Οσιος Αμφιλόχιος Μακρής: Παράδεισο χωρίς εσάς δε τον θέλω!

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Ο νέος Άγιος της Ορθοδόξου μας Εκκλησίας, ο Γέροντας της Πάτμου, Ο Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής ήταν πράγματι χρηστός και εύχρηστος δούλος Κυρίου. Αναδείχθηκε εφάμιλλος των αλιέων της Γαλιλαίας αφού ακολούθησε στις ημέρες μας τα βήματά τους και έγινε Ιεραπόστολος και πνευματοφόρος Πατέρας της Εκκλησίας, στύλος και εδραίωμά της, ομολογητής πίστεως και πρότυπο όλων, όσοι επιθυμούν την κατά Χριστόν καινή ζωή.

Το 1925 ο Γέροντας Αμφιλόχιος διορίσθηκε Προιστάμενος του Ιερού Σπηλαίου της Αποκαλύψεως. Επί δέκα συναπτά έτη ζούσε την ιερότητα του τόπου, όπου ομίλησε ο Θεός με τους ανθρώπους. Λειτουργούσε, εξομολογούσε και κήρυττε. Θεράπευε τους ασθενείς με την μεσιτεία του Θεολόγου Ιωάννου και πορευόταν τον δρόμο της αρετής και της νήψεως. Το 1935 ανέλαβε την ηγουμενία της Μονής του Θεολόγου, θέση την οποία με δυσκολία κράτησε για δυό χρόνια. Επέτρεψε ο Κύριος να έλθει πειρασμός, για να λάβει ο Γέροντας και το στεφάνι της μαρτυρικής ομολογίας.
Τα δόλια και ύπουλα σχέδια των αλλοδόξων κατακτητών δεν άγγιζαν το γνήσιο Όρθόδοξο Έλληνα, στις φλέβας του οποίου έρρεε αίμα ηρώων και μαρύρων. Κρατούσε την σημαία της πίστεως και της πατρίδος υψηλά και αντιδρούσε με θαυμαστό ψυχικό σθένος στους δυτικόφρονες. Γι’ αυτό τον επισήμαναν ως επικίνδυνο και οι κινήσεις του τέθηκαν υπό παρακαλούθηση. Ευρέθηκε κατά θεία παραχώρηση και εδώ Ιούδας, ο οποίος πρόδωσε τον Γέροντα. Αυτός προερχόταν από τους κόλπους της μοναστικής αδελφότητος. Ο Γέροντας Αμφιλόχιος απομακρύνθηκε βίαια από την ηγουμενία και όπως παλαιότερα οι Κολλυβάδες εξήλθαν από το Αγιώνυμο Όρος και με τις λαμπάδες της ευσεβείας διατήρησαν αναμμένο το φως της Ορθοδοξίας στα νησιά της Ελλάδος, έτσι, και ο Γέροντας Αμφιλόχιος εξορίσθηκε από την Πάτμο από τους Ιταλούς, για να φωτίσει τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Ως Απόστολος, λοιπόν, ελεύθερος περιόδευσε διδάσκοντας σε όλη την Ελλάδα, σε Ήπειρο, Μακεδονία και Κρήτη. Ο αγαθός σποριάς Αμφιλόχιος έσπειρε το Λόγο του Θεού χωρίς κόπωση και αξιώθηκε να απολαύσει πλούσιο πνευματικό αμητό. Στα Χανιά της Κρήτης αναπαυόταν στον οίκο της σύγχρονης Δορκάδος Μαρίκας Κουφάκης, η οποία ονομάσθηκε στο τέλος της ζωής της χάριν αυτού διά του αγγελικού σχήματος «Αμφιλοχίας Μοναχής».

