λύγισε ποτέ…! Δὲν εἶχαν παθητικὰ οὔτε ἐνεργητικὰ ἀσφάλεια…! Δὲν εἶχαν ἀερόσακους…! Δὲν εἶχαν πίσω ζῶνες… δὲν εἶχαν ἡλεκτρικὰ παράθυρα… οὔτε καταλύτες… οὔτε δερμάτινα καθίσματα… οὔτε ἡλιοροφές…! Δὲν εἶχαν immobilizer, οὔτε ὑδραυλικὸ τιμόνι…!

Μά…! τί εἶχαν τότε;

Εἶχαν τὸν σεβασμό μας… εἶχαν ὁδηγοὺς ποὺ ἔκαναν μπράτσα, γιὰ νὰ τὰ ὁδηγήσουν… εἶχαν λαμαρίνες, ἕτοιμες νὰ θυσιαστοῦν, γιὰ νὰ προστατέψουν τὸν ἐπιβάτη τους…!!!

Τώρα, ἀπὸ τὸ μηχανοκίνητο τετράτροχο, πήγαμε στὸ αὐτοκίνητο μὲ τουρμπίνες καὶ μηχανὲς ἐκρήξεως…!!!

Ἀπὸ τὸ ποδήλατο στὶς μοτοσυκλέτες μὲ δίχρονο ἢ τετράχρονο κινητήρα…!!!

Αὐτοκίνητα καὶ μηχανὲς μεγάλου κυβισμοῦ… καὶ ὅλα αὐτὰ στὸ ὄνομα μιᾶς καλύτερης ζωῆς…!

Καὶ ἡ ὑποτιθέμενη “καλύτερη ζωή” ἔφτασε…!!!!!!

Καθημερινά, οἱ σειρῆνες τῆς πυροσβεστικῆς καὶ τῶν ἀσθενοφόρων διαπερνοῦν ὅλο μας τὸ εἶναι… ὁ ἐπιθανάτιος ρόγχος περιμένει στὴν ἑπόμενη στροφή…!!!

Κρύα καὶ στεγνὴ ἡ κάθε βραδυά… ὁ θάνατος καραδοκεῖ, μᾶς περιμένει…!

Χωρὶς κανένα λόγο… χωρὶς καμμιὰ αἰτία… χάνεται ἡ ζωή μας… λὲς καὶ τὸ αἷμα ποὺ κυλᾶ στὶς φλέβες μας, σαπίζει συνεχῶς…!

Δὲν εἶναι ποὺ μὲ τρομάζει ὁ θάνατος, ὄχι, φίλοι μου…! ἁπλῶς, δὲν θὰ ἤθελα νὰ εἶμαι παρών, ὅταν καὶ ὅποτε συμβεῖ…!

Σάρκες ματωμένες… φρικτὰ κομματιασμένες… δάκρυα και κραυγές… φιγοῦρες μαυροφορεμένες, πικρὰ στεναχωρημένες…!

Ἕνα ἔγκλημα, καὶ μιὰ γενοκτονία… συντελεῖται καθημερινὰ στοὺς Ἑλληνικοὺς δρόμους…!

Τὸ σύγχρονο αὐτοκίνητο ἔχει μετατραπεῖ σὲ ὑπερόπλο… ἡ ἄσφαλτος βάφτηκε​​ κόκκινη…!

Τὰ στοιχεῖα συγκλονιστικά «γιὰ τὸν καρκίνο στοὺς Ἑλληνικοὺς δρόμους»…

«Εἶναι σὰν νὰ πέφτει κάθε μέρα σὲ μιὰ κατοικημένη περιοχή, ἕνα μικρὸ ἀεροσκάφος τῆς ἀεροπλοΐας μὲ 20 ἐπιβάτες», δήλωσε ὁ Ἀναστάσιος Μαρκουίζος, στὴν Μόνιμη Ἐπιτροπὴ Ὁδικῆς Ἀσφάλειας…!

Μέσα σὲ ἕνα χρόνο εἴχαμε 1.600 νεκροὺς καὶ 20.000 τραυματίες σὲ τροχαῖα ἀτυχήματα….!

