Η Αφρική το δκό μου "Άγιον Όρος".

Κι ενώ στον δυτικό κόσμο όλοι μιλούν για αποξένωση και για δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις, στην Αφρική... απλώνεται μπροστά σου ένας άλλος κόσμος... τόσο ξένος μ' αυτόν που αποτελεί την δικιά σου πραγματικότητα... και το μόνο που έχεις να κάνεις για να τον γνωρίσεις,να τον νιώσεις... είναι να απλώσεις το χέρι σου κ να τον αφήσεις να σε "αγγίξει"... κι αρκεί αυτό για να αναθεωρήσεις όλα όσα πίστευες μέχρι χθες... να αποκτήσεις "νέα" μάτια... νέο βλέμμα... νέα "περπατησιά" στη ζωή...

Αλλά η προϋπόθεση θα 'ναι πάντα αυτή... να "απλώσεις" το χέρι σου και να αφεθείς στο "άγνωστο" που απλώνεται μπροστά σου.

"Αποστειρωμένα" την Αφρική δεν μπορείς να την νιώσεις... δεν μπορείς να την αγαπήσεις...

Τι ωραία που το χε πει κάποτε η μοναχή Γαβριηλία που φρόντιζε ασθενείς με μολυσματικές ασθένειες με γυμνά χέρια κ της φώναζαν για αυτό... "μα αν δεν τους αγγίξω με τα χέρια μου πως θα νιώσουν την αγάπη μου;"

Τρίτη χρονιά που με αξίωσε ο Θεός να κατέβω σ'αυτόν τον υπέροχο κόσμο που ονομάζουμε Αφρική κ η συνειδητοποίηση των παραπάνω ήταν ένα από τα φετινά "δώρα"...

Ένα "δώρο" που με γύρισε τέσσερα χρόνια πίσω...όταν άπλωσα το χέρι μου στο Θεό και αφέθηκα να γνωρίσω τον δικό Του κόσμο...πόσο ξένος κι αυτός με τον κόσμο που μεγάλωσα...κι όμως αν αφεθείς στη χάρη Του τότε ανοίγεται ένας δρόμος μπροστά σου...ένας δρόμος δίχως γυρισμό...

Για αυτό η Αφρική είναι το δικό μου "Άγιο Όρος"...