«Ανάμεσα σε δύο κόσμους!».

 

του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Βόλου)

---

Την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, μας παρουσίασε σήμερα ο Κύριός μας, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Μία ιστορία την οποία, πάντοτε, όταν την ακούμε συγκλονιζόμεθα λόγω των πολλών διδαγμάτων και μηνυμάτων που μας προσφέρει.

Μελετώντας την, μπορούμε να προβληματιστούμε και να αναθεωρήσουμε, για πολλές από τις συμπεριφορές μας με τις οποίες πολλές φορές αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της ζωής μας, μη σκεπτόμενοι τις διδαχές του Χριστού, αλλά μόνο την δική μας πρόσκαιρη, μα και συνάμα μάταιη ικανοποίηση.

Αν θέλουμε να την αναλύσουμε χωρίζοντάς την σε δύο μέρη, παρατηρούμε τους δύο κόσμους που υπάρχουν, τον υλικό της ζωής που τώρα ζούμε και τον πνευματικό της ζωής που πρόκειται να ζήσουμε. Βλέπουμε, επίσης, τον αντίκτυπο των πράξεών μας ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, όπως επίσης, το ότι ο αγώνας που έχουμε να δώσουμε βρίσκεται μόνο στο τώρα, στο σήμερα, στο χρόνο που ο ίδιος ο Χριστός μας δωρίζει στη γη.

Ένα ρητό, μας λέγει «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια». Εδώ βλέπουμε την τέλεια εφαρμογή αυτού, δηλώνοντάς μας πως η επίγεια προετοιμασία του ανθρώπου είναι και αυτή που θα κρίνει την πνευματική του κατάσταση, διότι μετά τον θάνατο, έμπρακτη μετάνοια δεν υφίσταται παρά μόνο το αμέτρητο έλεος του Θεού, όπου και σε αυτό ελπίζουμε.

Ο πλούσιος, λοιπόν, άρχοντας της ιστορίας μας που δεν γνωρίζουμε καν και δεν μας αναφέρει ο Κύριός μας το όνομά του, επίτηδες, θέλοντας να μας διδάξει πως η δόξα του κόσμου δεν μας ακολουθεί απαραίτητα και εμπρός του θρόνου του Θεού, ενώ είχε την μέγιστη ευκαιρία να κερδίσει τον Παράδεισο, τον αποστράφηκε.

Από την άλλη, ο φτωχός Λάζαρος ήταν εκείνος που το όνομά του αναγράφεται στις ηγιασμένες λίστες της επουρανίου πολιτείας, με αποτέλεσμα έως και σήμερα όταν ακούμε για εκείνον, πάντα με συμπάθεια και θαυμασμό να τον φέρνουμε στη μνήμη μας.

Αν αναλογιστούμε, λοιπόν, ποιός ήταν αυτός που είχε τον πιο δύσκολο αγώνα μπροστά του, τότε θα διαπιστώσουμε πως τα αποτελέσματα μπορεί να είναι και ανατρεπτικά. Τούτο συμβαίνει, διότι ο κατέχων τον πλούτο είχε να πολεμήσει έναν πιο δυνατό, πιο ισχυρό αντίπαλο, τον ίδιο του τον εαυτό, τον εγωισμό του, ενώ ο Λάζαρος δίχως το φορτίο του πλούτου, έπρεπε να ανταπεξέλθει με υπομονή στις δυσκολίες της ζωής. Κάποιοι εδώ θα αναρωτηθούν, είναι τόσο μεγάλο αμάρτημα και δυστυχία κάποιοι άνθρωποι να έχουν μεγάλη περιουσία;

Τι ζητά ο Θεός από εμάς; Να είμαστε μίζεροι και φτωχοί; Η απάντηση είναι πως ό,τι μας δίδεται, είτε αυτό είναι χρήματα είτε δόξα είτε εξουσία, μας βάζει σε μεγαλύτερο πειρασμό και οπωσδήποτε δεν είναι κακό η μέγα αμάρτημα, απλά εκεί πρέπει να υπάρχει η σωστή κατανομή αυτών και αυτοδιαχείριση ημών.

Ο πλούσιος άντρας, θα έπρεπε να δείξει ευσπλαχνία, αγάπη, συμπόνια και αδελφικότητα. Θα μπορούσε να αντιδράσει ενάντια του εαυτού του, έτσι ώστε λίγα από αυτά που κατείχε, να κάνουν τη ζωή του Λαζάρου πιο ευπρεπή και πιο ανθρώπινη. Ο Λάζαρος, από την άλλη, μέσα στη φτώχεια που ευρισκόταν και να ήθελε να αντιδράσει δεν θα μπορούσε, γι’ αυτό ίσως και η θέση του ήταν λίγο πιο ευνοημένη.

Εδώ, πρέπει να σταθούμε, και να αντιμετωπίσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς. Όντως, ο αγώνας που έχουμε να δώσουμε είναι μεγάλος. Ένα απλό παράδειγμα της καθημερινότητάς μας, σύγχρονο, που συμβαίνει στις δύσκολες εποχές που ζούμε, είναι η κρίση, που όπως οι δύο κόσμοι, αναγάγεται όχι μόνο σε υλική, οικονομική, αλλά και σε πνευματική.

Είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται στους δρόμους, στις πλατείες, που έρχονται εδώ, στην Εκκλησία, και ζητούν από εμάς κάτι, είτε αυτό είναι χρηματική ενίσχυση είτε υλική βοήθεια, όπως τρόφιμα ή είδη πρώτης ανάγκης ή ακόμα και ψυχολογική στήριξη. Εμείς πώς θα πρέπει να φερόμαστε; Ανάλογα με την πνευματική μας κατάσταση, θα πρέπει να υπάρχει και η ανάλογη διάκριση. Δεν θα δώσουμε σε ένα τοξικομανή χρήματα που θα τον διευκολύνουν στο να αγοράσει την δόση του.

Δεν θα δώσουμε σε έναν πεινασμένο ρούχα που η ανάγκη του είναι να χορτάσει, να γεμίσει το στομάχι του, όπως και το αντίθετο. Αυτή η διάκριση, λοιπόν, διέρχεται μόνο μέσα από την Εκκλησία του Χριστού, που οργανωμένοι όλοι μαζί με ενότητα, σε ένα σώμα και υπακοή στον επίσκοπο, έχει τις κατάλληλες δομές ώστε να ανταπεξέρχεται σε κάθε είδους ανάγκη, με σωστό και καταπραϋντικό τρόπο.

Αυτά έλειπαν και τότε απ’ τον πλούσιο άνθρωπο της ιστορίας μας, η πνευματικότητα, η διάκριση και η υπακοή, με αποτέλεσμα να χάσει το εισιτήριο της σωτηρίας μέσα από τα ίδια του τα χέρια. Πόσες φορές είχε την ευκαιρία να κοιτάξει τον Λάζαρο, να τον αγαπήσει και να τον συντρέξει; Δεν το έκανε ποτέ και ο φιλόστοργος πατέρας Χριστός εκεί ξανά και ξανά του τον παρουσίαζε μπροστά του, θέλοντας απεγνωσμένα να τον σώσει.

Αδελφοί μου, να μάθουμε σήμερα από την παραβολή μας, ότι, ό,τι αγαθό κι αν μας έχει δοθεί εκ Θεού, να μην κοιτάμε ποτέ τους ανθρώπους από ψηλά. Να εστιάσουμε και να ρίξουμε το βάρος μας στην πνευματική μας ζωή, χωρίς να σημαίνει αυτό πως θα αδιαφορήσουμε για την ζωή που τώρα διάγουμε, μιάς που η μέλλουσα εξαρτάται όπως είπαμε αποκλειστικά από αυτή.

Ας πεπειστούμε, διά Τον πλουσιότερο όλων των αρετών και συναισθημάτων Κύριόν μας, κάνοντας πίσω την δική μας προσωπικότητα και αναδεικνύοντας Εκείνου, με μόνο σίγουρο αποτέλεσμα την από ετούτη τη ζωή φωτοφόρο και αιώνια ανάσταση να μας ακολουθεί ανά τους αιώνας.

Αμήν.

Πηγή:  romfea.gr