Κάθε μέρα ἔχουμε πέντε νεκρούς, πέντε τετραπληγικούς, 10 παραπληγικούς, 60 τραυματίες, ἐνῶ δεκάδες χιλιάδες εὐρώ, εἶναι τὸ κόστος σὲ ὑλικὲς ζημιές…!

Οἱ ἡλικίες…; ὤχ Θεέ μου! 18-44 ἐτῶν…!!!

Καὶ ὁ “φόρος αἵματος” στὴν ἄσφαλτο, ὁλονὲν καὶ αὐξάνει… ὁλοένα γίνεται καὶ πιὸ βαρύς…!

Τὸ μέλλον μοιάζει μὲ φέρετρο καὶ ἡ ἀνάσα στάχτη… καὶ ἡ ζωή μας κατάντησε, σύντροφος τοῦ θανάτου…!

Ὁ θάνατος, φίλοι μου, εἶναι σίγουρος… ἡ ὤρα του, δὲν εἶναι σίγουρη…!

Γιατί νὰ βιαστοῦμε;

Στὸ ὄνομα τοῦ κέρδους τῶν βιομηχανιῶν αὐτοκινήτων, τῶν πρώτων ὑλῶν, καὶ τῆς ἐκμετάλλευσης τῶν λαῶν… ἂς μὴ θυσιάζουμε τόσο εὔκολα τὴ ζωή μας…!

Τὸ δῶρο αὐτὸ τῆς ζωῆς, μᾶς δόθηκε γιὰ νὰ τὸ διαχειρισθοῦμε καλῶς… Ἂς μὴν κόψουμε τὸ νῆμα τῆς ζωῆς, τόσο ἀπότομα καὶ φανερὰ καὶ μὲ τόσο πάταγο, ὅπως πέφτει ἡ ἀστραπή…!!!

Εἶναι ἄδικο, νὰ βλέπεις τὰ ἀγαπημένα σου πρόσωπα νὰ χάνονται στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας…!

Τὸ ὄνειρο τῆς μάνας, εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ…!

Τὸ ὄνειρο τοῦ παιδιοῦ, εἶναι ἡ ζωή του…!

Ἡ ζωή, φίλοι μου, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἕνα ποτήρι ζεστὸ γάλα…!

Ὁ Ἰαβέρης, ἔδωσε μιὰ συμβουλή, σὲ ὅλους τοὺς ὁδηγούς, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ἡ λύση τοῦ προβλήματος, εἶναι ἡ αὐτοεκτίμηση. Καθένας, πρέπει νὰ ξέρει πόσο ἀνεκτίμητος καὶ λατρεμένος εἶναι… καὶ πόσο θὰ λείψει ἀπὸ τὰ παιδιὰ ἢ τοὺς γονείς του, ἂν ἐμπλακεῖ σὲ μιὰ ἀνόητη σύγκρουση, ἐπειδὴ τὸ μυαλό του, εἶναι στὰ κάγκελα….! Ἂν θέλουμε, ἄμεσα, νὰ μειώσουμε τὸ ὁδικὸ ἔγκλημα, κάθε πρωί, ἂς κοντοσταθοῦμε καὶ ἂς σκεφτοῦμε πόσες ἀγκαλιὲς μᾶς περιμένουν τὸ ἀπόγευμα».

Οἱ πόλεμοι, φίλοι μου, ἀρχίζουν, ὅπως τὰ παραμύθια: «Μιὰ φορὰ καὶ ἕναν καιρό»… ἀλλὰ καὶ τελειώνουν, ὅπως τὰ παραμύθια: «Καὶ ἔζησαν αὐτοὶ καλὰ καὶ ἐμεῖς καλύτερα»…!

Ὁ πόλεμος τῆς ἀσφάλτου, τελειώνει μὲ δυσαρεστημένους καὶ δυστυχισμένους, οἱ ὁποῖοι κλαῖνε τοὺς νεκρούς τους…!!!

Ἡ ζωή, εἶναι πολὺ ἀγαπητή, πολὺ ὄμορφη…! Ἂς τὴν ἀγκαλιάσουμε μὲ σεβασμὸ καὶ ἂς χορέψουμε μαζί της…!!!

Στοχαστής

Πηγή: poimin.gr