Μετά τη λήξη του χρόνου της εξορίας του, το 1939, ο Γέροντας Αμφιλόχιος επέστρεψε πανηγυρικώς στην Πάτμο, όπου επιδόθηκε στην ανάπτυξη της Μονής του Ευαγγελισμού και την πνευματική ολοκλήρωση των μοναζουσών της. Η φροντίδα του, όμως, δεν περιορίσθηκε μόνο στο Μοναστήρι του. Το αποστολικό και πατερικό πνεύμα του Γέροντος Αμφιλοχίου δεν είχε όρια. Πνευματικές μοναστικές κυψέλες ίδρυσε και στην Αίγινα και στην Κάλυμνο. Πάντοτε ιλαρός, ευπροσήγορος, απλός, ταπεινός και ανεξίκακος υποδεχόταν όλους, εγγράμματους και αγράμματους με τον προσήκοντα σεβασμό και την αγάπη του Χριστού μας. Ήταν ο μαγνήτης που τραβούσε επάνω του όλους, ακόμη και τα παιδιά. Είχε την δύναμη να σκύβει στα τραύματα των ψυχών και να χύνει σ’ αυτά βάλσαμο παρηγοριάς, βάλσαμο αγάπης Χριστού. Έδινε θάρρος στους εμπεριστάτους και με διάκριση εφάρμοζε την οικονομία της Εκκλησίας στους εξομολογουμένους. Η ευχή του Ιησού δεν έλλειπε ποτέ από τα χείλη και την καρδιά του μεγάλου αυτού Αιγαιοπελαγίτη ασκητή. Και η αγάπη του άφατη για όλους τους ανθρωπους. για όλα τα πνευματικά του ιδιαίτερα παιδιά. Συνήθιζε να λέει:

– Παράδεισο, χωρίς εσάς, παιδιά μου, δεν τον θέλω!

Με την χάρη του Θεού ο Γέροντας Αμφιλόχιος έφθασε σε βαθύτατο γήρας. Ο ενθουσιασμός του, όμως, καθώς και το νεανικό του σφρίγος παρέμενε το ίδιο. Η φήμη της αγιότητός του εξήλθε από τα όρια της Ελλάδος και πλήθος κόσμου κατέφευγε στις πνευματικές του νουθεσίες και προτροπές. Όταν έφθασε ο καιρός της αναλύσεώς του, της μεταδημοτεύσεώς του για την ουράνια Βασιλεία, αφού «κακοπάθησε και έργον εποίησεν ευαγγελιστού», εφαρμόζοντας την εντολή του Αποστόλου των Εθνών Παύλου προς τον Τιμόθεον ( Β΄Τιμ. δ΄ 5), έδωσε την ευλογία του στις μοναχές της Μάνδρας του και παρέδωσε την αγία του ψυχή «εις χείρας Θεού ζώντος» (Εβρ. ι΄ 31) στις 16 Απριλίου του 1970.
Ο Γέροντας Αμφιλόχιος δόξασε τον Κύριο με την οσιακή του πολιτεία και ο Κύριος τον αντιδόξασε με πλήθος θαυμάτων. Τα τίμια λείψανά του ανακομισθέντα το 1980 βρέθηκαν κροκοβαφή και μυροβόλα. Έκτοτε η θήκη τους αναδείχθηκε ακεσώδυνο φρέαρ και πηγή άλλη Σιλωάμ. Άπειρα είναι τα καταγεγραμμένα θαύματα και οι ιάσεις που επιτελούνται με τις πρεσβείες και την χάρη του νεοφανούς αυτού της Πάτμου Οσίου, του θαυματουργού Αμφιλοχίου.
Έτσι διηγείται μια Πατμία που διαμένε στον Πειραιά, η κυρία Ν.Τ., ότι είχε ακούσει για την θαυματουργική χάρη του Οσίου Αμφιλοχίου και είχε προμηθευθεί λαδακι από την κανδήλα του τάφου του. Σε μια πνευματική σύναξη που έκανε στο σπίτι της η κυρία Ε.Σ. της έδειξε έναν όγκο που είχε στο πέλμα και για τον οποίο οι γιατροί της είχα συστήσει εγχείρηση. Η Πατμία οικοδέσποινα της έδωσε να βάλει πάνω στον όγκο το λαδάκι του Αγίου και μαζί έψαλαν το Απολυτίκιό του. Όταν μετά από ημέρες η πάσχουσα πήγε στους γιατρούς, εκείνοι απόρησαν πως είχε εξαφανισθεί ο όγκος.

Λίγες ημέρες μετά την θεραπεία της βλέπει αυτή στον ύπνο της τον Γέροντα και της λέει:
-Εγώ σε βοήθησα και έγινες καλά. Τώρα πρέπει να πας στην Πάτμο, όπου ευρίσκομαι και να με ευχαριστήσεις!
Διηγήθηκε άλλοτε η Χανιώτισσα πνευματική του θυγατέρα, η κ. Μαρίκα Κουφάκη, κατόπιν Αμφιλοχία μοναχή, η ιεραποστολος και ορφανοτρόφος των Χανίων, ότι τον Νοέμβριο του 1954 επισκέφθηκε τον Γέροντα στην Πάτμο και την φιλοξένησε στο Ιερό Κοινόβιο του Ευαγγελισμού. Επί δύο ημέρες παρέμεινε στον πύργο του Μοναστηριού. Την τρίτη ημέρα ο προορατικός Γέροντας επέμενε να μην κοιμηθεί πλέον στο μέρος αυτό, πράγμα που έγινε. Την νύκτα εκείνη έπεσε ακριβώς στο κρεββάτι του πύργου κεραυνός. Ο Όσιος είχε σώσει με την επιμονή του και την προόρασή του με θαυμαστό τρόπο την επίσης οσία αυτή Γερόντισσα των Χανίων.

Ο Όσιος Γέροντας μιάν ημέρα που βρισκόταν στο κελλί του ακούει μια άγνωστη φωνή να τον καλεί στην Ικαρία να την σώσει. Του είπε ότι ονομαζόταν Ελένη. Όπως καλός ποιμήν που σπεύδει να σώσει το «απολωλός» πρόβατο, δεν χάνει καιρό, κατεβαίνει στο λιμάνι του νησιού και, ως εκ θαύματος, ευρίσκει ιστιοφόρο που έφευγε για την Ικαρία. Θαλασσοδαρμένος φθάνει στον προορισμό του και αμέσως ρωτάει αν υπάρχει κάποια Ελένη που είχε άποιο πρόβλημα και πληροφορείται ότι είναι μία χήρα που προ ημερών έχασε τον άνδρα της. Αμέσως ρώτησε να μάθει τον δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι της. Δεν ζήτησε να ξεκουράσει το κουρασμένο σαρκίο του από το ταξίδι, αλλά έσπευσε χωρίς καθυστέρηση. Άκουγε την φωνή της Ελένης επιτακτικά να τον καλεί. Εκεί που βάδιζε βλέπει μια έξαλλη γυναίκα να τρέχει απελπισμένη. Χωρίς να την γνωρίζει την φωνάζει με το όνομα της και λέγει:
-Ελένη που πηγαίνεις; Για σένα ήλθα!

Και η πονεμένη γυναίκα συνέρχεται, βλέπει τον πνευματικό, σκέπτεται αυτό που θα έκανε και εξομολογήθηκε ότι εκείνη την στιγμή πήγαινε να πνιγεί στην θάλασσα. Η γυναίκα σώθηκε, το θαύμα έγινε, όπως η ίδια αργότερα το εξιστόρησε.
Σύμφωνα με άλλη μαρτυρία της κ. Μαρίκας Κουφάκη, συνέβη κάποτε να δημιουργηθεί ένα απόστημα στο πόδι του Οσίου Αμφιλόχιου. Βρισκόταν τότε στην Πάτμο. Τον εξέτασε ένας γιατρός και του είπε ότι έπρεπε να χειρουργηθεί επειγόντως. Αυτό, όμως, θεραπεύθηκε θαυματουργικά, όπως της διηγήθηκε ο ίδιος, όταν τον συνάντησε αργότερα στην Αθήνα. Τον ρώτησε:
–Γέροντα, πως εξαφανίσθηκε το απόστημα;
–Ο Άγιος Νεκτάριος με έκανε καλά, απάντησε.
–Τον είδατε τον Άγιο Νεκτάριο εσείς; Πως έγινε;
–Ευλογημένη! Φθάνουν τα δικά μου μάτια ως εκεί; Τα γυαλιά μου βλέπουν αυτά τα πράγματα;

