Οι φίλοι μου όλοι, πάτερ, με εγκατέλειψαν!

-Πάτερ, είμαι νέος, μοντέρνος, και δεν ξεχωρίζω από τους άλλους. Κάποια στιγμή άρχισα να εκκλησιάζομαι, να έχω πνευματικό, και να διαβάζω πολύ την Καινή Διαθήκη. 

Με χαρά & ενθουσιασμό άρχισα να μιλώ στους φίλους μου για το Χριστό. Τελικά, σιγά σιγά...τους έχασα όλους! 

Με κάνανε στην άκρη, και με κακολογήσανε λόγω της πίστης. Έκανα λάθος που τους μίλησα για αυτά. Θα έπρεπε να τα κρατήσω για μένα.
Γιατί θεωρώ ότι σε τέτοια θέματα διαχωρίζονται οι φιλίες, και υπάρχουν παρεξηγήσεις.
Πάτερ, έχω μείνει μόνος μου, στενοχωριέμαι, νιώθω αδύναμος, έχω λογισμούς, και όλο αυτό με διαλύει.
Δεν είμαι καλά.
-Παιδί μου,
καλό για σένα, κακό για αυτούς.
Εσύ από τον ενθουσιασμό σου, και τη χαρά σου, έκανες ομολογία για την πίστη σου.
Εγώ στη θέση σου δεν θα νοιαζόμουν.
Θα με λυπούσε, βέβαια, είναι φυσικό, ωστόσο θα έβρισκα νέους φίλους, σαν κι εμένα.
Να έχουμε τα ίδια πιστεύω.

Αν θυμάσαι καλά, σου είχα γράψει τότε, κράτα λίγο τον ενθουσιασμό σου. Θέλει λίγο διάκριση. Δεν δέχονται όλοι έτσι απότομα Θεό, αν ήδη δεν έχουν κάποια σχέση μαζί Του!

Σε ήξεραν να είσαι σαν κι αυτούς, χωρίς Θεό! Όταν εσύ ξαφνικά παρουσιάζεσαι ως κήρυκας του Ευαγγελίου, επόμενο ήταν...να κλωτσήσουν! Άρχισε η ειρωνία τους, και η απομάκρυνσή σου από τον κύκλο τους.

Κι εμένα ως λαικό και μοντέρνο Γιάννη, όλοι με δεχόντουσαν. Όταν έβαλα το ράσο, κι έγινα Ιγνάτιος, έκαναν όλοι στην άκρη!

Γιατί; τι άλλαξε; Το όνομα; Τα ρούχα; Τι; Αφού βασικά ο ίδιος άνθρωπος ήμουν.

Ο Χριστός τους καίει.

Ελέγχει, το όνομά Του και μόνον, την ασωτία μας!

Νιώθουν ότι αλλιώς θα έπρεπε να είναι, και δεν είναι, οπότε ό,τι έχει σχέση μ' Αυτόν...στην άκρη!

Έχε χαρά.

Ο Θεός είναι τεράστιος!

Καλή σου μέρα, παιδί μου ευλογημένο.

Από το facebook