Τo Ψυχοσσάββατο πρo της Απόκρεω.

 

Μητροπολίτου Φαναρίου Αγαθαγγέλου Γενικού Διευθυντού τής Αποστολικής Διακονίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος

Τήν παραμονή τής Κυριακής τής Απόκρεω η Εκκλησία μάς καλεί σέ μιά παγκόσμια ανάμνηση όλων “τών απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς, επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου”.

Αυτή πραγματικά είναι η μεγάλη ημέρα τής Εκκλησίας κατά τήν οποία προσευχόμαστε γιά τά κοιμηθέντα μέλη της. Γιά νά καταλάβουμε τό νόημα πού υπάρχει στή σχέση τής Μεγάλης Σαρακοστής καί τής προσευχής γιά τούς κοιμηθέντες θά πρέπει νά θυμηθούμε ότι ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία τής αγάπης.

Η νέα ζωή πού μάς έδωσε ο Χριστός καί πού μεταβιβάζεται σέ μάς διά τής Εκκλησίας είναι πάνω απ’ όλα μιά ζωή συνδιαλλαγής, “συναγωγής εις ενότητα όλων τών διεσκορπισμένων”, η αποκατάσταση τής θραυσμένης από τήν αμαρτία αγάπης. Αλλά πώς είναι δυνατό ν’ αρχίσουμε ποτέ τήν επιστροφή μας στό Θεό καί τή συμφιλίωσή μας μ’ Αυτόν, άν από μέσα μας δέν ξαναγυρίσουμε στή μοναδική καινή εντολή τής αγάπης;

Ζητάμε από τό Θεό νά θυμηθεί αυτούς πού καί μείς θυμόμαστε καί τούς θυμόμαστε ακριβώς γιατί τούς αγαπάμε. Προσευχόμενοι γι’ αυτούς τούς συναντάμε εν Χριστώ, ο οποίος Αγάπη εστίν καί πού – ακριβώς επειδή είναι αγάπη – ξεπερνάει τό θάνατο πού είναι η τελική νίκη τού χωρισμού καί τής έλλειψης τής
αγάπης. Μέσα στό Χριστό δέν υπάρχουν ζωντανοί καί πεθαμένοι γιατί όλοι είναι ζώντες εν Χριστώ. Αυτός είναι η ζωή καί αυτή η Ζωή είναι τό φώς τού ανθρώπου. Αγαπώντας τό Χριστό αγαπάμε όλους εκείνους πού βρίσκονται εν Αυτώ.

Ποιό είναι τό νόημα τών προσευχών μας γιά τούς νεκρούς; Μήπως ζητούμε από τό Θεό νά κάνει κάποια αδικία; Βεβαίως όχι. Μέ τήν προσευχή μας αποδεικνύουμε ότι οι νεκροί δέν έζησαν μάταια. Μαρτυρούμε, ότι μαζί μέ τά πολλά λάθη πού έκαμαν στή ζωή τους, βοήθησαν νά φυτευτεί ο σπόρος τής αγάπης.

Προσευχόμαστε γι’ αυτούς μέ αγάπη καί ευγνωμοσύνη καί θυμόμαστε τήν παρουσία τους ανάμεσά μας. Η προσευχή μας γι’ αυτούς πρέπει νά στηρίζεται καί από τίς πράξεις μας. Εάν στή ζωή μας δέν καρποφορεί ο σπόρος πού αυτοί έσπειραν μέσα μας, τότε οι προσευχές μας γι’ αυτούς θά’ ναι αληθινά αδύναμες.
Πρέπει νάμαστε σέ θέση νά λέμε: “Κοίταξε, Χριστέ μου, αυτός ο άνθρωπος έζησε καί μ’ έκανε νά τόν αγαπήσω, μού δωσε παραδείγματα ν’ ακολουθήσω καί τ’ ακολουθώ”. Καί θάρθει η μέρα πού θά μπορούμε νά λέμε: “Ό,τι καλό βλέπεις στή ζωή μου δέν είναι δικό μου. Εκείνος μού τόδωσε, πάρε το καί άς είναι αυτό
προσφορά στήν αιώνια μνήμη του, καί ίσως-ίσως στή συγχώρεσή του”.

Η ζωή τού καθενός μας δέν λήγει μέ τόν θάνατό μας πάνω στή γή καί τή γέννησή μας στόν άλλο κόσμο. Η παρουσία μας σφραγίζει όποιον συναντήσουμε. Αυτή η ευθύνη συνεχίζεται καί μετά θάνατον κι έτσι οι ζωντανοί συνδέονται μέ τούς νεκρούς γιά τούς οποίους καί προσεύχονται. Γιά τούς νεκρούς εμείς οι
ζωντανοί δέν ανήκουμε πλήρως σ’ αυτό τόν κόσμο γιά μάς οι νεκροί ανήκουν ακόμη στήν ιστορία τής ανθρωπότητας. Η προσευχή μας γι’ αυτούς είναι ουσιαστική γιατί εκφράζει τήν πληρότητα τής κοινής μας ζωής.

«Μνήσθητι Κύριε τών επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου κεκοιμημένων πατέρων καί αδελφών ημών, καί πάντων τών εν ευσεβεία καί πίστει τελειωθέντων, καί συγχώρησον αυτοίς πάν πλημμέλημα εκούσιόν τε καί ακούσιον, εν λόγω, ή έργω, ή κατά διάνοιαν πλημμεληθέν υπ’ αυτήν. Καί κατασκήνωσον αυτούς εν τόποις φωτεινοίς, εν τόποις χλοεροίς, εν τόποις αναψύξεως, ένθα απέδρα λύπη, πάσα οδύνη, καί στεναγμός, όπου η επισκοπή τού ποσώπου σου ευφραίνει πάντας τούς απ’ αιώνος Αγίους σου. Χάρισαι αυτοίς τήν Βασιλείαν σου, καί τήν μέθεξιν τών αφράστων καί αιωνίων σου αγαθών, καί τής σής απεράντου καί μακαρίας ζωής τήν απόλαυσιν».

Πηγή:  Βήμα Ορθοδοξίας