Εκείνη επέμεινε:
–Πείτε μου· πως έγινε το θαύμα;
–Να, όταν ο γιατρός έκανε την διάγνωση, το βράδυ που έμεινα μόνος μου, ζήτησα από τις αδελφές να μου ανεβάσουν στον Πύργο το λείψανο του Αγίου. Και όταν μείναμε μόνοι, του είπα:
–Φίλοι, δεν είμαστε; Σε παρακαλώ, τώρα να με βοηθήσεις!
Και το πρωΐ δεν υπήρχε τίποτε. Μόνο μια μελανή κηλίδα. Έτσι, είδα και το πόδι του εκείνη την στιγμή. Είδα την μελανή κηλίδα που δεν είχε ούτε ερεθισμό ούτε φλεγμονή.
Το νερό εκπλύσεως των ιερών λειψάνων του Οσίου από την ημέρα της ανακομιδής του έχουν θαυματουργική δύναμη. Με αυτό θεραπεύθηκε από παγκρεατίτιδα η νύμφη του πνευματικού της Μονής, πατρός Ηλία, το 1991. Με αυτό πολλά θαύματα έχει δεί και το πνευματικό τέκνο του Οσίου, ο πατήρ Αμφιλόχιος, στο Αλιβέρι της Ευβοίας. Αλλά και μόνο η επίκληση του ονόματος του Οσίου τον θεράπευσε από ισχυρό κολικό των νεφρών ρίχνοντας αμέσως τις πέτρες που είχαν σε αυτό δημιουργηθεί.
Ο Γέροντας δεν ήταν μονο ιατρός των σωμάτων ήταν και των ψυχών.
Μια ημέρα βρισκόμενος στην Αθήνα για παρηγοριά θλιβομένων τον σταματάει ένας νέος και με θράσος τον πιάνει από τον ώμο και του λέει:

-Παπά, εσύ πιστεύεις στον Θεό;
Ο Γέροντας τον κοίταξε με έκπληξη και με συγκίνηση και του απαντάει:
-Παιδί μου, η χάρη του Θεού είναι για όλους τους ανθρώπους.
-Παπά μου, χάνομαι! Βοήθησέ με! του είπε εκείνος με αγωνία.
Τότε ο Γέροντας εξασφαλίζοντας χώρο για εξομολόγηση παρέμεινε πολύ ώρα μαζί του.
Στο τέλος, όταν άνοιξε η πόρτα και βγήκαν, ήταν και οι δύο τους κατασυγκινημένοι και με την ιλαρότητα διάχυτη στα πρόσωπό τους. Ο άγνωστος, στό πρόσωπο του Οσίου είδε κάτι το ξεχωριστό και αγκιστρώθηκε από αυτόν, για να βρεί τελικά τον Χριστό. Ο Γέροντας, φιλοξενούσε ακόμη και τους εχθρούς. Και στην μεγαλύτερη στεναχώρια γελούσε εφαρμόζοντας το Παύλειο « ευχάριστοι γίνεσθε» (Κολοσ. γ΄ 19). Μετά έπαιρνε στάση σοβαρότητος και έλεγε:
–Με τον παραστρατημένο άνθρωπο, ποτέ να μην έλθεις σε διένεξη, γιατί θα τον χάσεις. Άφησέ τον να σκεφθεί καλύτερα, ηρεμότερα.

Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας