Anthony Bloom
Δυστυχία δεν σημαίνει ν΄αγαπάμε λίγους ανθρώπους, να μην μπορούμε ν΄αγαπήσουμε ένα μεγάλο πλήθος, να έχουμε καρδιά στενόχωρη («στενοχωρείσθε εν τοις σπλάγχνοις υμών», λέει ο Απόστολος Παύλος…).
Δυστυχία είναι να βλέπουμε πόσο θλιβερή και αξιολύπητη είναι η αγάπη
μας γι΄αυτούς που ισχυριζόμαστε ότι είναι τα αγαπημένα μας πρόσωπα΄ πόσο
κλονισμένη από την ανυπομονησία, πόσο γυμνή από στοργή και ευαισθησία,
πόσο παράλογη και εξωφρενική!
Πρέπει να συλλογιστούμε λοιπόν ποιά είναι η σχέση μας με τα μέλη του
περιβάλλοντός μας και ν΄αναρωτηθούμε: Τι είδους αγάπη έχω προς αυτούς;
Μια αγάπη χαράς ή μια αγάπη φορτική;
Διότι είναι πράγματι πιθανό, η
αγάπη μας να πνίγει κάποιον, να τον κάνει να νιώθει ανελεύθερος,
σκλάβος΄ είναι πιθανό κάτω από το βάρος αυτού που εμείς ονομάzουμε
«αγάπη», ο αγαπώμενος να υποφέρει.
Υποφέρει όταν εμείς νομίζουμε ότι
γνωρίζουμε καλύτερα από αυτόν που βρίσκεται η ευτυχία του, ποιές είναι
οι ανάγκες του, που είναι η χαρά του΄ όταν του αφαιρούμε και το ελάχιστο
της ελευθερίας του, της δημιουργικότητάς του΄όταν επιθυμούμε να
διευθύνουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή του, προκειμένου να τον «βελτιώσουμε»…
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου