Από το συναξάρι του Αγίου Νικολάου του Πλανά.

 

"Μία φοράν, ο π. Νικόλαος, έβάδιζε προς τον ιερόν ναόν της Αγίας Τριάδος, παρά την λαχαναγοράν. Καθ' ό δόν, συνήντησεν ένα αμάξι, του οποίου το άλογον είχε πέσει κατά γης ημιθανές, ο δε αμαξηλάτης άνθρωπος τραχύς είχεν άγριέψει και δέρων αλύπητα το ατυχές ζώον, έβλασφήμει ασυστόλως τα θεία. 

Ο παπα - Νικόλας επλησίασε τον... αποθηριωμένον άνθρωπον και με το ήπιον και καλλιεργημένον χριστιανικόν ύφος του, ηθέλησε να τον καθησυχάση, λέγων: «το ζώον δεν έχει τίποτε και θα γίνη καλά, αλλά μη βλαστημάς, παιδάκι μου, το όνομα του Θεού». 

Ο αμαξηλάτης είς την κατάστασιν του θυμού που ευρίσκετο, εγύρισε τα «πύρινα» μάτια του προς τον σεβάσμιον και νηφάλιον γέροντα και του είπε: «Ώρε γέρο δεν με ξεφορτώνεσαι και σύ, μη σε διαβασω τώρα και εσένα;

 

Ο παπα - Νικόλας δεν απεγοητευθη ούτε εθεώρησε τον εαυτόν του προσβεβλημένον, διότι του έλειπεν ο εγωϊσμός, η μεγάλη ιδέα, το ψυχικό αυτό σαράκι που «κουφώνει» τα σπλάγχνα πολλών εξ ημών των κληρικών. ιδία μάλιστα εκείνων, που έμαθαν και «πέντε γράμματα».

 Eπλησίασε το άλογο το έσταύρωσε, έκαμε μίαν προσευχήν, το εχάιδεψε, καί, αμέσως, το άλογο σηκώθηκε στα πόδια του θαλερώτατον! "Έκτοτε ο αμαξηλάτης μετεβλήθη εις ένα καλόν χριστιανόν συνεδέθη στενώτατα με τον παπα Νικόλα, εις την διάθεσιν του οποίου έθεσε το αμάξι του και τον «πηγαινοέφερνε» από το σπίτι του εις τον Προφήτην Ελισσαίον.

 

Ιερεύς Ιωάννης Δ.Αδαμοπουλος.