Καμμία σωτηρία δεν μπορεί να έλθει από πολιτικούς και κόμματα. Ίσως από λίγο ψηλότερα! - Σταμάτης Σπανουδάκης.

Συνέντευξη στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος»
(Στον Γιάννη Παναγόπουλο)

-Θεωρώ πως η ανταλλαγή των μέιλ που κάναμε είναι είδος συνέντευξης. Η απάντηση σας “Προτιμώ την ησυχία και τη μουσική” στην ερώτηση “Θέλετε να κάνουμε μια συνέντευξη για την εφημερίδα Φιλελεύθερος;” είναι δεικτική, ίσως, της άποψης που έχετε για το παρόν. Από πότε η “ησυχία” και η “μουσική” ρυθμίζουν τη σχέση σας με το δημόσιο λόγο;
-Θεωρείτε πως η περίοδος της δημόσιας σας σιωπής είναι μια παροδική φάση;

Νομίζω πώς όχι. Πλέον και τα δύο, μου είναι απαραίτητα για να είμαι καλά, αλλά και κοντά σε όσα πιστεύω ότι πραγματικά αξίζουν. Την πίστη, τήν προσπάθεια να γίνω καλύτερος, τον απολογισμός ζωής και βέβαια την τελική κατά κράτος νίκη, πάνω στον θάνατο.
-Οι νέοι εγκαταλείπουν την Ελλάδα. Η χώρα χάνει τα παιδιά της. Τι σκέφτεστε γι' αυτό;
Θάθελα η Ελλάδα, νάναι ο παράδεισός τους.
Αλλά, μου μοιάζει λίγο, σαν την κόλαση.
Και μιλάω βέβαια, για την σημερινή Ελλάδα
και τούς σημερινούς Έλληνες.
Αλλοιώς, ο παράδεισος ήταν, είναι και θα είναι εδώ.
-Tι πρέπει να κάνουμε για να γυρίσουν πίσω;
Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι γονείς και να καταλάβουμε επιτέλους τον εαυτό μας. Με τα καλά και τα πολλά κακά του.
-Η Νέα Δημοκρατία περιμένει τη φθορά του Σύριζα για να έρθει στα πράγματα. Η μεταΣύριζα κυβέρνηση πάνω σε ποια Ελλάδα θα κληθεί να εργαστεί; Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει για να πάρει η χώρα μπρος;
Ομολογώ ότι αδιαφορώ πιά πλήρως για τα ανωτέρω. Πιστεύω ότι, καμμία σωτηρία δεν μπορεί να έλθει, από κατ’ επάγγελμα πολιτικούς και κόμματα.
Από κάπου αλλού; Ίσως λίγο ψηλότερα;
– Τι είναι η κυβέρνηση Σύριζα;
Συνέπεια τών όσων χρόνια τώρα κάνουμε, ψηφίζουμε και κυρίως, νομίζουμε ότι είμαστε. Έτσι κι’ αυτοί, άλλοι είναι κι’ άλλοι νομίζουν ότι είναι.
–Η Ευρώπη, ως κοινός τόπος πολλών πατρίδων – διαφορετικών ενοτήτων – έχει μέλλον;
Καί πού να το ξέρω εγώ;
– Πως θα βγούμε από την κρίση;
Κάνοντας τα αντίθετα απο όσα κάναμε για να μπούμε.
– Πολλοί λένε ότι οι πολιτικοοικονομικές κρίσεις μπορούν να γίνουν γόνιμη περίοδος για την παραγωγή τέχνης. Συμφωνείτε;
Καί ναί και όχι. Μεγάλες μουσικές γράφτηκαν απο καταδιωκόμενους ανθρώπους σε απολυταρχικά καθεστώτα,
η σε φτώχεια,
αλλα και μεγάλες επίσης απο ανθρώπους σε ευμάρεια.
Η έμπνευση, είναι σαν το πνεύμα.
«Όπου θέλει πνεί»
-Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ένας υπουργός πολιτισμού που σκοπεύει να αναδείξει την χώρα;

Κρίνοντας απο τα ώς εδώ και με μιά πολυετή και μάλλον δυσάρεστη πια πείρα, το καλύτερο θα ήταν, να παραιτηθεί την επομένη.
Κανένα καλό στην τέχνη δεν προήλθε απο υπουργούς και παράγοντες.
Μόνο απο αφοσιωμένους καλλιτέχνες.
– Από τη σημερινή πολιτική σκηνή ποιος είναι ο άνθρωπος που σας δίνει παράθυρο ελπίδας στο μέλλον;
Κανένας.
-Έχετε συμπεριλάβει την ιδέα Ελλάδα σε πολλές μουσικές σας δουλειές. Η Ελλάδα δεν σας εμπνέει πια;
Συνεχώς και αδιαλείπτως. Ίσως δεν έχετε ακούσει, τους τελευταίους δίσκους μου.
-Τι είναι μουσική; (Η ερώτηση φαντάζει απλή, δεν είναι όμως θα ήθελα τον δικό σας “ορισμό”)
Ελληνική μουσική είναι:
Ένα όνειρο γεμάτο φώς, μια γαλανόλευκη σε ήχο, μια θάλασσα σε νότες και το ύψιστο ίσως, μια ακρόπολη σε ένα απλό, παιδικό και όμως μεγαλειώδες μειδίαμα.
-Επικαλείστε συχνά τον Χριστό. Η πίστη είναι μια προσωπική υπόθεση για κάθε άνθρωπο ή πολιτισμικό δεδομένο που καθορίζει την πορεία του και οφείλει να τιμά;
Τον επικαλούμαι, γιατί τον αγαπάω και τον πιστεύω. Η πίστη βέβαια είναι, προσωπική και μυστική υπόθεση, για τον καθένα μας.
Σαν τον έρωτα.
-Είστε ενεργός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το πλαίσιο της επικοινωνίας μοιάζει να διευρύνεται συνεχώς. Είμαστε η φωτογραφία που βάζουμε στο προφίλ μας στο facebook. Μετράμε την αποδοχή μας σε like. Μέσα από αναρτήσεις που κάνουμε στο facebook είναι σαν να αναζητούμε όλο και περισσότερους μάρτυρες της ευτυχίας μας, της αποδοχής μας. Τελικά αυτό που έντεχνα πλασάρεται ως “πλατφόρμα επικοινωνίας” είναι το μεγαλύτερο φακέλωμα στην ιστορία του ανθρώπινου είδους;
Εμένα προσωπικά με βολεύει πολύ. Γιατί χωρίς να βγαίνω απ’ το σπίτι μου, έχω επαφή με όσους αγαπάν’ τη μουσική, τους στίχους και τϊς απόψεις μου. Το μόνο φακέλωμα που θα φοβόμουν, είναι αυτό του δαίμονα. Αλλά, έχει ήδη γίνει.
Η CIA και οι παρεμφερείς υπηρεσίες, θα τάχαναν μπροστά στην τελειότητά του συστήματός του και την γνώση της κάθε κρυφής στιγμής μας.
Όμως, είναι νικημένος. Πνέει τα λίσθια.
-Το μεγάλο πρόβλημα των Ελλήνων είναι η έλλειψη μνήμης;
Ένα από τα πολλά. Ο Διογένης δικαιώνεται σήμερα.
-Πότε θα ακούσουμε ξανά εσάς και τη μουσική σας ζωντανά;
Άγνωστον. Δεν φτάνει το «θέλω», η το «μπορώ», στην σημερινή Ελλάδα. Επικρατούν αντίθετες απο την δική μου απόψεις, ελέγχουσες το ευτελές μερίδιο της προσωρινής εξουσίας τους.
Όμως, έκαστος εφ’ ώ ετάχθη.
-Το παρατεταμένο χειροκρότημα στο φινάλε μιας συναυλίας σας τι ήχο αφήνει στην ψυχή σας;
Τον ήχο του χαδιού της μητέρας, όταν πραγματικά τόχεις ανάγκη.
-Αν το παρόν σήμερα είναι ένα μωρό που μόλις γεννήθηκε πως θα θέλατε να δείτε στο “παρόν” στο μέλλον;
Θάθελα να αγκαλιάσω αυτό το μωρό και να το προστατέψω απ’ όλα τα κακά, που το περιμένουν. Θα ξέρετε βέβαια, ότι δυστυχώς η ευτυχώς, αυτό είναι αδύνατον. 
Άρα, θα το σταυρώσω παρακαλώντας τον Χριστό και τους αγγέλους Του, νάναι πάντα κοντά του.